یادمان نرود، اگر باج بدهیم طلبکار می شوند

احمدرضا هدایتی
اگرچه در طول تاریخ، نبرد بین اسلام و کفر با فراز و فرودهای فراوانی همراه بوده اما این معارضه هرگز پایانی نداشته است، چرا که اصولا جمع بین حق و ظلم هیچ گاه ممکن نبوده و نیست و این مصداق اقدامات ظالمانه گروهی است که در حال حاضر با عنوان کشورهای غربی عضو گروه 1+5شناخته می‌شوند و همچنان تلاش دارند تا با استفاده از شعارهای فریبنده و بکار بردن انواع شگردهای به ظاهر بشردوستانه و خیر خواهانه، در برابر آزاده خواهان جهان ایستاده و زمام امور دنیا را در دست بگیرند.
این کشورها و در رأس آنها دولت آمریکا با تصور اینکه به رغم بیداری ملتها هنوز می توانند با دست آغشته به خون هزاران بی گناه در سراسر جهان، همچنان به رفتارهای جنایتکارانه خود ادامه دهند، آنگاه که در برخورد با کشوری مانند ایران خود را بازنده و ناتوان می یابند، با هزار ترفند می کوشند تا با استفاده از اهرمهای بین المللی و نفوذ در ساختار سازمان ملل، به خواسته های نامشروع خود دست یابند و هنگامی که بار دیگر تیر آنها به سنگ می خورد و با توفیق چندانی مواجه نمی شوند، خود را معادل کل کشورهای جهان معرفی نموده و علی رغم اجماع بین المللی در حمایت از خواسته های به حق ایران، با وضع قوانین کاملاً یکجانبه فرا ملی، با اقداماتی مانند؛ جنگ بر علیه عراق و افغانستان یا تحریم ایران، نظام جهانی را به سُخره گرفته و خود مستقیماً وارد عمل می شوند. همان گونه که اشاره شد، خوی استکباری این گروه که تحت سیطره صهیونیستها قرار داشته و به چند کشور اروپایی به سرکردگی آمریکا محدود می شوند، به آنان اجازه می دهد تا برای دستیابی به اهداف پلید خود در این مسیر، از هر روش ناجوانمردانه ای از جمله؛ ترویج تروریسم و درگیر ساختن مسلمانان با یکدیگر و راه انداختن جنگ نیابتی با انقلاب اسلامی یا ترور دانشمندان و تبلیغات منفی گرفته تا تحریم و تخریب چهره عدالت خواهانه ایران اسلامی و حتی جلوگیری از به گوش رسیدن ندای حق طلبانه جمهوری اسلامی ایران در رسانه های وابسته به خود بهره ببرند و سرانجام با متهم نمودن و مقصر جلوه دادن مردم و مسئولین این دیار، با قیافه ای حق به جانب خود را طلبکار بدانند. این گروه که سالها منابع و منافع این سرزمین را به یغما برده اند، بار دیگر پس از انقلاب شکوهمند اسلامی نیز با بلوکه کردن دارایی ها و اجتناب از پرداخت دیون خود به ایران و در ادامه درگیر ساختن ایران با صدها توطئه خًرد و کلان مانند؛ ایجاد آشوبهای داخلی، جنگ تحمیلی و حمایت همه جانبه از متجاوز، تبلیغات گسترده علیه ایران، هدف قرار دادن هواپیمای مسافربری، تحریم، تخریب، جنگ روانی و وارد ساختن اتهاماتی همچون حمایت از تروریسم، ساخت بمب اتمی، نقض حقوق بشر، پولشویی و امثال آن به قول معروف «به مرگ می گیرند تا به تب راضی شویم» و این در حالی ا ست که در سایه خوشبینی های ساده‌لوحانه برخی از افراد جامعه، رسماً جای شاکی و متهم عوض می شود.
با اینحال چنانچه فراز و فرودهای این مسیر پُر چالش را با دقت بیشتری مورد بررسی قرار دهیم، در خواهیم یافت که دشمن در هر شرایطی همواره بر سخن ناحق خود اصرار داشته و هرگونه نرمش از سوی مارا نشانه ضعف تلقی می کند، در حالی که گاهی برخی از ما به رغم دستاوردهای عظیمی که در طول حیات پر برکت انقلاب اسلامی کسب کرده ایم، به بهانه های مختلف مانند، کاستن از فشار تحریمها یا کاهش تهدیدات، مرعوب دشمن می شویم و به اشتباه کل مشکلات اقتصادی کشور را ناشی از تحریمها دانسته و راه حل اساسی را در برقراری رابطه با شیطان بزرگ جست وجو می کنیم.
گویا فراموش کرده ایم که چه رسالت بزرگی را بر دوش داریم و خداوند برای تحقق این رسالت چه ثروتهای عظیمی را در این سرزمین پهناور به ودیعه گذاشته است، وجود انبوه نیروی انسانی جوان، مستعد، خلاق و با انگیزه، برخورداری از منابع عظیم نفت و گاز و سایر منابع معدنی و مواد اولیه، قرار گرفتن در مسیر ترانزیتی سه قاره اروپا، آسیا و آفریقا و دسترسی به انواع راه های زمینی، هوایی و دریایی، در اختیار داشتن هزاران کیلومتر مربع زمین های مستعد کشاورزی و آبهای شیرین در زیر و روی خاک کشور، دسترسی به ذخائر عظیم دریایی و برخورداری از جاذبه های گردشگری، همه و همه از جمله مواردی هستند که ایران اسلامی را به یکی از غنی ترین و ثروتمند ترین کشورهای جهان مبدل ساخته است. با اینهمه؛ آیا حق داریم از خالی بودن خزانه سخن به میان آوریم و تحریمها را عامل بروز مشکلات اقتصادی بدانیم یا باید مشکل را در جای دیگر جست وجو کنیم؟ آیا گرفتار شدن در حواشی و بازی های سیاسی را باید عامل گرفتاریها بدانیم یا تحریم ها را؟ آیا باید سوء مدیریت در استفاده از فرصتها را مقصر بدانیم یا قطع رابطه با آمریکا را؟ آیا خام فروشی علم و دانش و منابع و مواد اولیه زیان بیشتری را در پی داشته یا تحریم و تهدید دشمنان؟ آیا نباید عدم شایسته سالاری، ضعف در کنترل و نظارت، سطحی نگری و غفلت از طرح ها و برنامه های دراز مدت، بنیادین و زیر بنایی را عوامل اصلی این نابسامانی ها بدانیم؟ آیا هنگام آن نرسیده که در مسیر پیشرفت و آبادانی کشور، همگی دست در دست یکدیگر قرار داده و زیر چتر ولایت، بیش از پیش توصیه ها و رهنمودهای عمیق و دقیق مقام معظم رهبری (دامه برکاته) را مبنای عمل خود قرار دهیم؟ بی شک گفتنی ها دراین زمینه بسیار است و هیچ مسئولی مایل نیست که تاریخ از او همانند شاهان نالایق ایران در گذشته قضاوت کند، بنابراین به مصداق شعر معروف «آنچه خوبان همه دارند تو یکجا داری» باید به یاد داشته باشیم که نیاز دیگران به ما بیش از نیاز ما به دیگران است و لذا همان گونه که رهبر معظم انقلاب اسلامی (دامه برکاته) فرمودند، در عین حال بکار بردن نرمش قهرمانانه، باید عزتمندانه و بدون یک قدم عقب‌نشینی از جایگاهِ حق خود دفاع نموده و در جریان یک اقدام پیشدستانه با طرح خواسته های مشروع و منطقی، غرب را در موضع انفعالی قرار دهیم، بدیهی است که در غیر این صورت، نه تنها دستیابی به حقوق از دست رفته ناممکن خواهد بود، بلکه دشمن با گرفتن امتیازات جدید، در نهایت تنها بخشی از آن چیزی که تحت عنوان تحریم، به ناروا به ما تحمیل نموده و تعاملات تجاری ما با سایر کشورهای دنیا را با مشکل مواجه ساخته است، را برطرف خواهد نمود.
برخی از این خواسته ها عبارتند از: پرداخت خسارت ناشی از دخالت در امور داخل ایران از جمله کودتای 28 مرداد در قبل از انقلاب اسلامی، بازگرداندن اموال و دارایی های بلوکه شده بعد از انقلاب همراه با سود مربوطه، خسارت کامل حمله به هواپیمای مسافربری و ناوچه ایرانی، خسارت ناشی از حمایت از رژیم بعثی عراق در طول 8 سال دفاع مقدس، خسارت ناشی از حمایت گروههای تروریستی مانند منافقین در جریان حرکات خرابکارانه بر علیه انقلاب اسلامی، خسارت ناشی از ترور دانشمندان و مسئولین ایرانی، خسارت ناشی از قطع برنامه شبکه های رادیو تلویزیونی ایران، خسارت ناشی از تحریمها و امثال آن. البته تجارب گذشته نشان داده که معمولاً غربی ها قادر به استفاده از فرصتهایی که به آنها داده می شود نیستند و به همین دلیل ایران باید با مراجعه به مراجع بین المللی از رفتارهای ظالمانه آنان شکایت نماید و غربی ها نیز باید قبل از پیچیده شدن پرونده و از دست دادن فرصت جدید، ضمن عذر خواهی بابت رفتارهای مداخله گرانه، یکجانبه و خصمانه خود علیه جمهوری اسلامی ایران، حق ایران در غنی سازی را به رسمیت شناخته و متعهد شوند تا از ادامه توطئه های خود بر ضد ایران و سایر کشورهای همسو با ایران دست بردارند. نکته آخر اینکه؛ اصولا کشورهای غربی و بخصوص آمریکا نمی توانند و حق ندارند که از موضع رهبری جهان، مدعی نظم جهانی شوند و تنها در حد یک عضو از اعضای سازمان ملل مجاز به طرح مطالب خود هستند و لذا چنانچه احتمالاً تحت تاثیر جوسازی دشمنان، بررسی بیش از پیش وضعیت هسته ای ایران مورد اجماع بین المللی قرار گرفت، باید نام کشور مدعی تخلف مشخص و در صورت کذب بودن ادعاهای مورد نظر، حق شکایت متقابل برای کشور مورد اتهام (ایران) محفوظ و تمام خسارات ناشی از اتهامات، در قالب یک قانون فراگیر بین‌المللی از کشور مدعی اخذ و برای پیشگیری از تکرار این گونه توهم آفرینی ها، تضمین های لازم ارائه گردد، علاوه بر آن باید با بسیج جامعه جهانی، ضمن طرح دعوای مشابه، ترتیبی اتخاذ گردد، تا امکان بازرسی از زرادخانه های اتمی و تسلیحات شیمیایی کشورهایی مانند؛ رژیم اشغالگر قدس و حتی آمریکا و سایر کشورهای غربی نیز فراهم گردد.

«حوت» سریع‌ترین اژدر جهان حیرت مقامات نظامی دنیا از تکنولوژی ساخت موشک در ایران

در اوایل سال ۸۵ بود که در جریان برگزاری رزمایش پیامبر اعظم(ص)۳، ایران یک موشک زیرسطحی را با موفقیت آزمایش کرد. پس از آزمایش این موشک، بسیاری از مقامات نظامی و سیاسی جهان انگشت حیرت به دهان گرفتند که ایران چطور به تکنولوژی ساخت چنین موشکی دست یافته است.
نگاهی به ویژگی‌های “موشک حوت” نشان می‌دهد که غربی‌ها حق داشتند که به‌خاطر وجود چنین موشکی دچار تعجب و یا شاید حیرت شوند.
«حوت» یک موشک زیرسطحی یا همان “اژدر” است که در دریا، از روی ناوچه، ناو و یا زیردریایی شلیک می‌شود. این موشک سرعتی معادل ۱۰۰ متر در یک ثانیه، ۴ برابر بالاترین سرعتی که برای اژدرها به ثبت رسیده، سرعت دارد.
این موشک به‌همت صنایع دفاعی کشورمان به‌صورت بومی ساخته شده و فناوری آن هم‌اکنون در اختیار دانشمندان صنایع دفاعی ایران است و یگان‌های دریایی سپاه پاسداران هم‌اکنون به این موشک تجهیز شده‌اند.
اژدر اشکوال
در حال حاضر فقط روسیه با در اختیار داشتن موشک اشکوال (VA-۱۱۱ Shkval) قادر است که در این عرصه با ایران رقابت کند. البته بنا بر اظهارات یکی از کارشناسان نیروی دریایی ارتش آمریکا، موشک حوت با اژدر اشکوال روسیه تفاوت دارد و نمونه ایرانی از قابلیت‌های برتری‌بخشی نسبت به موشک روسیه برخوردار است.
به گزارش تسنیم، اطلاعات منتشر شده از موشک حوت، نشان می‌دهد که این موشک قابلیت این را دارد که در عمق ۱۰۰متری دریا و توسط زیردریایی‌ها هم شلیک شود. قدرت و سرعت بالای این اژدر، مؤلفه‌ای از قدرت ایران در دریا را به منصه ظهور رسانده است.
به‌گفته سردار علی فدوی فرمانده نیروی دریایی سپاه پاسداران این موشک ۳۶۰ کیلومتر در ساعت سرعت دارد؛ با چنین سرعتی و از سوی دیگر با توجه به حجم بزرگ و سرعت نه‌چندان بالای ناوهای هواپیمابر و کشتی‌های
غول‌پیکر آمریکایی در خلیج فارس، شلیک هم‌زمان ده‌ها فروند از این نوع اژدر به‌راحتی می‌تواند یک ناو هواپیمابر را از پای درآورد.
سردار فدوی دراین‌باره گفته بود: این اژدر دارای قابلیت‌های بالا و منحصر به فردی است؛ موشک “حوت”، سلاحی است که معرفی آن در تاریخ رزمایش‌های دریایی بیشترین انعکاس را داشت و تمامی مقامات رسمی کشورهای مختلف، آمریکایی‌ها و همچنین رسانه‌ها و خبرگزاری‌های مرجع در جهان به آن پرداختند.
با توجه به قدرت و سرعت بالای “حوت” هیچ امکانی برای دفع و یا فرار از آن وجود ندارد چرا که اگر این موشک از فاصله ۱۰۰۰متری شلیک شود، در ۱۰ ثانیه به هدف اصابت و آن را منهدم می‌کند لذا فرصتی برای مقابله با آن “وجود ندارد”.
پس از آزمایش موفق موشک زیرسطحی حوت و چندین و چند نمونه از موشک‌های جدید ایران به‌ویژه جدیدترین مدل از موشک شهاب در سال ۸۵، رئیس وقت ستاد مشترک ارتش آمریکا گفته بود که این آزمایش‌ها نشان داد ایران به فناوری بسیار پیشرفته‌ای دست پیدا کرده است.
روزنامه آمریکایی واشنگتن پست هم در همان زمان در گزارشی نوشت: ایران اژدر جدیدی را آزمایش کرده که گفته می‌شود از سرعت بسیار بالایی برخوردار بوده هیچ کشتی جنگی یا زیردریایی نمی‌تواند از حملات آن در امان بماند.
غیر از اژدر فوق‌سریع حوت، ایران هم‌اکنون اژدرهای دیگری همچون یاسین و کوسه را هم در اختیار دارد.
اژدرها اصولا با توجه به اینکه زیر آب حرکت می‌کنند، باید قابلیت‌های فراوانی همچون قدرت پیشران بالا، وزن کم و در عین حال قدرت انفجاری زیاد، اندازه کوچک و‌‌. . . داشته باشند تا بتوان آنها را به‌عنوان یک اژدر دارای شرایط مناسب معرفی کرد.
در مورد اژدر حوت با توجه به اندازه نه‌چندان بزرگ آن، سرعت بسیار بالا و قدرت انفجاری مناسب، این موشک زیرسطحی توانسته نام خود را به‌عنوان بهترین اژدر جهان ثبت کند، اژدری که نه‌تنها آمریکا، بلکه کشورهای صاحب فناوری‌های نوین نظامی هم تاکنون نتوانسته‌اند به فناوری آن دست یابند.

یادمان نرود، اگر باج بدهیم طلبکار می شوند

احمدرضا هدایتی
اگرچه در طول تاریخ، نبرد بین اسلام و کفر با فراز و فرودهای فراوانی همراه بوده اما این معارضه هرگز پایانی نداشته است، چرا که اصولا جمع بین حق و ظلم هیچ گاه ممکن نبوده و نیست و این مصداق اقدامات ظالمانه گروهی است که در حال حاضر با عنوان کشورهای غربی عضو گروه 1+5شناخته می‌شوند و همچنان تلاش دارند تا با استفاده از شعارهای فریبنده و بکار بردن انواع شگردهای به ظاهر بشردوستانه و خیر خواهانه، در برابر آزاده خواهان جهان ایستاده و زمام امور دنیا را در دست بگیرند.
این کشورها و در رأس آنها دولت آمریکا با تصور اینکه به رغم بیداری ملتها هنوز می توانند با دست آغشته به خون هزاران بی گناه در سراسر جهان، همچنان به رفتارهای جنایتکارانه خود ادامه دهند، آنگاه که در برخورد با کشوری مانند ایران خود را بازنده و ناتوان می یابند، با هزار ترفند می کوشند تا با استفاده از اهرمهای بین المللی و نفوذ در ساختار سازمان ملل، به خواسته های نامشروع خود دست یابند و هنگامی که بار دیگر تیر آنها به سنگ می خورد و با توفیق چندانی مواجه نمی شوند، خود را معادل کل کشورهای جهان معرفی نموده و علی رغم اجماع بین المللی در حمایت از خواسته های به حق ایران، با وضع قوانین کاملاً یکجانبه فرا ملی، با اقداماتی مانند؛ جنگ بر علیه عراق و افغانستان یا تحریم ایران، نظام جهانی را به سُخره گرفته و خود مستقیماً وارد عمل می شوند. همان گونه که اشاره شد، خوی استکباری این گروه که تحت سیطره صهیونیستها قرار داشته و به چند کشور اروپایی به سرکردگی آمریکا محدود می شوند، به آنان اجازه می دهد تا برای دستیابی به اهداف پلید خود در این مسیر، از هر روش ناجوانمردانه ای از جمله؛ ترویج تروریسم و درگیر ساختن مسلمانان با یکدیگر و راه انداختن جنگ نیابتی با انقلاب اسلامی یا ترور دانشمندان و تبلیغات منفی گرفته تا تحریم و تخریب چهره عدالت خواهانه ایران اسلامی و حتی جلوگیری از به گوش رسیدن ندای حق طلبانه جمهوری اسلامی ایران در رسانه های وابسته به خود بهره ببرند و سرانجام با متهم نمودن و مقصر جلوه دادن مردم و مسئولین این دیار، با قیافه ای حق به جانب خود را طلبکار بدانند. این گروه که سالها منابع و منافع این سرزمین را به یغما برده اند، بار دیگر پس از انقلاب شکوهمند اسلامی نیز با بلوکه کردن دارایی ها و اجتناب از پرداخت دیون خود به ایران و در ادامه درگیر ساختن ایران با صدها توطئه خًرد و کلان مانند؛ ایجاد آشوبهای داخلی، جنگ تحمیلی و حمایت همه جانبه از متجاوز، تبلیغات گسترده علیه ایران، هدف قرار دادن هواپیمای مسافربری، تحریم، تخریب، جنگ روانی و وارد ساختن اتهاماتی همچون حمایت از تروریسم، ساخت بمب اتمی، نقض حقوق بشر، پولشویی و امثال آن به قول معروف «به مرگ می گیرند تا به تب راضی شویم» و این در حالی ا ست که در سایه خوشبینی های ساده‌لوحانه برخی از افراد جامعه، رسماً جای شاکی و متهم عوض می شود.
با اینحال چنانچه فراز و فرودهای این مسیر پُر چالش را با دقت بیشتری مورد بررسی قرار دهیم، در خواهیم یافت که دشمن در هر شرایطی همواره بر سخن ناحق خود اصرار داشته و هرگونه نرمش از سوی مارا نشانه ضعف تلقی می کند، در حالی که گاهی برخی از ما به رغم دستاوردهای عظیمی که در طول حیات پر برکت انقلاب اسلامی کسب کرده ایم، به بهانه های مختلف مانند، کاستن از فشار تحریمها یا کاهش تهدیدات، مرعوب دشمن می شویم و به اشتباه کل مشکلات اقتصادی کشور را ناشی از تحریمها دانسته و راه حل اساسی را در برقراری رابطه با شیطان بزرگ جست وجو می کنیم.
گویا فراموش کرده ایم که چه رسالت بزرگی را بر دوش داریم و خداوند برای تحقق این رسالت چه ثروتهای عظیمی را در این سرزمین پهناور به ودیعه گذاشته است، وجود انبوه نیروی انسانی جوان، مستعد، خلاق و با انگیزه، برخورداری از منابع عظیم نفت و گاز و سایر منابع معدنی و مواد اولیه، قرار گرفتن در مسیر ترانزیتی سه قاره اروپا، آسیا و آفریقا و دسترسی به انواع راه های زمینی، هوایی و دریایی، در اختیار داشتن هزاران کیلومتر مربع زمین های مستعد کشاورزی و آبهای شیرین در زیر و روی خاک کشور، دسترسی به ذخائر عظیم دریایی و برخورداری از جاذبه های گردشگری، همه و همه از جمله مواردی هستند که ایران اسلامی را به یکی از غنی ترین و ثروتمند ترین کشورهای جهان مبدل ساخته است. با اینهمه؛ آیا حق داریم از خالی بودن خزانه سخن به میان آوریم و تحریمها را عامل بروز مشکلات اقتصادی بدانیم یا باید مشکل را در جای دیگر جست وجو کنیم؟ آیا گرفتار شدن در حواشی و بازی های سیاسی را باید عامل گرفتاریها بدانیم یا تحریم ها را؟ آیا باید سوء مدیریت در استفاده از فرصتها را مقصر بدانیم یا قطع رابطه با آمریکا را؟ آیا خام فروشی علم و دانش و منابع و مواد اولیه زیان بیشتری را در پی داشته یا تحریم و تهدید دشمنان؟ آیا نباید عدم شایسته سالاری، ضعف در کنترل و نظارت، سطحی نگری و غفلت از طرح ها و برنامه های دراز مدت، بنیادین و زیر بنایی را عوامل اصلی این نابسامانی ها بدانیم؟ آیا هنگام آن نرسیده که در مسیر پیشرفت و آبادانی کشور، همگی دست در دست یکدیگر قرار داده و زیر چتر ولایت، بیش از پیش توصیه ها و رهنمودهای عمیق و دقیق مقام معظم رهبری (دامه برکاته) را مبنای عمل خود قرار دهیم؟ بی شک گفتنی ها دراین زمینه بسیار است و هیچ مسئولی مایل نیست که تاریخ از او همانند شاهان نالایق ایران در گذشته قضاوت کند، بنابراین به مصداق شعر معروف «آنچه خوبان همه دارند تو یکجا داری» باید به یاد داشته باشیم که نیاز دیگران به ما بیش از نیاز ما به دیگران است و لذا همان گونه که رهبر معظم انقلاب اسلامی (دامه برکاته) فرمودند، در عین حال بکار بردن نرمش قهرمانانه، باید عزتمندانه و بدون یک قدم عقب‌نشینی از جایگاهِ حق خود دفاع نموده و در جریان یک اقدام پیشدستانه با طرح خواسته های مشروع و منطقی، غرب را در موضع انفعالی قرار دهیم، بدیهی است که در غیر این صورت، نه تنها دستیابی به حقوق از دست رفته ناممکن خواهد بود، بلکه دشمن با گرفتن امتیازات جدید، در نهایت تنها بخشی از آن چیزی که تحت عنوان تحریم، به ناروا به ما تحمیل نموده و تعاملات تجاری ما با سایر کشورهای دنیا را با مشکل مواجه ساخته است، را برطرف خواهد نمود.
برخی از این خواسته ها عبارتند از: پرداخت خسارت ناشی از دخالت در امور داخل ایران از جمله کودتای 28 مرداد در قبل از انقلاب اسلامی، بازگرداندن اموال و دارایی های بلوکه شده بعد از انقلاب همراه با سود مربوطه، خسارت کامل حمله به هواپیمای مسافربری و ناوچه ایرانی، خسارت ناشی از حمایت از رژیم بعثی عراق در طول 8 سال دفاع مقدس، خسارت ناشی از حمایت گروههای تروریستی مانند منافقین در جریان حرکات خرابکارانه بر علیه انقلاب اسلامی، خسارت ناشی از ترور دانشمندان و مسئولین ایرانی، خسارت ناشی از قطع برنامه شبکه های رادیو تلویزیونی ایران، خسارت ناشی از تحریمها و امثال آن. البته تجارب گذشته نشان داده که معمولاً غربی ها قادر به استفاده از فرصتهایی که به آنها داده می شود نیستند و به همین دلیل ایران باید با مراجعه به مراجع بین المللی از رفتارهای ظالمانه آنان شکایت نماید و غربی ها نیز باید قبل از پیچیده شدن پرونده و از دست دادن فرصت جدید، ضمن عذر خواهی بابت رفتارهای مداخله گرانه، یکجانبه و خصمانه خود علیه جمهوری اسلامی ایران، حق ایران در غنی سازی را به رسمیت شناخته و متعهد شوند تا از ادامه توطئه های خود بر ضد ایران و سایر کشورهای همسو با ایران دست بردارند. نکته آخر اینکه؛ اصولا کشورهای غربی و بخصوص آمریکا نمی توانند و حق ندارند که از موضع رهبری جهان، مدعی نظم جهانی شوند و تنها در حد یک عضو از اعضای سازمان ملل مجاز به طرح مطالب خود هستند و لذا چنانچه احتمالاً تحت تاثیر جوسازی دشمنان، بررسی بیش از پیش وضعیت هسته ای ایران مورد اجماع بین المللی قرار گرفت، باید نام کشور مدعی تخلف مشخص و در صورت کذب بودن ادعاهای مورد نظر، حق شکایت متقابل برای کشور مورد اتهام (ایران) محفوظ و تمام خسارات ناشی از اتهامات، در قالب یک قانون فراگیر بین‌المللی از کشور مدعی اخذ و برای پیشگیری از تکرار این گونه توهم آفرینی ها، تضمین های لازم ارائه گردد، علاوه بر آن باید با بسیج جامعه جهانی، ضمن طرح دعوای مشابه، ترتیبی اتخاذ گردد، تا امکان بازرسی از زرادخانه های اتمی و تسلیحات شیمیایی کشورهایی مانند؛ رژیم اشغالگر قدس و حتی آمریکا و سایر کشورهای غربی نیز فراهم گردد.