چقدر در زندگي خوش بين هستيد؟
... زنده انديشان به زيبايي رسند ... زنده انديشان به زيبايي رسند

دلم گرفته و از زمان هبوط انسان بر روي زمين كدام روز بوده كه دلمان نگرفته باشد؟!
باران مي بارد. باران آدم ها را فيلسوف مي كند، خوشبين مي كند، مهربان مي كند. «از دوري صياد دگر تاب ندارم/ رفت از قرارم / چون آهوي گمگشته به هر گوشه روانم
/ تا دام در آغوش نگيرم نگرانم».
دلم هواي ديگري دارد. بگذار قلم از دل بنويسد. از اين كه بالاخره بدي ها مغلوب و خوبي ها عالم گير خواهد شد. بگذار خوشبيني شيعه بر همه دام ها و گره ها مهر مردود بزند. چرا بدبيني؟ ما در مكتب بالاتري نفس مي كشيم.
باران ببار. باران به سر اين شهر مهربان ببار. باران بر دلم ببار و مرا در خوشبيني عدالت گستري منجي غرق كن. چرا نيمه خالي ليوان را ببينم؟ من ياد گرفته ام كه چطور تحت هر شرايطي گليم گوشه خودم را با اين اعتقادات بيرون بكشم. خوشبيني ايمان و اميد مي آورد و در اين مكتب خوش ديدن مرام ماست.
تلفن را بر مي داري سلام مي كني، محبت مي كني هزار و يك كلمه محبت مي گويي، ولي كدورت طرف مقابل آن قدر ريشه دوانده كه بي تأثير است. آدم بدبين مي گويد: «پتانسيل محبت نداشت. شعور نداشت.» آدم خوشبين مي گويد: «بالاخره محبت بر قلب مي نشيند، نرمش مي كند، تسخيرش مي كند. من براي رضاي خدا دلجويي كردم.»
گاه صحنه هايي در جامعه پيش چشممان مي نشيند كه واقعاً حس مي كنيم احتياج به تمرين تواضع و محبت و خوشبيني داريم. به ياد داستان پيامبر (ص) و آن مرد كافر مي افتم كه هر روز بر سر مبارك پيامبر (ص) خاكستر مي ريخت. يك روز مريض شد، پيامبر (ص) پرس وجو كردند، كجاست؟ چون خبر آوردند مريض است، به عيادتش رفت.
بزرگواري در پس خوشبيني متولد مي شود. مراقب باشيد كفش هايتان محكم به زمين نچسبد.
به جاي شب، ستاره ها را ببينيد
رالف والدوامرسون مي گويد: «وقتي هوا به اندازه كافي تاريك مي شود، مي توانيد ستارگان را ببينيد.»
محمد صداقتي مشاور ، خوش بين ها و بدبين ها را اين گونه مقايسه مي كند: «آدم هاي خوشبين هميشه به دنبال نظرات بهتر هستند. آدم هاي خوشبين مسائل را تغييرپذير مي دانند و معتقدند ممكن است زماني روزنه اي باز شود. آدم خوشبين به رويدادهاي ناگوار به صورت مداوم فكر نمي كند. بدبين ها به انتقام از كساني فكر مي كنند كه قبلاً به آنها بد كرده اند، اما برعكس خوش بين ها به چيزي فكر مي كنند كه دوست دارند و مي خواهند به آن برسند. ضرب المثلي هست كه مي گويد كافر همه را به كيش خود پندارد، ولي ما مي گوييم مؤمن و خوش بين همه را به كيش خود مي پندارد و دست به خير دارد. وقتي مشكلي را مي شنوند، پيش داوري بدبينانه ندارد كه اين فرد مشكل دار كه درددل مي كند، دام گسترانده و كلاه بردار است.» وي در ادامه مي گويد: «افراد مؤمن و خوش بين اهل گذشت، دوست داشتن، جوشش با اطرافيان هستندو برون گرايي دارند.»
اين مشاور متذكر مي شود: «نبايد خوشبيني به صورت تك بعدي جزء شخصيت ما شود. در كنار خوشبيني بايد با وجدان، با ايمان، معقول و متفكر بود. خوشبيني نبايد جاي خودش را با ساده لوحي عوض كند. خوشبين ها داراي جرئت بيشتري هستند، اعتماد به نفس و عزت نفس بالايي دارند. آدم هايي كه هم دلي آنها زياد است، آدم هاي انعطاف پذيري هستند. آنها بيشتر دنبال حل مسئله هستند تا اين كه روي يك مسئله بمانند و پافشاري كنند. آدم هاي بدبين زود صداقتشان را از دست مي دهند.»
اين مشاور در پاسخ به اين سؤال كه چه كنيم تا خوشبين شويم؟ مي گويد: «مشكلات خود و اطرافيانمان را به شكل صحيح حل كرده و ختم به خير كنيم. با افراد خوشبين معاشرت كنيم. تأثير همنشيني زياد است. مطالعه هنري و معرفتي داشته باشيم. در قرآن تدبر كنيم. در طول روز بدبيني هايي را كه به ما عارض مي شود روي يك ورقه نوشته و پس از چند روز مرور كنيم، درصد قابل توجهي از بدبيني ها پس از چند روز تعديل شده است و از بين رفته اند چون اصلاً اساس واقعيت نداشته اند.»
وي براي آخرين جمله مي گويد: « به خاطر داشته باشيد خوشبين ها يكبار مي ميرند، ولي بدبين ها هزار بار!»
دور ريختن افكار شيطاني
مريم محمدي كارشناس علوم تربيتي معتقد است براي چشم باطنمان سه نوع عينك مي توانيم انتخاب كنيم: «عينك بدبيني، عينك خوش بيني و عينك واقع بيني».
وي ادامه مي دهد: «چه اشكالي دارد كه در عين نااميدي به پشتوانه ايمان كمي اميدواري به خودمان بدهيم؟ جلو آيينه بايستيد و بگوييد: من چاله ها را مي بينم، اما با اراده پرشان خواهم كرد. هراسي به دل راه نمي دهم، خدا با ماست.»
اين كارشناس با ابراز تأسف از اين كه بعضي ها از يك باغ پرگل فقط خارها را مي بينند مي گويد: «اين افكار جز حرام كردن عمر نيست.»
شيطان در چنين افكاري لانه دارد. آنتوني رابينز مي گويد: هر حادثه اي دليلي دارد كه تجربه اش به نفع من بوده است.
هميشه به خاطر داشته باشيد كه زندگي به ما مي آموزد: «اين نيز بگذرد.»
محمدي به تكنيك هاي تمرين خوشبيني اشاره كرده و توضيح مي دهد: «با فكرهاي بدبختي و مصيبت كنوني مبارزه كنيد. علت بدبيني هاي خود را بر روي يك كاغذ بنويسيد و جلو هر مورد اين كه حقيقي است يا خيالي ذكر كنيد.
اگر براي بدبيني تان دليل واقعي يافتيد، دست كم روبروي آن يك راه حل بنويسيد. نظريه هاي خود را با افرادي كه دوست داريد، در ميان بگذاريد و درباره مسائل با آنان صحبت كنيد، اجازه دهيد به شما كمك كنند. وقتي احساس نااميدي مي كنيد با حرف زدن با خودتان از نااميدي خارج شويد. بدانيد دو علت معمولي بدبيني ترس و تنفر است. بزرگترين خطر و ضرر اين احساس اين است كه ذهن تان را از كار مي اندازد، پس تعيين كنيد كه كدام يك از آن ها ريشه دلسردي و نااميدي شماست. سپس برطرفش كنيد.»
وي در ادامه نكات تمريني پيشنهاد مي كند: «هر بار كه خود را در حالت شكايت ديديد، بي درنگ خود را مشغول كاري كنيد كه ذهنتان را از موضوع ناراحت كننده دور مي سازد.
روش ديگر اين است كه هر وقت فكر منفي و نگران كننده به سراغ تان آمد، با كشي كه به دور دستتان بسته ايد، ضربه اي دردآور به مچ دست خود بزنيد. چون اساس كار ما لذت بردن يا فرار از رنج است. مغز ما متوجه هست كه هر وقت فكر منفي كند، با پديده دردآور ضربه مواجه مي شود، لذا سعي مي كند ديگر شرايط منفي (فكر منفي) ايجاد نشود. هميشه به خود بگوييد: شايد هرگز پيش نيايد، چرا نگران باشم؟ فرضيه هاي منفي را حذف كنيد.»
يك انسان مستحكم باشيم
يك جانباز دفاع مقدس كه قهرمان المپيك است برايم روزي نوشت: «باران باش، ببار، نپرس پياله هاي خالي از آن كيست.»
هر بار كه احوالش را مي پرسم، مي گويد: شكر خدا، خوبم.
از وضعش چيزي نمي دانستم تحقيق كه كردم، فهميدم شيميايي است. از درد كمر به خود مي پيچد و هرگز از دردها نمي گويد.
فكرش را بكنيد كسي كه 14 سال داشته و رفته، حالا هم بعضي بي انصاف ها مي گويند، چرا رفتي؟ خودت خواستي! اما با خوشبيني و ايمان مي گويد: الحمدلله خوبم. به مادرم كه نمادي از زنان ايراني بود فكر مي كنم. با آن مريضي سخت وقتي روي تخت افتاده بود، هرگز ناله اي نكرد. هرگز شكايتي نكرد. اگر من فرزند اين ريشه ها هستم بايد در آسمان فراخ اميد به خدا نفس بكشم.
سعيد عوضي پور دانشجو سيگار پشت سيگار مي گيراند و در حال و هواي موسيقي مأيوس كننده اي است كه مثل يك سم فكرش را پر مي كند.
الان گروه هاي زيرزميني و مافيايي موسيقي همه اش از تنفر مي خوانند.
عشق مظلوم ترين واژه تاريخ است كه همچون حلاج بردارش كرده ايم و به انتقام و تنفر چشم دوخته ايم.
عوضي پور مي گويد: «هر صبح با همين شعرها شروع مي شوم!»
مي خندم و مي گويم: «شعر هم كه مي گويي! چرا نمي گويي هر صبح تمام مي شوم؟! اين حرف ها كدام است؟»
زير چشمي تلخ نگاهم مي كند، يعني اين كه دركش نمي كنم. مي پرسم: مشكل چيست؟!
مي گويد: «افسرده ام! همه چيز برايم عادي است. درس، كار، دوستانم، همه چيز تكراري است!»
به او مي گويم: «اين شيوه شروع صبح تازه است؟»
كمي مكث كرده و مي گويد: «نمي دانم... نمي دانم...»
سرباز شجاع ميدان باشيد
سرباز شجاعي باشيد كه به اين چاله ها لبخند مي زند. افتادن در چاله و زاري كردن به حال خودمان چه سود؟! ما برتر از اين هستيم.
گفت وگو با خود جريان بي پايان افكاري است كه هر روز در ذهن شما جاري مي شود. اين افكار اتوماتيك و خودكار مي توانند مثبت يا منفي باشند. اگر افكاري كه از ذهن شما عبور مي كنند، اكثراً منفي باشند، ديدگاه شما به زندگي ديدگاهي بدبينانه و منفي گرايانه خواهد بود، اما اگر افكارتان مثبت باشد، شما فردي خوشبين و مثبت انديش هستيد. برخي از گفت وگوهاي شما با خودتان از عقل و منطق نشات مي گيرد. برخي ديگر ممكن است از سوء تفاهمات به خاطر كمبود يا فقدان آگاهي يا اطلاعات ناشي شود.
يك روانشناس اثراتي كه خوشبيني مي تواند بر سلامتي داشته باشد، را اين گونه برمي شمرد: «كاهش استرس، مقاومت بيشتر در برابر سرماخوردگي، احساس سلامت و تندرستي، كاهش خطر ابتلا به بيماري هاي شرياني كرونري، تنفس راحت تر، در صورت ابتلا به بيماري هاي ريوي تنگي نفس مثل آمفيزم، افزايش تحمل و طاقت و در زناني كه بارداري دشوار دارند. عمر طولاني تر و مهارت سازگاري بهتر. علت اين تاثيرات هنوز مشخص نيست اما يك تئوري اين است كه داشتن ديدگاه مثبت در زندگي باعث مي شود بهتر بتوانيد با موقعيت هاي پرفشار و استرس زا كنار بياييد كه فشار روحي و استرس وارد بر جسمتان را كاهش مي دهد.»
بزرگترين تمرين در مسير خوشبيني اين است كه همه فعل هاي كلامي و دروني مان را مثبت بياوريم. به جاي گفتن چه روز باراني گندي! بگوييد رحمت بي پايان خدا را پذيرا هستم. چرا با همه چيز عناد داشته باشيم. زندگي با همه سختي هايش زيبايي هايي دارد كه به تجربه كردن كل آن مي ارزد.