گزارشی از عملکرد نوجوانان در بازیهای آسیایی
هشدار به مسئولان
فدراسیون‌ها
بیستمی در آسیا، جایگاه پشتوانه‌های ورزش ایران |
 |
|
احیای ورزش دانش‌آموزی |
|
|
عملکرد رشته های ورزشی ایران در بازیهای آسیایی نوجوانان: |
|
|
|
|
 |
عملکرد ضعیف نوجوانان در بازیهای آسیایی و قرار گرفتن در جایگاه بیستم زنگ خطر
را برای مسئولان فدراسیون‌ها به صدا در آورده است.
دومین دوره بازیهای آسیایی
نوجوانان به میزبانی نانجینگ چین جمعه هفته گذشته به پایان رسید و کاروان ورزشی
ایران با، 6 مدال نقره و دو برنز در جایگاه بیستم جدول رده‌بندی توزیع مدال‌ها قرار
گرفت. ملی‌پوشان ایران در این دوره از بازی‌ها در فوتبال، هندبال، بسکتبال، جودو،
شنا و شیرجه، تکواندو، دوومیدانی در ماده‌های مختلف، تیراندازی و تنیس روی میز شرکت
کردند.
تنوع رشته‌ها
در دومین دوره بازی‌ها
این دوره از رقابت‌ها با
مسابقه فوتبال و هندبال از 13 آگوست آغاز شد، اما مسابقات به طور رسمی از 17 آگوست
آغاز به کار کرد. نگاهی کوتاه به رشته‌های شرکت‌کننده در این دوره و دوره قبل نشان
می‌دهد هنوز کاملا مشخص نشده حضور کدام رشته‌ها تثبیت شده است. به عنوان مثال
قایقرانی، والیبال ساحلی و بولینگ در دوره قبل شرکت داشتند، اما امسال این رشته‌ها
حضور نداشتند و در مقابل، جودو، تکواندو، راگبی، وزنه‌برداری، بدمینتون، شمشیربازی،
اسکواش، تنیس و گلف اضافه شدند.
اعزام ورزشکاران مدال‌آور
با توجه به کمبود
بودجه، کمیته ملی المپیک در نظر گرفت تنها ورزشکارانی را به این دوره از رقابت‌ها
اعزام کند که شانس مدال داشتند. کاروان ورزشی ایران در این دوره از بازی‌ها با 64
ورزشکار پسر و 14 ورزشکار دختر حاضر شد که نسبت به دوره گذشته این بازی‌ها رشد
داشت. ایران در دوره قبلی مسابقات که در سال 2009 در سنگاپور برگزار شد با 54
ورزشکار در 6 رشته شرکت کرده بود و در پایان در جایگاه یازدهم قرار گرفته بود.
اگرچه حضور ورزشکاران در این دوره و رشته‌های شرکت‌کننده بیشتر بود، اما متاسفانه
ایران نسبت به دوره قبلی بازی‌ها رشد نداشته است، همین موضوع نشان می‌دهد کشورها تا
چه اندازه در ورزش‌های نوجوانان سرمایه‌گذاری کرده‌اند.
در دوره قبلی این
بازی‌ها کاروان ایران یک طلا (دوومیدانی)، سه نقره (دوومیدانی و بسکتبال) و یک برنز
(فوتبال) کسب کرد، اما در این دوره دو مدال ایران در جودو و تکواندو در حالی به دست
آمد که در دوره قبلی ایران نماینده‌ای نداشت. اگرچه کسب یک مدال برنز در جودو در
بین 6 ورزشکار شرکت‌کننده نتیجه خوبی محسوب نمی‌شود. در دوومیدانی همانند دوره قبل
نتایج خوب بود، با این تفاوت که در این رشته در دوره قبل مدال طلا داشتیم، اما در
این دوره چنین مدالی کسب نشد. در شنا نیز همانند دوره قبلی مدالی نداشتیم در حالی
که شنا رشته‌ای است که مدالهای زیادی در آن توزیع می‌شود که در رنکینگ کشورها
بسیار موثر است. نتیجه این دوره و دوره قبل نشان می‌دهد هنوز آن طور که باید در این
رده سنی سرمایه‌گذاری لازم صورت نگرفته است، اگرچه همه می‌دانند همین رده‌های سنی
در المپیک‌های آینده می‌توانند برای ما مدال‌آور باشند.
در ورزش‌های تیمی و
توپی، بسکتبال سه نفره ایران چهارم شد و هندبال نیز در جایگاه هفتم قرار گرفت. در
این بین فوتبال ایران نمایش خیره‌کننده‌ای داشت و توانست با اقتدار راهی فینال شود،
اما انتظار برای کسب مدال طلا در این رشته هم بیهوده بود و سرانجام فوتبالیست‌ها با
شکست مقابل کره‌جنوبی به عنوان نایب‌قهرمانی رسیدند.
نوجوانان را جدی بگیرید
نتایج ورزشکاران نوجوان در این دوره از بازی‌ها در حالی کسب شد که همین ورزشکاران
قرار است نماینده ایران در المپیک های آینده باشند. سرمایه‌گذاری دقیق در این رده
سنی و انتخاب بهترین مربی در نوجوانان به ما کمک می‌کند در بازیهای آسیایی و
المپیک‌های آینده نتایج بهتری داشته باشیم.
به نظر می‌رسد با این نتیجه‌ای که
ایران در دومین دوره بازی‌ها داشته نمی‌توان خوشبین بود که نتیجه لندن تکرار شود و
یا حتی نتیجه بهتر گرفت، برعکس ممکن است بازهم نتایج بد المپیک پکن برای ما تکرار
شود.
اگر به این رده سنی توجه نشود، اگر سرمایه‌گذاری نشود، اگر نوجوانان و
نتایج‌شان جدی گرفته نشود و اگرهای دیگر، هیچ وقت نخواهیم توانست رنکینگ‌مان را در
آسیا و دنیا بهبود ببخشیم.
اگر می‌خواهیم در المپیک و بازیهای آسیایی حرفی برای
گفتن داشته باشیم و جایگاه‌مان نسبت به دوره‌های قبل بهتر شود، لازم است نوجوانان و
جوانان را جدی بگیریم و با کار و فعالیت در این بخش، پشتوانه‌های لازم را در رده
سنی بزرگسالان داشته باشیم و در بخش پایه تنها به شعار بسنده نکنیم.
|
|
|
|
سرویس ورزشی-
همه چیز از اینجا شروع می‌شود. نقطه عزیمت و آغاز تحلیل‌های ما
هم درباره ورزش باید از این نقطه آغاز شود. اگر می‌خواهیم به این سؤال پاسخ علمی و
تحلیلی بدهیم که ورزش ایران چرا در چنین وضعیتی قرار دارد و اصولاً ورزش ایران چه
جایگاهی در مقایسه با سایر کشورها، به ویژه کشورهای پیشرفته دنیا دارد، امروز باید
ذره‌بین برداریم و آنچه را که در کشور چین رخ داد را دقیقاً و موشکافانه بررسی
کنیم.
چند روز پیش در شهر نانجینگ چین دومین دوره مسابقات نوجوانان آسیا به
پایان رسید. بازی‌هایی که متأسفانه در رسانه‌ها و نشریات ما بازتاب چندانی ندارد و
سهم قابل توجهی از وقت برنامه‌های صدا و سیمایی و صفحات نشریات را به خود اختصاص
نداده است و... باری، هر روز که به جدول رده‌بندی این بازی‌ها نگاه می‌کنیم،
می‌بینیم نام چند کشور و در رأس همه آنها چین در صدر جدول قرار دارد. در آخرین نگاه
به این جدول تیم ایران با کسب 6 مدال نقره و 2 مدال برنز در رده بیستم قرار گرفت!
با تحلیل این بازی‌ها و این جدول می‌توان به فاصله موجود میان ورزش ایران و ورزش
کشوری مثل چین پی برد. چین در المپیک دانش‌آموزی آسیا صدرنشین و پیشتاز است در
رشته‌های مختلف مطرح است به همین دلیل هم هست که در بازیهای آسیایی، در المپیک
و... نیز گوی سبقت را از دیگران ربوده و آنجا هم صدرنشین و پیشتاز است. چینی‌ها کار
را از پایه محکم کرده‌اند. حکایت دیگرانی هم که در ورزش حرفی برای گفتن دارند، غیر
از این نیست. اینان قهرمانان فردا و المپیکی و جهانی خود را در میان همین نونهالان
و نوجوانان امروزی کشف می‌کنند، تربیت می‌کنند، پرورش می‌دهند و برای قرار گرفتن
در مسیر قهرمانی و افتخارآفرینی آماده می‌سازند.
واقعیت آن است که ما این مسائل
را می‌دانیم و این نکات را به تجربه دریافته‌ایم و می‌دانیم و خوب بلدیم که اگر کار
از پایه شروع نشود و به شکل اساسی و ریشه‌ای انجام نشود، آنچه که اتفاق می‌افتد و
به دست می‌آید نه براساس برنامه و تدبیر و... بلکه به خاطر تقدیر و شانس و... است و
لاجرم دیر یا زود باد هوا خواهد شد و ماندنی هم نخواهد بود.
آری، ما می‌دانیم،
بلدیم، می‌گوییم و سخنرانی می‌کنیم و... اما اینجا هم برخلاف دانسته‌هایمان عمل
می‌کنیم تا اینجا هم عالم بی‌عمل باشیم! ما می‌دانیم که تدبیر و برنامه‌ریزی و
حرکت فکورانه کارساز و گره‌گشا است اما کماکان کار خودمان را می‌کنیم و دل به تقدیر
بسته‌ایم. و خیلی هم بخواهیم کار علمی بکنیم، کار «گلخانه‌ای» می‌کنیم تا با کسب
چند مدال و موفقیت به خود دلخوشی دهیم که ما هم سری توی سرها درآورده، و در میان
بزرگان ورزش جهان مطرح هستیم، در حالی که خوب می‌دانیم که چنین نیست و با قله ورزش
دنیا و قله‌نشینان آن، فاصله‌ای بسیار داریم. البته این نتایج شیرین به شکل مقطعی و
لحظه‌ای شادی‌آفرین است و خوب هم هست، اما توقع از ورزش ایران با توجه به پتانسیل
انسانی و مادی آن بیش از این حرف‌هاست. ما قرار نیست همیشه در همین حال بمانیم و با
این نتایج زودگذر به خودفریبی ادامه دهیم: ما می‌خواهیم و می‌گوییم که می‌خواهیم
کار را اساسی شروع کنیم و به آنچه حق این ورزش است، برسیم.
بنابراین اگر
می‌خواهیم قدم در راه بزرگان بگذاریم و در مسیر بزرگی گام برداریم و اگر می‌خواهیم
ورزش ریشه‌دار و محکم داشته باشیم باید کاری را انجام دهیم که دنیا پیش از ما انجام
داده است. باید ورزش را از سنین پایه جدی بگیریم. باید سهم ورزش را در آموزش و
پرورش بچه‌هایمان افزایش دهیم. باید در نظام آموزشی ما ورزش جایگاه بایسته و شایسته
خود را در عمل پیدا کند. آنچه که امروز ورزش ما برای گام گذاشتن در مسیر پیشرفت به
آن احتیاج دارد «عمل» است. متأسفانه در ورزش ما عمل، آن هم عمل مدبرانه، کارساز،
مبتنی بر تجربه و علم و منتهی به هدف «کم» دیده می‌شود، آنچه در این ورزش متأسفانه
به صورت یک اصل و هدف درآمده، فراتر از شعارها، روزمرگی و نتیجه‌گرایی آن هم به شکل
افراطی است. در حالی که همان طور که گفته شد توقع اصلی از این ورزش چیز دیگری است.
برای این کار باید دست به کار و عمل زد و دست از حرف و شعار برداشت. باید کارهای
ریشه‌ای و پیگیرانه و مبتنی بر برنامه حساب شده را هر چه سریع‌تر آغاز کرد، ورزش
دانش‌آموزی ما سالهاست رنگ باخته، سال‌ها پیش بازیهای دانش‌آموزی را در ایام
تابستان و در رشته‌های گوناگون و استان‌های مختلف، کم و بیش، قوی و ضعیف، برگزار
می‌کردیم. الان دیگر آن را هم نداریم. چند سال پیش المپیاد دانش‌آموزی را با هیاهو
آغاز کردیم اما به سرعت تب آن فروکش کرد، امروز کمتر کسی از آن حرفی می‌زند.
سخن
را کوتاه کنیم. مطلب روشن است، از دیرباز از عهد فلاسفه کهن، از زبان حکیمانی چون
افلاطون خوانده‌ایم که ورزش یکی از ارکان تربیت نسل آینده است. در آموزه‌های دینی
خود از زبان بزرگان، سردمداران آن شنیده‌ایم که ورزش را باید در کنار مسائل آموزشی
و پرورشی جزو اولویت‌ها قرار داد و نوجوانان و نونهالان را با رشته‌های مختلف ورزشی
(که حتی از آن رشته‌ها اسم می‌برند) آشنا کرد. رشته‌هایی که امروز جزو رشته‌های
پایه دنیا هستند و کشورهای پیشرفته در عرصه ورزش جهان براساس تجربیات کسب شده،
ناخودآگاه به این آموزه‌ها عمل و این توصیه‌ها را رعایت می‌کنند.
در فرهنگ و
تاریخ کشور خودمان و حتی اسطوره‌های ملی و نیز آثار به جا مانده می‌بینیم که ورزش
یکی از شاخه‌ها و رشته‌هایی بوده برای ساختن و تربیت کردن نسل جوان. اما اینها
تاریخ و کتاب و توصیه و گذشته است و ما می‌شنویم و مدام به زبان تکرار می‌کنیم آنچه
امروز به آن نیاز داریم و برطرف کننده مشکلات است و ما را به اهدافمان می‌رساند
همان‌طور که گفته شد، عمل به این آموزه‌ها و حرف‌های حساب است و بیش از این خود را
معطل نکنیم. اما متأسفانه دل بستن به هیاهو و نتیجه‌گرایی ما را به آفت روزمرگی
دچار کرده و از این جهت ضربات سنگینی را بر پیکر ورزش خود وارد آورده و می‌آوریم.
امروز همه ایده‌آل ما شده حضور در جام جهانی فوتبال که برویم و 3 یا حداکثر 4 بازی
آنجا انجام دهیم چند روزی خوش باشیم و بعد برگردیم و همه چیز را به خاطره‌ها
بسپاریم. یا اینکه فلان تیم باشگاهی‌مان در سطح قاره کهن ستاره سوم را بر سینه
بچسباند. اینها البته در جای خودش خوب است و در مقطع کوتاه می‌تواند خوشایند باشد و
حتی روحیه‌بخش و زمینه‌ساز باشد برای اینکه به ما این اعتماد به نفس را بدهد که ما
همین طوری‌اش هم «می‌توانیم» تا برسد به اینکه حساب و کتابی در کار باشد و پای
برنامه‌ای و کار اساسی و زیربنایی به میان بیاید، اما اشکال کار اینجاست که ما این
میادین و نتایج را به عنوان «هدف» تعیین می‌کنیم و بعد از رسیدن به این هدف فکر
می‌کنیم دیگر ما وظیفه خود را درباره ورزش انجام داده‌ایم و ورزش ایران هم دیگر کم
از همگنان آسیایی و رقیبان جهانی ندارد! و این توقف و دل بستن به این نتایج زودگذر،
«سم» است و باعث در جا زدن می‌شود، کما اینکه تاکنون هم شده است و ما را همان طور
که اشاره شد به بلای روزمرگی و نتیجه‌گرایی دچار کرده است و آن هم به شکل بیمارگونه
و افراطی.
با همه این احوال هرگز نومید نیستیم، و امیدواریم در دوره جدید ورزش
که با شروع کار دولت جدید توقع می‌رود آغاز شود، ما شاهد اجرا شدن شعار «عقلانیت و
اعتدال» باشیم. چه کسی که امروز به عنوان سرپرست موقت مدتی را به عنوان مدیر ورزش
بر کار و بار این حوزه حاکم خواهد بود، و چه کسی که بعداً به عنوان وزیر چند سالی
در این پست قرار می‌گیرد بتواند ورزش را، نگاه ورزشیان را و دیدگاه حاکم بر ورزش را
از این نگاه افراطی و تند به نتیجه‌گرایی، آن هم نتیجه‌گرایی به هر وسیله و هر طور
شده، عوض کند و یک نگاه عقلایی و معتدلی را حاکم کند تا در سایه این نگاه آمیخته به
عقلانیت، لاجرم اعتدال و میانه‌روی و پرهیز از افراط هم از راه برسد. و حتماً
اعتدال هم با خودش «برنامه» آن هم برنامه مبتنی بر خرد و تدبیر را به همراه دارد.
برنامه مبتنی بر خرد و تدبیر، بدون برو و برگرد، اگر درست اجرا شود حتماً «پیشرفت»
که یکی از شعارهای اصلی در دهه چهارم انقلاب است را هم با خود به همراه می‌آورد،
فقط این بحث می‌ماند که این فرصت خوبی را که اکنون در آن قرار داریم و در آستانه یک
شروع جدید واقع شده‌ایم از دست ندهیم و مسئولان و مدیران و راهبران ورزش باید جرأت
و شجاعت این را داشته باشند که فراتر از روزمرگی‌ها و صرف‌نظر از حتی 2 یا چند
مدال، دنبال کارهای ریشه‌ای‌تر و عمیق‌تر بروند، بدیهی است کار ریشه‌ای و پایه‌ای
از سنین پایه و دانش‌آموزی باید آغاز شود که کمک و همکاری سایر دستگاه‌ها و
وزارتخانه‌ها را هم می‌طلبد. احیای ورزش دانش‌آموزی می‌تواند در واقع یک شروع خوب و
خردمندانه باشد که نگاهش به آینده است. آینده‌ای که با توجه به استعدادهای انسانی و
امکانات موجود، رسیدن به آن زمان چندان زیادی را نخواهد گرفت. آینده‌ای که ما و
ورزش ما را به «نتیجه» هم می‌رساند اما به شکل منطقی و حساب شده و براساس کاری
پیگیرانه... نه مثل حالا که بیشتر نتایج به دست آمده محصول همدستی و بازی «ابر و
باد و مه و خورشید و فلک» است، بعدش هم که این همدستی و بازی درست انجام نشود، و
تقدیر مددکار نشود و... چشم باز می‌کنیم و می‌بینیم باز در همان نقطه اول مشغول در
جا زدن هستیم!
|
|
|
|
* هندبال:هفتمی تیم نوجوانان ایران در نانجینگ، ادامه‌ای بود بر روند آشفته
هندبال ایران که در سه سال گذشته و پس از نقره بازیهای آسیایی گوآنگ‌جوی 2010 به
هیچ عنوان قاره ای دست نیافته است.
* جودو:تنها یک مدال برنز در آسیا برای تیم
ملی جودوی نوجوانان ایران که شش سهمیه در نانجینگ داشت، نمی تواند نتیجه ای قابل
قبول به حساب آید.
* تنیس روی میز:رسیدن به مرحله یک هشتم نهایی بهترین نتیجه دو
پینگ پنگ باز پسر ایران در این مسابقات بود و شکست از حریفانی مانند هند، کره جنوبی
و مالزی در کارنامه شان ثبت شد. دو دختر نوجوان هم بدون حتی یک پیروزی با بازیهای
نانجینگ خداحافظی کردند.
* بسکتبال سه نفره:بسکتبال سه نفره حداقل برای رسیدن به
مدال برنز باید کره جنوبی را شکست می داد اما مقابل این تیم مغلوب شد و در رده
چهارم قرار گرفت.
* تکواندو:هر کشور می توانست یک نماینده پسر و یک نماینده دختر
داشته باشد. در حالی که امید بود بهترینهای تکواندوی نوجوانان ایران کاروان ایران
را طلایی کنند، بهترین تکواندوکار پسر ایران مدال نقره گرفت و نماینده برگزیده
دختران ایران هم حذف شد.
* شنا:شنای ایران هنوز به سطح رقابت با بهترین های آسیا
نرسیده است و در تمام مسابقات مهم رسمی در سطح قاره کهن، نمایندگان ایران با رکورد
شخصی خود رقابت می‌کنند. از بین پنج نماینده ایران، بهترین شناگر رهام پیروانی بود
هر چند که شکستن رکورد ملی ایران جایگاهی بهتر از هشتمی آسیا را برای وی به همراه
نداشت.
* تیراندازی:دست تیراندازان پسر ایران در نانجینگ به مدال نرسید و مدال
نقره تراپ دختران تنها ره آورد تیراندازان بود.
* دوومیدانی:دوومیدانی ایران در
نانجینگ کارنامه نسبتا قابل قبولی داشت و نیمی از مدالهای کاروان ایران را به دست
آورد تا ایران حداقل در رده بیستم آسیا قرار گیرد و پایین تر نرود. مدال نقره 400
متر با مانع، مدال نقره پرش ارتفاع، مدال نقره 1500 متر و مدال برنز دوی 800 متر ره
آورد دوومیدانی کاران از نانجینگ بود.
* فوتبال:آخرین امید ایران برای طلایی شدن
در بازیهای آسیایی نوجوانان تیم ملی فوتبال بود اما شکست از کره جنوبی در فینال،
ایران را در حسرت طلا نگه داشت.
|
|
