گزارش كيهان از جديدترين رتبه بندي دانشگاه هاي كشور

نتايج نسخه رتبه بندي دانشگاه هاي جهان براساس وب سنجي در جولاي 2011 اعلام شد كه در اين رتبه بندي كه وسيع ترين رتبه بندي در جهان است، عملكرد 12هزار وب سايت دانشگاهي در سراسر جهان مورد بررسي و دسته بندي قرار گرفته است. رتبه بندي وبومتريك دانشگاه هاي جهان را براساس ارزيابي آموزش هاي برتر در وب، حجم، قابليت ديد و اثر impact صفحات وب منتشر شده توسط دانشگاه ها و منابع اطلاعات و تفسير آنها رتبه بندي مي كند. براساس آخرين نسخه به روز شده مركز رتبه بندي وبومتريك دانشگاه هاي ايراني نسبت به گذشته جايگاه بهتري پيدا كرده اند.
رتبه 10 دانشگاه ايراني در رتبه بندي وب سنجي

شاخص هاي رتبه بندي و بومتريك در اين نسخه از گزارش رتبه بندي شامل اندازه صفحات وب size، قابليت مشاهده از سوي ديگران و ميزان لينك هايي كه مراكز ديگر به سايت اصلي داده باشند visbility، فايل هاي قابل دسترسي rich file و همچنين تعداد منابع علمي سايت و ميزان ارجاعات به آن scholar بوده است.
دانشگاه تهران با رتبه جهاني 807، در شاخص اندازه صفحات وب امتياز 205، در شاخص قابليت مشاهده از سوي ديگران امتياز 169، در شاخص فايلهاي قابل دسترسي امتياز 887 و در شاخص ميزان ارجاعات امتياز 483 را به دست آورده است. اين در حالي است كه رتبه اين دانشگاه در آخرين نسخه اي كه از رتبه بندي و بومتريك در ماه مرداد منتشر شد، 839 اعلام شده بود.

دانشگاه فردوسي مشهد نيز در اين رتبه بندي رتبه جهاني 0201 دست پيدا كرده است. رتبه دانشگاه علوم پزشكي تهران نيز از 1101 در نسخه پيشين به 7301 رسيده كه كمي افت داشته است.
دانشگاه علم و صنعت ايران نيز توانسته است در رتبه چهارم در ميان دانشگاه هاي ايراني قرار گيرد و رتبه 1521 جهاني را كسب كند. همچنين دانشگاه صنعتي شريف رتبه 4041 را در اين گروه كسب كرده است. همچنين براساس تاكيد سايت و بومتريك، دانشگاه علوم پزشكي تهران، دانشگاه صنعتي شريف، دانشگاه آزاد و دانشگاه شهيد چمران اهواز داراي كاهش رتبه بوده اند.
رتبه بندي دانشگاه هاي حوزه آسيا از نظر وب سايت
در بخش آسيا دانشگاه ملي تايوان، دانشگاه هاي توكيو و كيوتو از ژاپن، دانشگاه ملي چنگ كونگ از تايوان، دانشگاه هنگ كنگ، دانشگاه ملي سنگاپور، دانشگاه ملي چيائو تانگ از تايوان، دانشگاه ملي سين هوا از تايوان، دانشگاه پكن از چين، دانشگاه ملي مركزي از تايوان رتبه هاي اول تا دهم را به دست آورده اند.
در اين بخش رتبه بندي جهاني اين دانشگاهها نيز اعلام شده است كه براساس آن، دانشگاه ملي تايوان در رتبه جهاني 42، دانشگاه هاي توكيو و كيوتو از ژاپن به ترتيب در رتبه هاي 43 و 65، دانشگاه ملي چنگ كونگ از تايوان در رتبه 76، دانشگاه هنگ كنگ در رتبه 28، دانشگاه ملي سنگاپور در رتبه 58، دانشگاه ملي چيائو تانگ از تايوان در رتبه 98، دانشگاه ملي سين هوا از تايوان در رتبه 801، دانشگاه پكن از چين در رتبه 901، دانشگاه ملي مركزي از تايوان در رتبه 911 جهاني قرار دارند.
در بخش جنوب آسيا 01 دانشگاه و مؤسسه تحقيقاتي اول متعلق به كشور هندوستان هستند كه اين دانشگاهها و مؤسسات داراي رتبه هاي جهاني 865 تا 8219 هستند.
رتبه بندي
دانشگاههاي كشورهاي عربي از نظر وب سايت
در ميان رده بندي 01كشور عربي، دانشگاه پادشاهي آل سعود از كشور عربستان با رتبه جهاني 681 در رده اول، دانشگاه نفت و معادن پادشاهي فهد از كشور عربستان با رتبه جهاني 203 در رده دوم، دانشگاه عبدالعزيز از كشور عربستان با رتبه جهاني 097 در رده سوم، دانشگاه ام القراء از كشور عربستان با رتبه جهاني 559 در رده چهارم و دانشگاه امام محمدبن سعود از كشور عربستان با رتبه جهاني 0001 در رده پنجم قرار دارند.
دانشگاه آمريكا بيروت، دانشگاه النجاح، دانشگاه قاهره، دانشگاه شاه فيصل و دانشگاه آمريكايي قاهره هم رتبه هاي ششم تا دهم را در رده بندي كشورهاي عربي در وبومتريك بدست آورده اند. رتبه جهاني اين دانشگاهها از 8311 تا 7135 متغير است.
نتيجه رتبه بندي دانشگاه هاي كشور
و فهرست 02 دانشگاه برتر ايران
اسامي برترين دانشگاه هاي دو وزارتخانه علوم و بهداشت براساس رتبه بندي كه در فاصله تابستان و پاييز 98 انجام شد اعلام شدند كه براساس آن 41 دانشگاه وزارت علوم و 6 دانشگاه وزارت بهداشت عنوان تراز اول ها را به خود اختصاص داده اند.
در سالهاي اخير رتبه بندي دانشگاهها و مراكز تحقيقاتي كشورها در رأس برنامه هاي نظام رتبه بندي ملي و بين المللي قرار گرفته است. براي اين كار بسياري از كشورهاي جهان نظام ملي رتبه بندي خود را تدوين كرده و هر سال دانشگاهها و مؤسسات تحقيقاتي كشور مربوط به خود را ارزيابي و رتبه بندي مي كنند. نظامهاي رتبه بندي ملي را كه معمولا توسط بخش غيردولتي اداره مي شوند مي توان در بين كشورهاي توسعه يافته و هم در بين كشورهاي در حال توسعه مشاهده كرد. در برابر نظامهاي ملي رتبه بندي نظام هاي بين المللي رتبه بندي قرار دارند. تاريخ اين نوع رتبه بندي به سال 3002 ميلادي برمي گردد كه 3 نوع از اين نوع نظام هاي بين المللي تايمز، شانگهاي و QS هستند. اين نظامها هر سال دانشگاههاي جهان را براساس معيارها و شاخصهاي مربوط رتبه بندي در سال 2 تا 3 سال گذشته رتبه بندي مي كنند.
به تازگي نظام ديگري پا به عرصه حيات گذاشته است كه دانشگاهها و مراكز تحقيقاتي را قرار است به صورت منطقه اي رتبه بندي كنند. اين نظام عبارت است از نظام رتبه بندي دانشگاههاي جهان اسلام. رتبه بندي دانشگاههاي جهان اسلام توسط وزارت علوم به پايگاه استنادي علوم جهان اسلام ISC واگذار شده است و در مرحله نخست مقرر شده تنها دانشگاهها و مؤسسات تحقيقاتي ايران مورد بررسي و رتبه بندي قرار گيرند. اين رتبه بندي كه در فاصله تابستان و پاييز 98 انجام شده و ISC نتيجه رتبه بندي را در اختيار مقامات وزارت علوم قرار داده است.


همچنين پايگاه استنادي علوم جهان اسلام، در نشست وزراي كشورهاي اسلامي در عربستان شركت مي كند اين نشست مربوط است به نشست فوق العاده كشورهاي اسلامي و در آن بعد از انجام اطلاعات لازم در معيارهاي رتبه بندي براي نخستين بار دانشگاهها و پژوهشگاههاي جهان اسلام ارزيابي و رتبه بندي خواهند شد.

با اين علوم انساني كسي انسان نمي شود (ضربان)

علي اكبر عباسي- دانشجوي كارشناسي ارشد دانشگاه علامه
بدون ترديد يكي از مهم ترين و اساسي ترين مشكلات پيش روي دانشگاه هاي كشور درحال حاضر، بحث علوم انساني و محتوايي است كه در قالب آن تدريس مي شود كه از جهات گوناگوني دچار نقص ها و كمبودهاي جدي است. در ادامه به گوشه اي از اشكالات وارده بر علوم انساني كه درحال حاضر در دانشگاه هاي ما تدريس مي شود اشاره مي كنم.
اينكه محتواي علوم انساني كه در دانشگاه هاي كشور تدريس مي شود، فقط نقل صرف است و بدون هيچ كم و كاستي ارائه مي شود يكي از جدي ترين اشكالات علوم انساني ترجمه اي غربي است؛ علوم انساني ترجمه شده از غرب، هيچگاه در دانشگاه هاي ما مورد نقادي قرار نمي گيرد و فقط همان مطالب ترجمه شده، در كلاس هاي درس ارائه مي شود. از اين رو استدلال و مباحث عقلاني جايگاهي در علوم انساني كه امروز در دانشگاه هاي ما تدريس مي شود ندارند.
يكي از نقص هاي ديگر علوم انساني اين است كه، مباني علمي و تجربي ندارند و در واقع اصلاً ما مثلاً علم جامعه شناسي يا علم روان شناسي يا علوم سياسي نداريم، بلكه آنچه در اين حوزه ها تدريس مي شود فقط مكاتب نظري هستند كه هيچ كدام مباني علمي و تجربي ندارند. مثلاً مكاتب روان شناسي يا مكاتب جامعه شناسي و... در واقع بايد بگويم كه آنچه امروز در قالب علوم انساني در دانشگاه ها ارائه مي شود حاصل تراوشات ذهني و ديدگاه هاي فردي نظريه پردازان مكاتب مختلف است كه فقط براي خودشان مي تواند حجت باشد، و به هيچ عنوان جوابگوي فضاي عمومي دانشگاه ها نمي باشد.
از عيب هاي ديگر علوم انساني ترجمه شده از غرب اين است كه باتوجه به اينكه اين مباحث و نظريه ها در بستر جغرافيايي و زماني خاصي مطرح شده است، فقط جوابگوي فرهنگ حاكم بر همان جامعه مي باشد و اصلاً در جوامعي با فرهنگ هاي متفاوت جوابگو نمي باشد، مخصوصاً در جامعه ما كه خود داراي فرهنگ غني و خاص است و مباني حاكم بر آن كه در تعارض جدي با مباني حاكم بر جامعه غربي است، اين مسئله بسيار جدي تر است و يقيناً بدون توجه به اين مهم، ارائه مباحث اين چنيني هيچ فايده اي نخواهد داشت.
يكي ديگر از ايرادات جدي علوم انساني ترجمه اي اين است كه بسياري از رويكردها و نظريه هايي كه در دانشگاه هاي كشور تدريس مي شود، نظريه هاي فرسوده و قديمي هستند كه سال ها پيش مطرح شده اند و بعد از آنها ديدگاه هاي زياد ديگري مطرح شده اند كه حتي آن مكاتب و نظريه هاي قبلي را هم زير سؤال برده اند.
نقص ديگر اينكه مكاتب مختلف علوم انساني مانند مكاتب جامعه شناسي يا روان شناسي و... خيلي ناقص و تك بعدي هستند و با اينكه انسان و روابط انساني حوزه مورد مطالعه آنها است فقط از يك منظر خاص و محدود آن را مورد مطالعه و بررسي قرار داده اند.
اينكه مكاتب و ديدگاه هاي مختلف علوم انساني ترجمه اي غربي، در بسياري موارد در تناقض آشكار با هم هستند، از نقص هاي ديگر علوم انساني امروز است. مثلاً در مواردي يك ديدگاه، ديدگاه ديگر را به طور كامل زير سؤال مي برد و آن را رد مي كند.
از نقايص اصلي علوم انساني امروز، اين است كه علي رغم اينكه از مكاتب مختلف و بعضاً هم متناقض تشكيل شده است، باز هم بسيار محدود هستند، بدين معني كه مثلاً اگر جامعه شناسي يا روان شناسي يا علوم سياسي و ديگر مكاتبي را كه در دانشگاه ها تدريس مي شود ، مورد بررسي قرار دهيم متوجه مي شويم كه سر و ته آن فقط از چند نظريه مختلف تشكيل شده است و بس. كه بسياري از اين نظريه ها هم مربوط به سال ها قبل است.
باتوجه به نواقصي كه بر علوم انساني امروز وارد است و تنها به برخي از آنها اشاره شد، روشن است كه اين علوم انساني با اين محتوا هرگز كارآمد نخواهد بود و به هيچ عنوان جوابگوي نيازهاي دانشگاهي و جامعه نيست. لذا لازم است اساتيد و دانشجويان با اعتماد به نفس هرچه بيشتر اين فضاي بسته را بشكنند و نظريه هاي فرسوده و ناكارآمد علوم انساني ترجمه اي را به چالش بكشند و موجبات پويايي فضاي علمي و نظريه پردازي جامعه دانشگاهي را به وجود آورند.