«كراشر» روباتي باقدرت 2000 اسب بخار

كراشر يك روبات نظامي بدون سرنشين است كه طراح آن پروفسور ملون از مركز ملي مهندسي روباتيك ايالات متحده است.
قدرت ادراك و آگاهي اين روبات نظامي از تمام وسايل نقليه زميني بدون سرنشين نظامي، بالاتر بوده و همچنين از استقلال و استحكام بالايي برخوردار است. اين روبات
5/6 تني تقريبا 35 درصد سبك تر از يك تانك است و اين در حالي است كه توانايي حمل بار بيشتري دارد. كراشر در واقع براي انجام امور شناسايي و ماموريت هاي پشتيباني طراحي شده و يك وسيله نقليه قدرتمند و انعطاف پذير است كه توانايي حمل مقدار زيادي محموله را دارا است. اين روبات نظامي اين توانايي را دارد كه به طور مستقل در دامنه اي وسيع به حركت درآيد و از گودال هاي بزرگ و موانع طبيعي و ساختگي عبور كند.
اين روبات نظامي تنها با استفاده از باتريهاي قابل شارژ به حركت درمي آيد و بنابراين عملكردي كاملا بي صدا دارد كه براي انجام ماموريت هاي شناسايي ايده آل است.
كراشر مي تواند به جنگ افزارهاي مختلفي مسلح شود و بنابراين به انجام ماموريت هاي منهدم سازي هم بپردازد. اين روبات نظامي آن قدر قدرتمند هست كه بتواند بدون كاهش سرعت و در حال حمل 5/3 تن محموله از هر ناحيه اي بگذرد. موتور توربو اين روبات همانند يك ژنراتور عمل كرده و يك توان سري 60 كيلوواتي براي شارژ باتري هاي ليتيوم-يون توليد مي كند. كراشر در مجموع مجهز به 6 موتور است كه هر كدام از موتورها 280 اسب بخار قدرت توليد مي كنند (3 برابر قوي تر از يك پژو 405).
ارتفاع كراشر تقريبا دو متر است كه به منظور عبور از موانع يا پنهان شدن از ديد دشمن، قابليت تغيير ارتفاع تا 80 سانتي متر را هم دارد. اين روبات نظامي مجهز به يك دكل تلسكوپي براي جمع آوري اطلاعات بيشتر، به خصوص در زمان پنهان شدن از ديد دشمن است. اين دكل مجهز به دوربين هاي ديد در شب و حسگرهاي مخصوص سيستم ادراك محيط است. يكي ديگر از امكانات اين روبات واحد لادار است كه وظيفه رديابي و فاصله يابي به وسيله ليزر را دارد. اين واحد براي فرستادن پرتو ليزري براي جست وجوي يك منطقه و همچنين مشخص كردن فاصله كراشر تا اشياي مختلف (از طريق محاسبه زمان بازگشت پرتو تابيده شده) به كار مي رود.
به طوري كه 4 واحد لادار براي جست وجوي افقي و 4 واحد هم براي جست وجوي عمومي به كار گرفته مي شوند.
كراشر با استفاده از تركيب اطلاعات به دست آمده از واحدهاي لادار و دوربين CPU تصويري سه بعدي از محيطي كه اين روبات در حال گذر از آن است، تهيه مي كند.
بنابراين اين روبات نظامي همواره از شرايط و تحركات خود باخبر است.
تايرهاي كراشر به نحوي است كه اين روبات به هنگام عبور از گودال ها و كانال ها مي تواند موانع را راحت تر و پرقدرت تر پشت سر بگذارد. با توجه به ابعاد و وزن كراشر، يك هواپيماي ترابري سي-130 مي تواند هر بار دو فروند از آن را به هر نقطه از جهان كه لازم است انتقال دهد. از آنجا كه اين روبات نظامي يك پروژه جديد است، هنوز اطلاعات كاملي از آن در اختيار عموم قرار نگرفته است، ولي جالب است بدانيد كه تنها 30 ميليون دلار (قيمت يك جنگنده F-15) هزينه ساخت هر دستگاه از اين روبات مي شود.
wwwpopulartechnologycom

دارويي از جنس بيماري

همه ما در طول زندگي مان گرفتار بيماري هاي سخت و آساني شده ايم كه بسياري از آنها با داروهاي مختلف درمان شده اند.
اين داروها مي توانند منشاء شيميايي يا گياهي داشته باشند. اما وجه مشترك تمام آنها در اين است كه آنها در درمان بيماري هاي ژنتيكي كارايي ندارند. البته اين بدان معنا نيست كه بيماران ژنتيكي از هيچ دارويي استفاده نمي كنند، بلكه مفهوم آن اين است كه با اين داروها عامل اصلي بيماري از بين نمي رود و در مان قطعي نخواهدبود. علم بيوتكنولوژي پزشكي براي درمان اين بيماري ها دارويي از جنس بيماري طراحي كرده است؛ يعني ژن. ژن درماني يعني افزودن نسخه هاي فعال ژن مسئول آن بيماري كه توسط ناقلين مختلف به بدن بيمار وارد مي شوند. در چهاردهم سپتامبر سال 1990 اشانتي اولين بيماري بود كه تحت ژن درماني قرار گرفت. او دچار بيماري SCID (كه يك بيماري بانقص ايمني است) بود. در اين بيماري آنزيم آدنوزين دي آميناز ساخته نمي شود كه براي عملكرد صحيح سيستم ايمني ضروري است. تزريق آنزيم به خون نيز به دليل تجزيه شدن آن امكان پذير نبود. پزشكان مقداري از سلول هاي سفيد خون اشانتي را از بدنش خارج كردند و بعد از وارد كردن ژن اين آنزيم به داخل آنها تزريق سلول هاي حامل ژن مورد نظر را طي چهار بار تزريق در چهار ماه انجام دادند و حال بيمار رو به بهبودي رفت. تاكنون صدها بيمار با روش ژن درماني مورد مداوا قرار گرفته اند و قطعاً استفاده كنندگان آن نيز در سال هاي آينده بيشتر خواهند شد.
وارد كردن ژن مي تواند به دو طريق انجام شود؛ درمان درون بدن (In vivo) يعني وارد كردن ژن به داخل بدن بيمار و درمان خارج از بدن (Exvivo) بدين صورت كه افزودن ژن بر روي سلول هايي كه از بيمار خارج شده است، صورت مي گيرد و سپس سلول هاي حاوي ژن هاي سالم را وارد بدن بيمار مي كنند. البته در حال حاضر ژن درماني فقط بر روي سلول هاي سوماتيك (غيرجنسي) امكان پذيراست. يكي از مشكلات اصلي در راه توسعه ژن درماني يافتن ناقل مناسب ژن هاي درماني به سلول هاي پذيرنده است. يكي از مناسب ترين ناقلين، ويروس ها هستند.
البته براي جلوگيري از تكثير ويروس در داخل بدن حجم عمده اي از آن برداشته مي شود. البته بسته به نوع بيماري انواع مختلف ويروس در انتقال ژن ها كارايي دارند. روش ديگري كه براي انتقال ژن استفاده مي شود و اثرات جانبي ويروس ها را هم ندارد، استفاده از لايه هاي چربي (ليپوزوم ها) است كه يكي از معايب آنها كارايي بسيار پايين در انتقال ژن به سلول هاي هدف است.
كارايي اين روش درماني در مورد بسياري از بيماري هاي ژنتيكي ديگر مانند تالاسمي، هموفيلي، فيبروزكيستي و بيماري هاي نقص ايمني نيز بررسي شده است. تئوري ژن درماني مي تواند براي دوباره سازي نطفه نيز به كار رود. اصلاح اين سلول ها روي همه نسل هاي بيمار اصلي اثر خواهند گذاشت. ولي اين مسئله با مفاهيم اخلاقي روبه رو است. يكي از مهمترين كاربردهاي ژن درماني، در درمان سرطان ها است. به علت اينكه انواع مختلف ژن ها در ايجاد سرطان ها دخيل هستند. روش هاي ژن درماني بسيار متفاوت مي شود اما الگوي اصلي شناسايي آنها و جايگزيني آنها با ژن هاي صحيح است.
البته تاكنون هيچ روشي از ژن درماني موفق به ريشه كن كردن تمام سلول هاي بيمار و توموري نشده است. ممكن است ژن درماني هرگز به طور كامل موفقيت آميز نباشد، ولي به يك روش درماني جديد تبديل خواهد شد تا به همراه جراحي و داروهاي لازم و درمان هاي پرتوي مورد استفاده قرار گيرد.

زنان مقاوم ترند

زنان مسن مبتلا به سرطان ريه مدت بيشتري پس از ابتلا به بيماري سرطان ريه از مردان همسن خود زنده مي مانند.
اين نتيجه گزارشي است كه دانشمندان آمريكايي منتشر كرده اند و مدعي شده اند كه هورمون استروژن موجود در بدن زنان ممكن است عامل طول عمر بيشتر آنها پس از ابتلا به سرطان باشد. براساس نتايج اين تحقيق زنان بالاي 60 سال كه تشخيص سرطان ريه براي آنها داده مي شود به طور متوسط 11ماه پس از تشخيص بيماري زنده مي مانند. اين در حالي است كه اين ميزان براي مردان همسن آنها فقط هشت ماه است.
دكتر كتي آلبيان از مركز سرطان شناسي كاردينال برنادين در مي وود ايلينويز در اين مورد مي گويد؛ «من واقعاً از مقاومت زنان مسن در مقابل سرطان ريه شگفت زده شده ام، آنها بهتر از مردان با اين بيماري مقابله مي كنند، آنها همچنين عوارض جانبي كمتري را نشان مي دهند و بيماري ديرتر در آنها گسترش مي يابد. نوع واكنش آنها مثل واكنش مردان 45ساله است.» مطالعه اي روي بيش از هزار و 300 زن مبتلا به سرطان كه بيش از 60 سال داشتند مشخص كرد كه متوسط طول عمر اين گروه پس از ابتلا به سرطان ريه بيشتر است و دو سال پس از ابتلا به اين سرطان ميزان مرگ در زنان 6درصد كمتر از مردان همسن با بيماري مشابه است. در سال اول از مجموع سه هزار زن و مرد مبتلا به سرطان ريه كه مورد بررسي قرار گرفتند 35درصد مردان و 46درصد زنان زنده ماندند و اين ميزان در سال دوم در مردان 13درصد و در زنان 19درصد بود. به گفته دكتر آلبيان براساس مطالعات قبلي ميزان بيشتر استروژن در خون مي تواند نقش محافظتي در مقابل سرطان ريه داشته باشد، در واقع ميزان بالاتر استروژن را مي توان نوعي شيمي درماني مؤثر دانست كه اين تحقيق هم اين مسئله را تأييد كرده است. محققان معتقدند درمان هاي شيمي درماني فعلي براي سرطان ريه درمان هاي كاملي نيستند اما شايد بتوان با بررسي عملكرد استروژن روي سلول هاي سرطاني به راه هاي درماني مؤثرتري براي مبارزه با اين سرطان رسيد.

عوامل بي خوابي

مطالعات اخير در كلينيكهاي خواب بيانگر حقايق مهمي درباره علل بيخوابي و هم چنين راههاي مقابله با آن است تعجب آور نيست كه عواملي چون فشار رواني و افسردگي با بيخوابي ارتباط مستقيم دارند.
بيخوابي هم چنين مي تواند براثر بيماري جسماني مانند خارش، درد، آسم، ورم مفاصل، زخم معده و ناراحتيهاي قلبي شامل تنگي نفس يا دشواري در تنفس باشد.
اما چگونه مي شود آن را درمان كرد؟
در اينجا برخي از راهكارهايي مطرح مي شود كه دكتر شوارتز پس از سالها تحقيق به دست آورده است:
1- چنانچه شبي را به خوبي نخوابيده ايد، صبح بعد زمان بيشتري را در رختخواب نمانيد.
2- شب بعد زودتر به خواب نرويد همان عادات زمان خواب و بيدار شدن خود را رعايت كنيد.
3- در طول روز چرت نزنيد، اين كار از زمان خواب شب مي كاهد.
4- هرگز در رختخواب بيش از 30دقيقه بيدار نمانيد با اين كار شما رابطه اي بين عادت بيخوابي و رختخواب ايجاد مي كنيد و به اين ترتيب نوع خواب ناقص خود را تقويت مي كنيد.
5- تا جايي كه امكان دارد صبح زود ورزش كنيد بهتر است اين كار را در ساعات اوليه روز انجام دهيد. تمرينات ورزشي عامل سودمندي براي به خواب رفتن است.
مطمئن شويد كه رژيم غذايي شما يك رژيم متوازن شامل شير، تخم مرغ، پنير، گوشت بادام هندي، بادام زميني، سيب، موز، گيلاس، انجير، آلوبخارا خشك و هندوانه است.
چنانچه شما غذاهايي را كه از نظر ترايپ توفان غني (نوعي اسيدآمينه موجود در غذاهاي خاص) بوده در رژيم غذايي روزانه خود منظور كنيد اگر برخي فعاليتهاي خواب آور را در زندگي خود وارد كنيد فرصت زيادي خواهيد داشت كه به يك الگوي خواب راحت و آرام بخش برسيد.
ترجمه: فاطمه خورشيدي

چرا نوزاد انسان قادر به راه رفتن نيست؟

دانشمندان با كمك مدلسازي توانستند دريابند چرا نوزاد انسان بلافاصله پس از تولد قادر به راه رفتن نيست در حالي كه بسياري از جانداران چند ساعت پس از تولد مي توانند راه بروند.
گروهي از دانشمندان دانشگاه لوند در سوئد الگويي ساختن كه مي تواند آغاز اولين قدم هاي يك جاندار را با اطلاعاتي در رابطه با وزن مغز همان جاندار پيش بيني و اعلام كند.
نتيجه اين مدل سازي نشان داد مكانيزم نروني كه زمينه ساز آغاز راه رفتن است در بسياري از پستانداران به يكديگر شبيه است و اين مكانيزم با تكامل مغز فعال مي شود. به بياني ديگر در حالي كه نوزاد انسان تا قبل از يك سالگي و بچه فيل تا قبل از يك روزه شدن قادر به راه رفتن بر روي پاهاي خود نيستند هر دو اين فرايند را در نقطه مغزي مشابهي آغاز مي كنند كه مرحله تكامل مغزي است.
مطالعات پيشين محققان بر روي موش ها نشانه هايي از رابطه ميان آغاز راه رفتن و آغاز تكامل مغزي جانداران را آشكار كرده بود و آنها براي اثبات اين نشانه ها به بررسي رابطه ميان عوامل مختلف مانند ابعاد مغز و ساختار بيومكانيكي پاها و لحظه آغاز راه رفتن در ميان 24 گونه پستاندار پرداختند.
محققان متوجه الگويي شدند كه مي توان آن را به واسطه تفاوت هاي حجم مغز جانداران توضيح داد. نتايج نشان داد ساختار بيومكانيكي پاها نيز نقش مهمي در لحظه آغاز راه رفتن دارد اما به هر حال اهميت آن به اندازه اهميت عاملي مانند حجم مغز نيست و اينكه جانداراني مانند انسان كه قادر به ايستادن بر روي كف پاي خود هستند، زمان بيشتري را براي دستيابي به مرحله آغاز راه رفتن نياز دارند.
براساس گزارش لايوساينس، محققان اين نشانه ها را به ساختار مغز ارتباط دادند زيرا پاهاي جانداراني كه بر روي كف پا مي ايستند از ساختار بيومكانيكي بسيار پيچيده اي برخوردار است كه اين پيچيدگي نيازمند قدرت بالاتر مغزي براي پردازش و فعالسازي بوده و اين قدرت بيشتر نيز نيازمند صرف زمان بيشتر براي تكامل مغز است.