E-mail:shayanfar@kayhannews.ir

بهاء : من رب العالمين هستم

11- پس از اين، حسينعلي به تحليلي مي پردازد كه اندكي امور پنهاني را نشان مي دهد. وي مي نويسد:«يا شيخ! زمام امور به قوّت الهي و قدرت ربّاني اخذ شده بود اخذ عزيز مقتدر. احدي قادر بر فساد و فتنه نبوده. حال چون قدر عنايت و الطاف الهي را ندانستند به جزاي اعمال خود مبتلي شده و مي شوند. و مأمورين نظر به حركت سرّي حبل ممدود(؟) از جميع جهات حزب مخالف را تحريك و تأييد نموده اند...»352
ظاهراً غرض وي اين است كه چون قدر تلاش هاي وي براي تربيت و تهذيب اغنام بهائي مهربان و صلح دوست و جلوگيري از حركت هاي خشن توسط آن ها در طول چهل سال (1308-1268ه .ق) دانسته نشده، حزب مخالف ايشان يعني ازلي هاي غضبناك و خشن توسط حركت پنهاني ريسمان ممدود (انگلستان؟) فعّال شده اند. اين سخن به معني تصديق گمان نگارنده است كه انگليسي ها براي تصرف حكومت ايران و تبديل جامعه و حكومت ديني به غير ديني (سكولار) دو طرح بديل و جايگزين هم داشتند: رفورم (توسط بهائيان) و انقلاب (توسط ازليان) و چون از اولي پاسخ نگرفتند، دومي را كليد زدند. اين اعتراف ميرزا است.
12- وي باز به مسئله ي ادعاي ربوبيّت و الوهيّت برگشته و آن را به پيامبر اكرم و ائمه ي اطهار عليهم السلام نسبت داده است (معاذ الله) و به حديثي متمسك شده كه حاكي از كج فهمي اوست. وي ابتدا آقا نجفي را «از مظاهر علم و فضل و مشارق انصاف و عدل» برشمرده كه به دليل ظاهر شدن اموري در اين ظهور (يعني ظهور خدا در جسد حسينعلي!) بايد آن را تصديق كند. سپس با صدور فتوايي، تكليف مجتهد بزرگ اصفهان را اين گونه روشن و تعيين مي كند:
«امروز بر شما لازم و واجب (است) كه به قوّت ملكوتي قيام نمائي و شبهات احزاب عالم را به قدرت علم محو فرمايي تا كلّ (همه ي مردم) مقدّس شده (!؟) قصد بحر اعظم نمايند و بما اراده الله تمسك جويند.»353 البته بايد توجه داشت كه «الله» در زبان وي و پيروانش با «الله» مسلمين، مشترك لفظي است نه معنوي!
سپس وي با تعجب و توبيخ از كساني كه بر باب و او خرده گرفته اند، مي نويسد:«باري هر معر ضي به كلمه اي تمسّك نموده و بر حق اعتراض كرده. سبحان الله ذكر الوهيّت و ربوبيّت كه از اولياء و اصفياء ظاهر شده آن را اسباب اعراض و انكار قرار داده اند. حضرت صادق(ع) فرموده: العبود يّه جوهره كنهها الرّبوب يّه .» و پس از اين نيز چند حديث با درجات اعتبار متفاوت و آيه ي 210از سوره ي مباركه ي بقره را ذكر مي كند تا امكان تجسّد و تجسّم و رؤيت خداوند را اثبات كند!354 در حالي كه از تعاليم كليدي اهل البيت عليهم السلام اين است كه احاديثشان را به قرآن كريم عرضه كنيم و اگر مخالف آن بود ، آن را به ديوار بزنيم و جعلي و بي اعتبار بشماريم . قبلاً گفتيم كه خداوند به تقاضاي رؤيت حضرت موسي عليه السلام پاسخ « لن تراني » داد كه حاكي از نفي ابدي رؤيت است و براي تكميل مطلب و اطمينان و تنبّه آن حضرت ، بر كوهي تجلي كرد ( نه اين كه ذات اقدس خود را بنما ياند ) و آن كوه ، متلاشي و آن حضرت بي هوش گرديد . همچنين در آيه ي شريفه ي 103 از سوره ي مباركه ي انعام فرمود : « لا تدر كه الأبصار و هو يدر ك الأبصار355 » يعني ديده ها او را نمي بينند ( در نمي يابند ) او ديده ها را در مي يابد . يعني باز هم ادراك حسي خود را نفي فرموده است. پس بايد رؤيت و لقاء خداوند متعال را به معاني ديگري كه با اين دو آيه و ساير آيات مربوطه مخالف نباشد ، بر گرداند و قدر مسلّم ، مردود بودن ظهور و تجسّم و تجسّد خدا در قرآن كريم و احاديث قطعي الصدور و اهل البيت عليهم السلام است و آيه ي 210 سوره ي مباركه بقره نيز سؤال انكاري است و مفهوم آن اين است كه آيا كافران براي ايمان آوردن، توقع آمدن خدا و ملائكه در ميان سايه هايي از ابر ها را دارند ؟ در واقع آنچه را كه مشركان به طور ابلهانه و جاهلانه اي در ذهن داشتند ، خداوند متعال به صورت پرسش انكاري مطرح كرد و اين به معني آمدن خداوند بطور مجسّم و با هيكل كم مو مثل حسينعلي نوري (!!) نيست . حتي در احاديث اهل البيت عليهم السلام نيز «لقاء ا لله» به معناي لقاء و ديدن پاداشهاي محيّر العقول آخرت آمده است . همانطور كه حضرت عيسي عليه السلام به دليل شدت عجايبي كه از نحوه ي خلقت تا معجزاتش از او مشاهده شد ، كلمه ي خدا خوانده شده است . در حاليكه همه ي اشياء و مخلوقات كلمات خدا هستند و بر اسماء و صفات عليا و ذات اقدس او دلالت دارند ، همانطور كه كلمه بر معنا دلالت مي كند . همه ي اين موارد ، كج فهمي حسينعلي را نشان مي دهد كه متأ سفانه متصدي هدايت هزاران انسان گرديد ، و آنها را به دوزخ فرستاد ، اما پر واضح است كه نفثات وي در قلوب علماي صالح شيعه اثر نمي گذاشت .
اما در مورد حديث « العبوديّه جوهره كنهها الرّبوبيه » بايد گفت : 356
اين جمله بيان يك واقعيت است نه يك فضيلت و مقام. در حالي كه درويشهايي مثل حسينعلي نوري آن را به عنوان بيان يك مقام مطرح مي كنند ، به اين معني كه يك عبد و بنده ي كامل و خالص و مقرب حق تعالي ، مقام ربوبي مي يابد ! در واقع در قرآن كريم دو گونه عبوديّت مطرح شده است : عبوديّت خدا ( صراط مستقيم) و عبوديّت شيطان . خداوند انسانها را به گونه ي نخست كه با ايمان و عمل صالح و تقوا و نيكو كاري حاصل مي شود ، فرا خوانده و از گونه ي دوم باز داشته است .357 گاهي هم به جاي شيطان ( يا در تكميل اين كلمه )ازعبادت طاغوت منع فرموده است.358
پيداست كه هر كس به گونه اي عمل مي كند يا به عبادت و تعبّد و پيروي مي پردازد ( در عقيده ، اخلاق ، نگرش و تفسير از وقايع و رفتار ) كه آن گونه تربيت شده باشد . «ربّ» يعني تربيت كننده ( مثل مربي) و «ربوبيّه» يعني پروسه ي تربيت شدن ، و چون «ال» به ابتداي كلمه اي اضافه شود ، بر عبوديّت و ربوبيّت خاص و مشخصي دلالت مي كند .
بنابراين مفهوم جمله اين مي شود كه هر نوع عبوديتي در واقع حاصل و معرّف نوع خاصي از ربوبيّت (تربيت) است و براي حصول عبوديت خالص الهي بايد افراد تحت تربيت الهي قرار گيرند. پس عبوديّت آقا نجفي حاصل تربيت شرعي و ديني درست او توسط پدري عالم و عابد و صالح بود و عبوديت شيطاني حسينعلي نوري هم حاصل تربيت غير متشرعانه ي وي توسط دراويش و اهل رأي و بدعت و تأويل و نيز عمل به هوي و هوس در سنين شكل گيري شخصيت وي بود و جمله اي كه او نقل كرده، كاملاً صحيح و علمي است، ولي بر مقصودش دلالت نمي كند.
13- با اين حال، حسينعلي نوري كه از خودش به خاطر فهم و بيان عالي مطالب نامه اش متشكّر بود و مردم را از ادراك آن عاجز مي شمرد، از شيخ مي خواهد در آن تفكر نمايد، شايد به قوّت اسم قيّوم آن را بفهمد و به آن ايمان آورد. سپس كمر همت را محكم و قصد ملكوت اعلي كند و حجاب هاي اوهام را بدرد و تا جناب ايشان (يعني سدره ي مباركه!) زنده و ناطق است، خود را محروم نكند و به خدا توكل و امورش را به او تفويض كند. سپس در سجن اعظم (قصر بهجت عكا!) حاضر شود و آنچه را كه گوش ها مانندش را نشنيده اند، بشنود و آنچه را كه چشم ها و ديده ها مثلش را نديده اند، ببيند. و ادعا مي كند كه كلمه ي مباركه ي قرآني ختم نبوّت به كلمه ي «يوم يقوم النّاس لربّ العالمين» منتهي شده است و به اين ترتيب خود را رب العالمين مي شمرد!!؟ سپس وي كه گمان مي كرد معرفت به خود را در دل آقا نجفي استوار و راسخ نموده(!!) به او چنين نگاشته است:
«يا شيخ! نفحات وحي به دونش مشتبه نشده و نمي شود. حال سدره ي منتهي با اثمار لا تحصي امام و جهت حاضر، خود را به اوهام مثل حزب قبل ميالاي. از نفس بيان فطره الله ظاهر و مشهود اوست گواه كلّ. در اثبات ظهورش به احدي محتاج نبوده و نيست (يعني ادعاي به اين بزرگي نياز به دليل ندارد؟!) حال قريب صد جلد آيات باهرات و كلمات محكمات (البته با صرف نظر از غلط هاي مختلف و تحريفات در نقل قول ها و نفهميدن احاديث و آيات، و سخنان غير علمي و غير عقلي گفتن و امثال آن كه بايد در كتب مقدس ايشان ناديده گرفته شود تا مبادا به اعراض از خدا منجر گردد!) از سماء مشيّت منزل، آيات نازل و حاضر! لك ان تقص د المقصد الاقصي و الغايه القصوي و الذّروه العليا لتسمع و تري ما ظهر من لدي الله رب العالمين! قدري در آيات لقاء كه از مالك ملكوت اسماء در فرقان نازل شده، تفكّر نما! شايد راه مستقيم را بيابي و سبب و علّت هدايت خلق شوي. مثل شما امروز بايد بر خدمت امر قيام نمايد. ذلت اين مظلوم و عزّت شما هر دو به فنا راجع (يعني فناپذير است) جهد كن شايد فائز شوي به عملي كه عرفش (بوي خوشش) از عالم قطع نشود!»359 پس از آن به ذكر آيات شريفه اي كه در آن ها از لقاءالله ياد شده، مي پردازد.360
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
352 . همان، ص ص78-77.
353 . همان، ص82.
354 . ر-ك: همان، ص ص83-82.
355 . سوره ي مباركه ي انعام/103.
356 عبوديت ، واقعيت و حقيقتي است كه ذاتش ربوبيّت است .
357 ر-ك : سوره ي مباركه ي ياسين 61-60
358 ر-ك: سوره ي مباركه ي مائده /60 و سوره ي مباركه ي نحل / 36 و سوره ي مباركه ي زمر/ 17.

359 . لوح ابن الذئب، ص ص85-83.
360 . همان، ص ص87-85.
پاورقي

مروري بر ديدگاه هاي رهبرمعظم انقلاب اسلامي درباره انقلاب اسلامي
مقابله با اسرائيل شعار اصلي امام خميني

سعادت، پاداش اراده و مجاهدت
در سنّت الهي، اراده انسان تعيين كننده است. اين كه اسلام انسانها را به مجاهدت دعوت مي كند - «و جاهدوا في سبيل الله»77 يا «و جاه دوا في الله حقّ جهاده»78؛ يعني همه ظرفيت خود را در راه مجاهدت مصرف كنيد - به خاطر اين است كه اگر به اين توصيه الهي عمل كرديم، به هدف الهي زودتر خواهيم رسيد. هدف الهي، ثابت و قطعي و تخلّف ناپذير است. اگر ما عمل نكنيم، ديگران مي آيند و عمل مي كنند: «من يرتدّ منكم عن دينه فسوف يأتي الله بقوم يحبّهم و يحبّونه»79. خداي متعال اين راه و اين سرمنزل و اين سرنوشت را قطعي قرار داده است. آنچه قطعي نيست، عبارت است از زمان و مردمي كه سعادت بردن اين گوي را از اين ميدان داشته باشند. اين بسته به اراده من و شماست.
ملت ايران با رهبري امام بزرگوار همّت كردند و توانستند يك قدم جلو بروند و پرچم اسلام را در اين جا بلند كنند. امروز در اين كشور، پرچم شريعت محمّدي (ص) برافراشته شده است. ممكن بود اين اتّفاق نيفتد يا ده سال و صد سال ديگر اتّفاق افتد. آنچه اين مهم را در اين مقطع تحقّق بخشيد، اراده و تصميم اين ملّت بر فداكاري و اعمال مجاهدت بود. اين در همه جا ساري و جاري است.
بيانات در جمع مسئولان و كارگزاران در سالروز ولادت فرخنده نبي اكرم (ص) و امام جعفر صادق (ع) ـ 9/3/81
مقابله با اسرائيل، از شعارهاي اصلي امام
امام بزرگوار ما، حقيقت مسأله را خوب شناخته و ديده بود. از شروع اين نهضت از سال 1341 - يعني چهل سال قبل - آن وقتي كه هنوز در ايران مسأله فلسطين حتّي در بين خواص هم منتشر نشده بود، حرف امام اين بود كه در مقابل سلطه اسرائيل بايد همه احساس خطر كنند؛ همه بايد بايستند و مقابله كنند. بعد هم همين راه را ادامه داد و اين يكي از شعارهاي بزرگ آن مرد الهي و آسماني بود.
بيانات در جمع مسئولان و كارگزاران در سالروز ولادت فرخنده نبي اكرم (ص) و امام جعفر صادق (ع) ـ 9/3/81
شخصيت بي نظير امام خميني(ره)
در اين مناسبت، من راجع به امام و انقلاب عظيم و بي مانندي كه ايشان آن را در دنيا و تاريخ معاصر مثل قلّه اي برافراشتند، صحبت مي كنم. در حقيقت، سخن گفتن از امام و انقلاب، با يكديگر تفاوتي ندارد. شخصيت امام فقط خصوصيات ممتازي نبود كه در او وجود داشت و شخصيت ايشان را تشكيل مي داد. شكّي نيست كه امام بزرگوار ما از ابعاد مختلف، يك شخصيت برجسته و ممتاز، يك عالم بزرگ، يك فقيه صاحب مكتب، يك فيلسوف برجسته، يك سياستمدار، يك مصلح بزرگ اجتماعي و از لحاظ روحيّات، صاحب خصلتها و خصوصيات ممتاز و كم نظير بود. همه اينها شخصيت امام را در چشم مردم دوران خود او و دورانهاي بعد برجسته مي كند؛ ليكن شخصيت امام بزرگوار ما در اين خصوصيات منحصر نيست. بعد ديگر شخصيت او عبارت است از اصول و خطوط روشني كه او در اين كشور، در اين منطقه و در مقابل چشم همه مردم جهان آنها را بنياد كرد؛ براساس آن يك نظام سياسي و اجتماعي به وجود آورد و اميدهاي بزرگي را در دل مستضعفان عالم و امّت اسلامي ايجاد نمود. شخصيت امام از اصول اساسي او جدا نيست. در حقيقت، هويّت و اصول انقلاب ما خطوط برجسته شخصيت امام را هم تشكيل مي دهد. هر چه راجع به انقلاب بگوييم، در واقع درباره امام سخن گفته ايم.
بيانات در اجتماع بزرگ زايران حرم امام خميني ( ره )
ـ 14/3/81
سياست مستكبران در مصادره ي انقلابها
خصوصيت انقلاب عظيم اسلامي كه آن را به عنوان يك پديده ي بي نظير در تاريخ قرنهاي اخير در چشم تحليلگران و صاحب نظران معرفي كرده است، قبل از آن در هيچ يك از انقلابهاي بزرگ عالم ديده نشده بود؛ نه در انقلاب فرانسه، نه در انقلاب كمونيستي در شوروي و نه در انقلابهاي كوچك ديگري كه به تبع اين دو انقلاب و در خط آنها حركت مي كردند. البته به اين نكته توجّه داشته باشيد كه دأب سياستهاي مسلّط عالم اين بوده و هست كه جنبشهاي عدالتخواهانه مردم نقاط مختلف دنيا را در هاضمه سياسي و فرهنگي خود بريزند و در واقع هويّت آن جنبشها و حركتهاي مردمي و عدالتخواهانه را از بين ببرند؛ اين كار در ايران هم اتّفاق افتاده بود. نهضت عدالتخواهي اي كه صد سال پيش در مشروطه ايران پيش آمد، يك حركت مردمي و ديني بود. آن روز جريان سياسي مسلّط عالم - يعني انگليسيها - اين حركت عدالتخواهانه مبتني بر اصول اسلامي را در هاضمه سياسي و فرهنگي خود ريختند؛ آن را استحاله كردند و از بين بردند و به يك حركت مشروطه از نوع انگليسي آن تبديل نمودند. نتيجه آن هم اين شد كه جنبش مشروطه - كه يك جنبش ضدّ استبدادي بود - آخر كار به ديكتاتوري رضاخاني منتهي شد كه از استبدادهاي قاجار، بدتر و شقاوت آميزتر و قساوت آميزتر بود. همين طور نهضت ملي شدن صنعت نفت به وسيله كساني كه آن را اداره مي كردند، به ليبرال دمكراسي امريكايي ملحق شد. نتيجه اين شد كه همان امريكاييها به نهضت ملي شدن صنعت نفت خيانت كردند. با انگليسيها كه طرف مقابل نهضت عدالتخواهي در ايران بودند، همدست شدند و نهضت ملي را از بين بردند و دنباله آن، ديكتاتوري خشن و سياه دوره محمّدرضا در طول سي و چند سال، سايه سنگين خود را بر اين كشور انداخت و اين ملّت را زير فشار قرار داد. نهضتهاي عدالتخواهانه ملّتهاي آفريقا و آسيا در طول دهها سال به وسيله كمونيستها و سياست مسلّط شوروي سابق مصادره شد و به ديكتاتوريهاي گوناگوني كه در جهت مصالح شوروي كار مي كردند، منتهي گرديد. اين رسم جاري دنيا با نهضتهاي عدالت طلبانه ملّتهاي جهان بوده است.
بيانات در اجتماع بزرگ زايران حرم امام خميني ( ره ) ـ
14/3/81
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
77. سوره ي بقره، آيه ي 218 78. سوره ي حج، آيه ي 78.
79. سوره ي مائده، آيه ي 54.
پاورقي