فانوسي از نور

جواد نعيمي
آيا هيچ دريايي را مي شناسيد كه ناپيدا كرانه و ژرف باشد؟ و هيچ عظمتي را ديده ايد آيا كه در كمال لطافت، به همراهي شما بيايد؟
هرگز دست هاي مهربان ياوري را لمس كرده ايد كه گل هاي احساس و عاطفه و علم و انديشه را در وجودتان بشكفاند؟! و يا به تماشاي هيچ رودخانه اي نشسته ايد كه از فراز دانايي بيايد و مزرعه سبز دل شما را سيراب كند؟
و آياهيچ انديشيده ايد كه فانوس روشني از نور، بر درگاه ديدگانتان بياويزيد؟ راستي، شكوه آسماني كتاب را به نظاره نشسته ايد؟ وه كه كتاب خوب و سرشار از محتواي والا، چه رفعتي دارد!
... و كتاب ارزشمند، ثمره پويندگي است و سرانجام بالندگي، و خوشا، بر آنان كه اهل كتابند و ياران و دوستاني كتاب خوان و فكور دارند. و خوشا بر آنان كه همه وجودشان سرشار از بالاترين لذتهاي دنياست: لذت مطالعه و مطالعه، خيزشي از اعماق ظلمت، تا بلنداي نور است.
مطالعه، تماس مداوم با روشنايي است. مطالعه، كوچ از خزان تنهايي فرد، به سوي بهاران جمع جامعه است. مطالعه پاسخي به پرسش نيازهاي آدمي است. مطالعه، دستيابي به اندوخته هاي علمي، اجتماعي، مذهبي و... پيشينيان است.
مطالعه، ضرب آينه در آب و ماهتاب است. مطالعه، فهم زبان علم است. مطالعه، يك حركت است، يك انگيزه است، يك جهش است، مطالعه، طلوع طليعه آگاهي و زندگاني است. كتاب برگ هايي زرين است كه با نخ نور، صحيفه جان را به ملكوت پيوند مي زند، و تو را تا فراسوي جهان مادي و در عالم معنا، به سير و سياحت مي خواند.
و كتاب، وديعه اي بزرگ و وسيله اي سترگ براي آموختن علوم و افروختن چراغ در راه هاست.
كتاب، بال هايي براي پرواز در آبي عروج، و باله هايي براي شنا در سبزناي حيات است. و كتاب، گردآمده اي از زيبايي ستارگان، و حركت پرندگان و سيرانديشه انسان است. كتاب خوب، سرچشمه اي زاينده و دريايي پاينده است.
بياييد خوب كتاب بخوانيم! بياييد كتاب خوب بخوانيم!

حاشيه هاي ديدار شعراي حوزه شعر مذهبي و آييني با رهبر انقلاب
عمري ست حلقه در ميخانه ايم ما...

پايگاه اطلاع رساني دفتر حفظ و نشر آثار حضرت آيت الله خامنه اي: كمتر پيش آمده كه ديرتر از رهبر برسيم به جلسه ها و اين بار جزو همان كمترها بود. وقتي رسيديم قاري چشم هايش را بسته بود و با احساس و در اوج داشت قرآن مي خواند. چه نفس گرمي هم داشت. رهبر نشسته بود و يك طرفش آقاي حداد عادل و بعد وزير ارشاد آقاي حسيني و بعد آقاي خاموشي، رئيس سازمان تبليغات و بعد محسن مؤمني، رئيس حوزه هنري. طرف ديگر رهبر، روحاني نام آشناي شعر و شاعري يعني آقاي زماني نشسته بود كه مسئوليت چرخاندن جلسه را داشت. بعد از او آقاي حسان، پير شعر آييني نشسته بود. كنار حسان، حميد برقعي شاعر جوان قمي و بعد از او حاج منصور ارضي و كنار ارضي هم حاج غلامرضا سازگار. ما هم كه طبق معمول ته سالن جايمان بود و بايد گردن مي كشيديم تا ببينيم بين شعرا و رهبر چه اتفاق هايي مي افتد. البته از قبل براي مان معلوم بود امروز روز شعرهاي علوي ست. داشتم جاگير مي شدم كه قاري صدق الله گفت و بعد رفت پيش رهبر. رهبر آفرين از زبانش نمي افتاد و از قرائت قاري حسابي سرذوق آمده بود. اسمش را پرسيد و فهميد و فهميديم كه نام قاري رحيمي است. توجه ويژه رهبر به قاريان موضوع مهمي است. هيچ برنامه اي نيست كه تلاوت داشته باشد و رهبر به قاري توجه ويژه نكند و از او سؤالاتي نپرسد.
هنوز خوش و بش رهبر با رحيمي تمام نشده بود كه «زماني» جلسه را رسماً شروع كرد:
عمري ست حلقه در ميخانه ايم ما
در حلقه تصرف پيمانه ايم ما
«زماني» شعر را خواند و تذكر داد به همه كه هدف جلسه شنيدن رهنمودهاي رهبر انقلاب است و اگر هم شعري خوانده مي شود براي اين است كه گزارشي عملي به ايشان داده شود از وضعيت شعر آييني. «زماني» كه تجربه شركت در جلسات نيمه رمضان شاعران با رهبر را داشت خوب مي دانست كه هرچند جلسه3-2 ساعت طول مي كشد ولي حتماً كساني باقي خواهند ماند كه نمي توانند شعرشان را بخوانند و اين چنين، همان اول جلسه داشت با جماعت اتمام حجت مي كرد كه كسي ناراحت نشود.
بعد از اين سخن ها، اولين نفري كه معرفي شد براي خواندن شعر استاد مجاهدي بود. مجاهدي موي سر و رو سپيد كرده بود و وقتي «زماني» داشت معرفي اش مي كرد، ايستاده بود منتظر تا شعرش را بخواند. وقتي حرف هاي «زماني» تمام شد، رهبر گفت: شما چرا نشسته نمي خوانيد؟ مجاهدي هم قبول كرد و سرجايش نشست. مجاهدي قبل از خواندن شعر گفت دست خالي آمده تا با گوش دادن به حرف هاي رهبر در تعيين حدود و ثغور شعر آييني دست پر از جلسه برود و در واقع ادب كرد در برابر رهبر. مجاهدي غزلي كوتاه خواند و گفت كوتاه تر از اين نداشتم:
دلي كه خانه مولا شود حرم گردد
كز احترام علي كعبه محترم گردد
شعرش كه تمام شد، رهبر گفت: طيب الله انفاسكم، خوش لفظ و خوش مضمون. بعد از كمي سكوت ادامه داد: آقاي مجاهدي يادتونه اون انجمن ادبي دبيرستان را؟ مجاهدي گفت: بله سال 73، 83 و 93 بود كه خدمت تان مي رسيديم اونجا و نظرات صريح حضرت عالي درباره شعر دوستان هنوز زبانزد است. رهبر لبخند زد و گفت چند سال پيش مي شد؟ مجاهدي جواب داد حدود 05سال و 05سال را هم زبانش گفت و هم موي سپيد سر و رويش.
نفر بعدي اي كه «زماني» دعوت كرد شعر بخواند غلامرضا سازگار بود كه به سبك مداح هاي قديمي عبايي هم به دوش داشت. سازگار اجازه گرفت و قبل از شعرخواني آرزو كرد اين اولين جلسه، آخرين جلسه نباشد و هر سال تكرار شود و اينكه نمازظهر را به امامت رهبر بخوانند. بعد هم بخشي از قصيده پند و اندرزش را خواند:
به خود آي اي دل يك لحظه خدا را
بكش ديو نفس و بيفكن هوي را
سازگار شعرش را خواند و حاج منصور كنارش يك بند تسبيح چرخاند.
بعد از سازگار، «زماني» حبيب الله چايچيان(حسان) را معرفي كرد و از تلمذ او گفت در برابر علامه اميني و اينكه در كنار قبر علامه اميني در نجف شعري هست كه سروده چايچيان در مدح علامه است. حسان كه پيرمردي تكيده و كوتاه قامت بود با آرامش بسم الله گفت و گفت كه شعري كوتاه انتخاب كرده و از اين كوتاه تر كه ديگر شعر نيست و... رهبر خنديد و با زيركي منظور حسان را فهميد و گفت: بله 05-40 بيت كه چيزي نيست! جمعيت همه خنديدند و حسان هم. او البته از تك و تا نيفتاد و از تجربه شاگردي اش پيش علامه اميني گفت. گفت علامه اميني گفته: اگر شاعري ادعا مي كند شاعر آييني است، بايد براي تولد حضرت علي(ع) در خانه خدا مستقلاً شعري داشته باشد.
چايچيان ادامه داد كه اين چيزي كه مي خوانم، بخشي از همان شعر مستقل من است:
در قبلگه راز فرود آمد ماه
تا زادگه علي بود بيت الله
از كثرت اشتياق ديوار شكافت
تا اينكه ره وصال گردد كوتاه
از آرامش حسان برنمي آمد شعرش را با چنان شوري بخواند. شعرش همان طوري كه زمينه سازي كرده بود، بلند بود و طولاني. تازه تا آخر نخواند. فضايش كاملاً سنتي بود. وسط شعر هم چند بار صلوات گرفت از جمع. شعر كه تمام شد رهبر گفت: طيب الله انفاسكم آقاي حسان، آقاي چايچيان. موفق و مويد باشيد خدا حفظ تان بكند.
«زماني» از جمع اجازه گرفت تا برود سراغ جوان ها و محسن عرب خالقي را معرفي كرد. تجربه ديدار شاعران نشان داده بود كه شعر جوان ها از شعر پيش كسوت ها شنيدني تر است. با همين اميد سراپاگوش شديم به شنيدن شعر عرب خالقي كه چند بند از يك مربع تركيب خواند:
دنياي بي امام به پايان رسيده است
از قلب كعبه قبله ايمان رسيده است
شعر هرچه جلوتر مي رفت، حضار بيشتر دقيق مي شدند. رهبر هم كه بين شعر خواندن شعراي قبلي خيلي آرام آفرين مي گفت، اين بار بلندبلند مي گفت و كم كم براي هر مصراع. رهبر گوش مي كرد و انگشتر توي انگشت انگشتري دست راستش را با دست چپ بازي مي داد و مي چرخاند.
شعر خواني عرب خالقي كه تمام شد، رهبر گفت: بسيار خوب آفرين...؛ اون مصرعي كه كيميا داشت را يك بار ديگر بخوانيد. عرب خالقي خواند: خاك تو هر كسي كه نشد كيميا نشد. رهبر گفت: توتيا مناسب تره به نظرم. چون كيميا با خاك نسبتي نداره؛ البته اگر كلمه توتيا را دوست مي داريد. عرب خالقي تشكر كرد و «زماني» نفر بعد را معرفي كرد براي شعر خواندن؛ هادي جان فدا از كرج، جان فدا يك رباعي خواند و بعد شعر اصلي اش را براي حضرت علي اصغر:
بگو كه يك شبه مردي شدي براي خودت
وايستاده اي امروز روي پاي خودت
چند بيت كه خواند شانه هاي بعضي از حضار آرام تكان خورد. جمعيت هيئتي بودند و رقيق القلب. چند بيت بعد صداي گريه هم آمد. صداها بلند شد وقتي جان فدا رسيد به اين جا:
كه شايد آخر سير تكامل حلقت
سه جرعه تير بريزي درون ناي خودت
يكي به جاي عمويت كه از تو تشنه تر است
يكي به جاي رباب و يكي به جاي خودت
جان فدا آخر شعر گفت: والسلام عليكم و رحمت الله و بركاته. رهبر هم جواب داد: و عليكم السلام. طيب الله انفاسكم.
«جواد زماني» گرداننده جلسه، سيدحميدرضا برقعي را معرفي كرد به عنوان شاعر بعدي كه مي خواهد در موضوع بيداري اسلامي، شعر بخواند. بين برقعي و «زماني» فقط حسان نشسته بود و گه گاهي برقعي و «زماني» از پشت سر يا جلوي روي حسان با هم حرفي كوتاه مي زدند و هماهنگ مي شدند. انگار كه برقعي در هماهنگي جلسه به «زماني» كمك مي كرد. برقعي هم اول كار شعرش را تقديم كرد به مردم بحرين:
باز از بام جهان بانگ اذان لبريز است
مثنوي بار دگر از هيجان لبريز است
برقعي را از جلسه شعراي سال گذشته به ياد دارم و اينكه رهبر به اسم كوچك مي شناختش. در سفر رهبر به قم هم در جلسه جوانان با ايشان شعر خواند، محكم تر و با اعتماد به نفس بيشتر. امروز در اين جلسه انگار كه 05سال شاعر باشد برقعي. حالا نه فقط درباره او ولي در پخته و خودباور شدن نسل جوان شعراي اين دوره نقش رهبر غيرقابل انكار است.
رهبر- وقتي برقعي شعر مي خواند- دست در ريش هاي سفيدش مي كرد و گوش مي داد. شعر برقعي هم شعر خوبي بود؛ مثل شعر بقيه جوان ترها. رهبر او را هم تشويق كرد و آقاي زماني نفر بعدي را مشخص كرد؛ حسين رستمي از شهريار و رستمي اجازه گرفت و شعر خواند:
خانه هاي آن كساني مي خورد در، بيشتر
كه به سائل مي دهند از هرچه بهتر، بيشتر
رستمي شعر مي خواند و رهبر قافيه ها را حدس مي زد و با رديف، آرام هم خواني مي كرد با رستمي و گاهي آفريني مي گفت بعد از «بيشتر»هاي رديف. قصيده رستمي امام رضايي بود و چه خوب بود. آدم را ياد دلتنگي اش مي اندازد از دوري امام رضا(ع).
رهبر بعد از شعر گفت: زنده باشيد، طيب الله انفاسكم، موفق باشيد. خيلي باحال و خوش لفظ و خوش مضمون. آفرين.
«زماني» برگشت سراغ پيش كسوت ها و اين بار علي انساني. انساني هم تعارفي زد كه: بهتر بود جوان ها مي خواندند. و البته چون مي دانست تعارف آمد نيامد دارد، شعرش را شروع كرد:
قلم به دست گرفته ام كه ماجرا بنويسم
غريب وار پيامي به آشنا بنويسم
تصوير انساني در ذهنم، مداح كسوتي است كه در زيرزمين خانه سيدمهدي شجاعي شعر محرم مي خواند و مردم را مي گرياند و البته خوب مي خواند.
وسط شعر، انساني يكدفعه گفت: ببخشيد يك مصرع جاافتاده، بحر خراب شد و بعد مصرعش را خواند. رهبر دست به چانه داشت و بي اينكه برگردد و نگاه كند گفت: نه درست نشد. انساني خنديد و رهبر گفت: البته هرطور صلاح مي دانيد ولي وزن درست نيست. انساني يكي دوبار آرام مصرعش را تكرار كرد بلكه معجزه بشود ولي نشد، مصرع را گذاشت و گذشت.
بعد از انساني، سيدرضا مؤيد خراساني قرار شد شعر بخواند. مؤيد شاعري قديمي ست كه شعرش با انقلاب و دفاع مقدس عجين است. به سياق مشهدي هاي امام رضايي، صلوات خاصه حضرت رضا(ع) را خواند و بعد مربع تركيب علوي اش را:
دانه اشكي چنان آيينه صافت مي كند
سوز آهي محرم بزم عفافت مي كند
در سلسله شعرخواني پيش كسوت ها نوبت به ولي الله كلامي زنجاني رسيد:
اين سيزده رجب عجب محترم است
چون روز طلوع آفتاب گرم است
هر چند «زماني» از كلامي خواست شعر تركي بخواند ولي كلامي با شعر فارسي شروع كرد ولي براي اينكه حرف «زماني» هم زمين نماند شعر كوتاهي را هم در زبان تركي خواند.
بعد از كلامي نوبت به سعيد حداديان رسيد كه نشسته بود بين علي انساني و استاد مجاهدي. سعيد حداديان از قديم در كار شعر بود. از حلقه دانشجويان شاعر مسجد دانشگاه تهران كلي آدم حسابي درآمد. همين طور از همايش سوختگان وصل كه درباره شيميايي ها برگزار مي شود. شعرهاي او را از 7-8 سال قبل مي شناختم. عاشقانه هاي بسيار زيبا و شعرهاي آئيني عميق.
حداديان به سياق مداحي هايش مقداري صحبت كرد در فضايل اين جلسه و از استادان اجازه گرفت و از طرف خودش و جوان ها از همه تشكر كرد و البته از رهبر هم تشكر كرد و درخواست برگزاري چند باره جلسه؛ و بالاخره شعرش را خواند:
روح پدرم شاد كه مي گفت به من
خوش باد دمي كه ديده آيد به سخن
چيزي كه نبايد ناديده گرفت در اين جلسه مديريت خوب جواد زماني بود. البته روحاني بودن ايشان و تفاوت آدم هاي شركت كننده هم بي اثر نبود. به هر حال با تسلط و كم حاشيه پيش مي رفت آقاي زماني.
بعد از حداديان، احمد علوي از قم معرفي شد براي شعر خواندن. علوي اجازه گرفت و خواند:
بر آسمان شهر شما مردم! اين سايه مستدام نخواهد ماند
اين مي اي كه در غدير خم آمده است، در جامتان مدام نخواهد ماند
رهبر يك بند آفرين گفت به شعري كه علوي خطاب به مردم زمانه امام علي(ع) خواند. علوي بين شعر خواندن احساساتي شد و به گريه افتاد. آخر كار هم رهبر گفتند: خيلي خوب بود. كار نو و شسته رفته اي بود. موفق باشيد.
نفر بعدي، شاعري از اصفهان بود به نام قاسم صرافان. بعد از يك رباعي، بي مقدمه شروع كرد صرافان كه:
لب ما و قصه زلف تو چه توهمي چه حكايتي
تو و سر زدن به خيال ما چه ترحمي چه عنايتي
«زماني»، بعد از صرافان، محمد صميمي را معرفي كرد كه كار نوحه سازي را براي بعضي مداحان انجام مي داد. از كسي شنيدم نوحه ساز محمود كريمي است. صميمي اول كار خطاب به رهبر، راجع به نوحه حرف زد كه: با تكيه به رهنمودهاي شما راجع به نوحه، دوستان افق هاي جديدي را در سال هاي اخير در آهنگ سازي به دست آوردند و آهنگ نوحه خوب، از آهنگ گوش نواز، دارد تبديل مي شود به آهنگي كه در خدمت القاي معاني شعر و سروده قرار دارد. بعد هم با صوت و آهنگ دو بند از نوحه حضرت عباس را خواند:
تو و آرزوي لب سقا شريعه در خروشه
هزار هزار چشمه خواهش زير پاهاش مي جوشه
رهبر بعد از نوحه صميمي گفت؛ خوب است. ولي مضمون نوحه را بايد ببريد به سمت مفاهيم آموزنده. البته من مخالف نيستم با اين مضامين احساسي و تخيلات احساس برانگيز كه مصيبت را تشريح مي كند؛ ولي حالا كه شما داريد در باب نوحه كار جديد مي كنيد و فكر مي كنيد، اين را حتما در برنامه بگذاريد كه مضمون نوحه، بايد آموزنده باشد. كم هم نداريم مضامين آموزنده اي كه امروز مردم به آنها احتياج دارند. اين منافاتي هم با مصيبت خواني و روضه خواني ندارد. موفق باشيد.
نفر بعد مرتضي حيدري آل كثير بود؛ اهل شوش بود و عرب و قرار بود شعر عربي بخواند. وقتي با رهبر سلام و عليك كرد لحن عربي اش مشخص شد. با ادب تمام از حضاري كه نمي فهميدند شعرش را عذرخواهي كرد و گفت شعر در قالب «ابوذيه» است. (وقتي اين متن را مي نوشتم اصلا نمي دانستم املاي ابوذيه چطور است). حيدري توضيح داد كه عربي شعرش محلي است. «زماني» وقتي شاعر، شروع كرد به خواندن، كاغذي به رهبر داد كه شعر و ترجمه اش در آن آمده بود. اولش پيش خودم فكر كردم كار خوبي نكرده اند كه متن عربي و ترجمه شعر را روي كاغذ به رهبري داده اند كه عربي را مثل فارسي حرف مي زند؛ ولي زود متوجه شدم كه اين عربي خيلي محلي است و فصيح نيست:
نردلك حبه حبه انصوغ شعبان
و علي وحشتنه ثغرغك دوم شعبان
يعادل كل فرحنه نصف شعبان
متي ننظر جمالك سطع ضيه؟
[ترجمه: دوباره دانه دانه برمي گرديم و شعوب (مردم تو) مي شويم
چرا كه بر وحشت تاريكمان لبخند تو هميشه ساطع است
نيمه شعبان تمامي شادي ماست.
بگو در كدام روز مي بينيم كه زيبايي تو نورش را نمايان كرده است؟]
رهبر به نوشته هاي روي كاغذ نگاه كرد و وقتي سرش را بلند كرد، داشت با حيدري هم خواني مي كرد آرام. شعر كه تمام شد رهبر گفت: آفرين آفرين. از اين ابوذيه هاي عربي ما خاطره هاي خوبي داريم با اين آقايان عرب هاي خوزستاني در زندان در سال 24، آنها آنجا مي خواندند. ابوذيه يك غالب ويژه شعر است با زبان محلي. سه مصرع با يك قافيه كه هر كدام به يك معنا هستند هر چند در تكلم به يك شكل است. مانند شعبان در اين شعر.
بعد رهبر بي مقدمه يك ابوذيه خواند (كه بعد از جلسه وقتي از
آل كثير پرسيديم گفت يك ابوذيه عاشقانه بود) كه باعث بهت همه جلسه شد:
«البدر شع ابجبينك والله ليله
البرد بشفاك يدعج والله ليله
مضت ليله ابوصالك والله ليله
عثربيها الدهر و احواك ليه»
ابوذيه رهبر كه تمام شد، جمعيت صلواتي همراه با خنده فرستاد. خود آل كثير هم به خنده افتاد از اين همه عربي داني رهبر.
«زماني» هم تشكر كرد و گفت: خيلي ممنون لذت برديم. بيشتر از شعرخواني رهبر البته وبعد از آقاي رحمان نوازني از كرج دعوت كرد شعرش را بخواند. نوازني سلام كرد و رخصت گرفت و بعد از يك رباعي شعرش را خواند.
قلبي شكست و دور و برش را خدا گرفت
نقاره مي زنند مريضي شفا گرفت
شعر درباره امام رضا بود. در يكي از بيت ها خواند:
پيغمبري رسيد در اين صحن غرق نور
در هر رواق خلوت غار حرا گرفت
وقتي شعرش تمام شد، رهبر گفت: آفرين؛ ولي اون «پيغمبري» را يه كاريش بكنيد. نمي دانم شما چه تأويلي داريد اما اينكه پيغمبر(ص) در رواق حضرت رضا(ع) غار حرا پيدا كند، كمي نامأنوس است و با فهم ما از مقام رفيع نبوت اين بزرگواران همه امت و شاگردان پيغمبرند.
رهبر كه داشت اين تذكر را به رحمان نوازني مي داد مسئولان اجرايي هم داشتند با ايما و اشاره و نشان دادن ساعت به «زماني» مي فهماندند كه جلسه را تمام كند.
«زماني» بعد از تمام شدن حرف رهبر گفت وقت شعرخواني تمام شده است ولي اگر اجازه باشد محمود كريمي شعرش را بخواند. رهبر نگاهي به كريمي كرد وگفت: بله بخوانند. بعد به اميري اسفندقه كه كنار كريمي نشسته بود هم اشاره كرد و ادامه داد: آقاي اميري اسفندقه هم كنار ايشان نشستند؛ ايشان هم بخوانند.
محمود كريمي ولادت را تبريك گفت و خواست شعر كوتاهي بخواند. رهبر پرسيد: شعر كيست كه مي خوانيد. كريمي جواب داد شعر خودم. رهبر سر تكان داد كه يعني بخوان. كريمي خواست بخواند ولي متوجه نگاه سنگين و دقيق رهبر شد و گفت: آقا ما كوچيك شماييم. حضار لبخندي زدند و كريمي خواند:
جاناني و جان بر تو سپرديم و نمرديم
در هرم نگاه تو فسرديم و نمرديم
بعداز او هم اميري اسفندقه ابياتي درباره حضرت زينب خواند:
حسين بود و تو بودي، تو خواهري كردي
حسين فاطمه را گرم، ياوري كردي
غريب تا كه نماند حسين بي عباس
به جاي خواهري آنجا برادري كردي
بلافاصله بعد از اتمام شعر اميري، آقاي زماني گفت: به عنوان آخرين شعر آقاي لطفي بخوانند تا از محضر رهبر انقلاب استفاده كنيم. لطفي هم غزل- مرثيه اي براي حضرت زهرا خواند:
هواي دختركي را برادرش دارد
كه خيره خيره نگاهي به مادرش دارد...
بالاخره آخرين نفر هم شعرش را خواند و با طيب الله انفاسكم رهبر كار شعرخواني به پايان رسيد. حضار صلواتي فرستادند و روي صندلي هاي پلاستيكي جابه جا شدند تا حرف هاي رهبر را گوش كنند.
رهبر گفتند كه از اشعار خوانده شده لذت بردند و ديدن استعدادهاي جوان وقوي وغني خوشحالش كرد و حرف جلسه شعراي سال قبل را تكرار كردند كه «رسيدن به يك دوره اوج شعري در آينده نزديك» بود.
چند نكته هم به عنوان توصيه گفتند كه هرچند مبسوطش از تلويزيون پخش شد ولي خلاصه اش در اين متن بي لطف نيست. ايشان شعر آئيني و شعر مذهبي را بهترين مسير استفاده از قريحه شاعري معرفي كردند و بهترين محتواها را محتواي مذهبي دانستند. بخشي از غزل هاي حافظ، مثنوي مولوي، ديوان صائب، آثار سنايي و ناصرخسرو و بيدل و... هم از آثار مدنظر در حوزه معرفت ديني و اخلاق است.
ايشان به مداح ها اشعار خوب را توصيه كردند و گفتند استفاده از شعرهاي خوب و سطح بالا ذائقه مردم را هم ارتقاء مي دهد.
رهبر به منابع مناسب براي شعر آئيني اشاره كردند و با نام بردن از مناجات هايي مثل صحيفه سجاديه و دعاي عرفه از شاعران دعوت كردند تا اين آثار را مطالعه كنند. ايشان از مرحوم بهجتي اردكاني اسم برد كه روزگاري دعاي ابوحمزه ثمالي رابه شعر درآورده بود و با تاكيد بر قوت جوانان شاعر امروز كشور ادامه دادند: من الآن در اين جوان ها قدرت و قريحه هاي شعري بزرگتر از مرحوم بهجتي را مي بينم.
در ادامه معرفي منابع اصيل، از مداحان اهل بيت(ع) و شعرا خواستند به زيارت جامعه كبيره توجه كنند تا از افراط و تفريط دور شوند و در حوزه دين، خود قرآن و نهج البلاغه را فراموش نكنند.
بعد از چند توصيه فني مثل مضمون يابي، تركيب سازي هاي جديد و درست گويي زباني، به موضوع محيط هاي ادبي اشاره كردند و از شعراي آئيني خواستند با تمركز و متشكل ساختن مستمر حلقه هاي خود، از تاثيرپذيري از محيط هاي هنري و محافل ادبي آنچناني بپرهيزند.
به عنوان نكته آخر هم به موضوعاتي اشاره كردند كه كمتر به آنها پرداخته مي شود مثل جنگ وجهاد مقدس. به ظرفيت هاي جدي جهاد هشت ساله اشاره كردند و براي مثال جانبازاني كه هر از چندگاهي خبر شهيد شدنشان شنيده مي شود را مثال هاي خوبي براي كار كردن شمردند.
دست آخر هم گفتند: امروز روزي خوبي بود براي من. بسيار لذت بردم و دعايتان مي كنم.
حضار صلواتي فرستادند و از روي صندلي ها بلند شدند و به سمت صندلي رهبر آمدند. هر كس توي دستش كتاب و جزوه اي بود. بعضي هم كه موفق نشده بودند شعرشان را بخوانند، مكتوبش را به رهبر دادند. ازدحام شعرا دور صندلي رهبر براي ديده بوسي تا اذان ظهر ادامه پيدا كرد و نكته جالب در آن ميان اين بود كه رهبر ناگهان از صندلي بلند شد. اول همه فكر كردند ايشان مي خواهد برود ولي معلوم شد مي خواسته اند معلولي را كه نمي توانسته در آن ازدحام خم شود و دست رهبر را ببوسند، بغل كنند و پيشاني اش را ببوسند.
در بين اين همه درخواست، يك نفر انگشترش را به رهبر داد تا تبرك كند. ايشان هم انگشتر را گرفت وچند دقيقه اي دستش كرد و پس داد. جوان رند ديگري چفيه را گرفت وجواني ديگر چنان به رهبر نزديك شد كه تقريبا درگوشي با او حرف زد و رهبر نامه او را داخل جيب قبايش گذاشت. برعكس نامه هاي ديگر كه مي داد به يكي از محافظ ها.
ايستاده بودم درست پشت سر رهبر و دوست مي داشتم به جاي اينكه نويسنده و خبرنگار باشم، شاعر مي بودم و در ازدحام دست و ديده بوسي با رهبر.

دور از رخ تو...(شعر)

حافظ شيرازي
آن ترك پري چهره كه دوش از بر ما رفت
آيا چه خطا ديد كه از راه خطا رفت

تا رفت مرا از نظر آن چشم جهان بين
كس واقف ما نيست كه از ديده چه ها رفت

بر شمع نرفت از گذر آتش دل دوش
آن دود كه از سوز جگر بر دل ما رفت

دور از رخ تو دم به دم از گوشه به چشمم
سيلاب سرشك آمد و طوفان بلا رفت

از پاي فتاديم چو آمد غم هجران
در درد بمرديم چو از دست دوا رفت

دل گفت وصالش به دعا باز توان يافت
عمري ست كه عمرم همه در كار دعا رفت

احرام چه بنديم چون آن قبله نه اين جاست
در سعي چه كوشيم چو از مروه صفا رفت

دي گفت طبيب از سر حسرت چون مرا ديد
هيهات كه رنج تو ز قانون شفا رفت

اي دوست به پرسيدن حافظ قدمي نه
زان پيش كه گويند كه از دار فنا رفت

زمين پر است...( شعر)

مهدي باقر
هرچند قلب دشمنت از كفر و كين پر است
نام بزرگوار تو در هند و چين پر است
سرحلقه تمام بزرگان عالمي
از احمد و محمد تو هر نگين پر است
بي گور و بي نشان شده اند اهل ظلم و جور
از تربت شهيد ره حق، زمين پر است
ما را هراس نيست ز شمشير دشمنان
كز قطره هاي خون دلم، آستين پر است
هر چند سجده نيست مرا جز به درگهش
از نور آفتاب خيانت، جبين پر است
بشنو، ز گوش هوش ضمير و ز قلب پاك
قرآن هميشه از سخن دلنشين پر است
عمري گذشت و دفتر دلهاي عاشقان
از صائب و كليم و غني و حزين پر است

امير حسين فردي :
تشويق نويسندگان برگزيده داستان انقلاب اين عرصه را پرجنب و جوش مي كند

اميرحسين فردي گفت: راهيابي دو اثر از برگزيدگان اين جشنواره به دور نهايي جايزه كتاب فصل، ما را اميدوار و عرصه داستان نويسي براي انقلاب را پرجنب وجوش مي كند.
اميرحسين فردي، دبير سه دوره جشنواره داستان انقلاب و مدير مركز آفرينش هاي ادبي حوزه هنري در گفت وگو با خبرنگار مهر افزود: پس از سه دوره از جشنواره داستان انقلاب و قوام آثار رسيده به اين جشنواره، انتظار اين بود كه جوايز ادبي توجه بيشتري به آثار برگزيده جشنواره داستان انقلاب بدهند. با اين حال، خوشحالم كه داوران جايزه كتاب فصل، سرانجام اين آثار را پسنديدند و 2اثر از 6رمان دوره دوم را به مرحله نهايي اين جايزه بردند.
وي ادامه داد: «فصل كبوتر» و «تفنگ پدر بر بام تهران» نوشته حسن بهرامي از بهترين رمان ها و داستان هاي انقلاب است و به گمانم دست كم يكي از آنها شانس برنده شدن دارد.
نويسنده رمان «اسماعيل» اضافه كرد: در ميان آثار برگزيده دور دوم جشنواره داستان انقلاب، «گل سنگ» نوشته سيدهاشم حسيني نيز شايستگي فراواني دارد و اين شانس برايش محفوظ است كه داوران جوايز و جشنواره هاي ادبي به آن نگاه مثبتي داشته باشند.
فردي خاطرنشان كرد: حسن بهرامي از استعدادهاي بسيار خوب جنوب ايران است كه مي توان به عنوان يكي از نويسندگان آينده دار كشورمان روي او حساب كرد.
وي با بيان اينكه «خلوت مدير» نوشته علي اكبر والايي نيز كه از سوي داوران بخش ادبيات جايزه كتاب فصل به مرحله نهايي راه يافته، ابتدا براي انتشار در اختيار كارگاه قصه و رمان حوزه هنري قرار گرفته بود، اين اثر را نيز يكي از كارهاي شايسته حوزه ادبيات انقلاب خواند و گفت: تشويق نويسندگان برگزيده داستان انقلاب و كساني كه دغدغه نوشتن براي بزرگ ترين رويداد تاريخ ايران را دارند، به طور قطع اين عرصه را پرجنب و جوش و ما را به قوام ادبيات انقلاب اميدوار مي كند.