گروه گزارش
تقریبا سرم به نصفه رسیده که یک دفعه درد شدیدی در قسمتی از دستم
که سوزن سرم آنجاست احساس می کنم . همراهم برای اطلاع دادن به پرستار می رود و بعد
از چند دقیقه تنها بر می گردد. کسی پشت کانتر بخش نبود. بعد از چند لحظه آن هم در
شرایطی که درد شدید تر می شود دوباره سراغ پرستار را می گیرد و بالاخره پرستار بخش
از راه می رسد و می پرسد چه شده؟
وقتی توضیح می دهم،با لحن ملایم و مهربانانه ای
می گوید : “ حتما دستت را تکان داده ای عزیزم” مسئله را بررسی می‌کند و پس از رفع
مشکل از اتاق بیرون می رود و در را می بندد.
اینها صحنه های مشابهی است که
بسیاری از بیماران و همراهان آنها در درمانگاه ها و بیمارستانها دست کم چند باری آن
را از نزدیک دیده و درک کرده اند.
پرستارانی که با جان و دل در خدمت بیماران کار
می کنند و رضایت خداوند متعال را در رضایت بیماران می بینند..
اما به راستی چرا
برخی از مردم و همراهان بیماران با پرستاران برخورد خوبی ندارند و چرا شرایط و
موقعیت یک پرستار هیچ گاه درک نمی شود؟
در گزارش امروز و فردای کیهان نگاهی
خواهیم داشت به مشکلات پیش روی پرستاران و راهکارهای قانونی برای رفع مشکلات این
قشر زحمت کش.
نامهربانی به جای ارتقای بهره وری!
این حرف آمارهایی است که
می گویند چه کارهایی قرار بود بشود و نشد. حرف اغلب پرستارانی که خودشان هم از عملی
نشدن این همه قول متعجب اند . همان طرحی که از بس خاک خورده حالا دیگر جدید نیست .
همان ارتقای بهره‌وری که قرار بود با اجرایش ساعت کاری پرستاران کم شود ، شرایط سخت
کاری بهبود بیابد و حقوق و مزایایشان عادلانه شود.
4 سال از تصویب این طرح می
گذرد و هنوز که هنوز است خبری از اجرا نیست در حالی که 90 هزار پرستار همچنان چشم
انتظارند .
جالب اینجاست وقتی پای حرف های خودشان می نشینی و بدون حاشیه و
مقدمه‌چینی، می پرسی که این همه نامهربانی و بی‌حوصلگی چرا؟ باز هم بعد از همه حرف
ها به ساعت کاری می رسی که قرار بود کم شود و نشد و. . .
رویا پاوندیان
پرستاربخش مراقبت های ویژه یکی از بیمارستان های دولتی است .او و چند نفر از هم
شیفت هایش بدخلقی های کاری برخی پرستاران بخش های مختلف را قبول دارد و می گوید :
“در این چند سال گذشته بیماران و همراهان بیشتری از بعضی رفتارهای پرستاران بخش های
مختلف مخصوصا پرستارهای کشیک شب گله می کنند که خب خیلی وقت ها هم این انتقادها
کاملا منطقی است اما درباره دلایل و اندازه این قصور باید دو موضوع را در نظر داشت
. اول اینکه خواسته بعضی از بیماران و همراهانشان واقعا نامعقول و نشدنی است. مثلا
چک بیماران توسط پرستاران شب به غیر از بیماران اورژانسی زمان مشخصی دارد که معمولا
چند بار هم تکرار می‌شود اما بعضی از همراهان و بیماران انتظار دارند پرستار بخش هر
دقیقه به بیمارشان سر بزند و چون با توجه به حجم کار و تعداد محدود پرستاران این
کار شدنی نیست آن ها به غلط تصور می کنند آن پرستار از انجام وظایفش کوتاهی می کند
.”
پاوندیان درباره ساعت کاری پرستاران که قرار بود کم شود اما در واقع اجرایی
نشد هم به گزارشگر روزنامه کیهان می گوید : “ ساعت کاری ما در هفته 44 ساعت است که
قرار بود با توجه به سابقه کاری و شرایط دیگر تا حدودی کم شود. شیفت شب 12 ساعت است
که هر پرستار حق دارد در این زمان 3 ساعت هم استراحت کند. با مطرح شدن کاهش ساعت
کاری پرستاران اعلام کردند که به جای اینکه از این 12 ساعت شیفت کم شود، این 12
ساعت را برای ما 18 ساعت حساب می کنند اما به این شرط که آن 3 ساعت زمان استراحت
حذف شود. خب اوایل خیلی ها به این طرح اعتراض کردند چون عملا برای یک پرستار ممکن
نیست که 12 ساعت آن هم نیمه شب سرپا بایستد و از بیماران مراقبت کند اما راستش از
ترس اینکه همین طرح هم نیمه کاره رها شود سکوت کردند و مثلا مخالف نیستند . حتی در
خیلی از بیمارستان ها اتاق های رست (استراحت ) پرستاران را به بهانه همین طرح خراب
کردند و دیگر اجازه نمی دهند پرستاران شیفت شب با وجود سختی کاری که در شب وجود
دارد استراحت کنند . خب وقتی یک پرستار یا مترون فقط از ترس اینکه کمی از همین حقوق
اندکش هم کاسته شود ناچار است نشان دهد که بدون استراحت شبانه هم می تواند بیماران
را همراهی کند. طبیعی است که فشارهایی که روی او وجود دارد،دیگرفرصت رسیدگی مناسب
به بیمار را نمی دهد. “
نه ساعت کم شد و نه خستگی!
زمانی که بیشتر درباره
این طرح جدید پرس‌و‌جو می کنیم بیشتر دستمان می آید که چقدر ماهرانه با این طرح های
دست و پا شکسته حتی سر بهره وری پرستاران هم کلاه گشادی گذاشته اند.
چرا که هیچ
ساعتی کم نشده وهیچ خستگی از پرستاران در نرفته. فقط درازای همان مقدار ساعت کار
ثابت 6 ساعت هم به حقوق اضافه می‌شود. 18 ساعت حقوق برای 12 ساعت کار. وعده شیرینی
که شاید به ذائقه پرستاران خوش بیاید اما قطعا چاره ای برای نامهربانی و خستگی‌شان
نمی شود.از تمام اینها هم که بگذریم، موضوع زمانی عجیب تر می شود که می شنویم همین
طرح هم با تمام اما و اگرهایش هنوز به درستی اجرایی نشده است.
حسن تکلو مترون
بخش آی سی یو یکی از بیمارستان های تهران در این باره در گفت و گو با گزارشگر
روزنامه کیهان می گوید :” گفته بودند بیمارستان های علوم پزشکی تهران این برنامه را
در کادر پرستاری اجرا کردند اما هنوز هم اگر از پرستاران زیادی در این بیمارستان ها
سوال کنید،می گویند هنوز چنین اتفاقی نیفتاده است. هر سال روز پرستار این خبر را
اعلام می‌کنند و قولهایی می دهند اما تا روز پرستار سال بعد هیچ کس نمی پرسد که قول
سال قبل چه شد؟ حتی اگر این طرح هم اجرا شود باز هم تعطیلی روز بعد از شب کاری
پرستار فقط صرف استراحت می‌شود چون ساعت استراحت از شیفت شب حذف شده است و در واقع
به نظر ما این یک جور دور زدن قانون تصویب شده بود! اینکه بخواهیم فشار مضاعف به
پرستار وارد کنیم و بعد زمان استراحت را از او بگیریم و در نهایت مدعی باشیم که
ساعت کاری پرستاران کم شده است.”
وی می گوید: “به نظر من این یک معادله کاملا
طبیعی است زمانی که پرستار که جزو مهم‌ترین پرسنل بیمارستان محسوب می شود و به طور
مستقیم با نظام سلامت و جان مردم که مهم ترین دارایی هر کسی است در ارتباط است از
وضعیت شغلی خود رضایت نداشته باشد،نمی تواند صادقانه خدمت کند و یا با دلسوزی تمام،
خارج از وظایف تعریف شده اش به بیمار محبت کند “
او در ادامه می افزاید :”شاید
در ظاهر تعداد بیمارستان هایی که هر روز افتتاح می‌شود زیاد باشد اما بسیاری از این
بیمارستان ها هنوز ابتدایی‌ترین نیاز یک بیمارستان یعنی نیروی انسانی را ندارند.
مثلا بیمارستانی با 12 هزار تخت در کشور راه اندازی شده است. تخت های آی سی یو
تقریبا دو برابر شده در حالی که تعداد پرستارمورد نیاز نه تنها تامین نشده بلکه از
سال‌های قبل هم کمتر شده چرا که از یک طرف رشته پرستاری برای آقایان محدود شده و از
طرف دیگرسختی کار این حرفه باعث شده عده کمتری تمایل داشته باشند که در این رشته
تحصیل کنند. تمامی اینها در مجموع باعث شده آمار پرستاران شاغل در بیمارستان ها با
آمار تخت های بیمارستانی برابر نباشد .”
تخت های بدون پرستار
معادله واضحی
است . وقتی تعداد پرستاران برای تمام بیمارستان ها آن هم برابر با استاندارد جهانی
کافی نباشد ، به ناچار ساعت کاری بیشتر می شود.
ساعت کاری هم بیشتر شود خستگی
دوبرابر می شود و در آخر هم کوتاهی و بد اخلاقی توجیه خوبی پیدا می کند . و شاید
این همان دلیلی باشد که امروز خدمات پرستاری وضعیت نگران کننده‌ای پیدا کرده است.
به بیان دیگر باید گفت که تعداد بیمارستانها روز به روز بیشتر می شود اما جذب
نیروی جدید کمتر و خارج شدن نیروی انسانی از چرخه پرستاری تقریبا چند برابر شده
است.
دودی که به چشم بیمار می رود
شاید واقعا پرستاران با تمام سختی هایی که
در کارشان با آن روبه رو هستند، در واقع جور نبود پرستاران دیگری که نظام سلامت
کشور به آنها نیاز دارد را می کشند .
طبق آمارهای موجود، 90 هزار پرستار فعلی
کشور مشغول انجام کاری هستند که باید با 210 هزار پرستار انجام می شد.
رویای
جذب8/1 پرستار به ازای هر تخت بیمارستانی هم مثل کاهش ساعت کاری و ارتقای بهره وری
فعلا روی زمین مانده و امید است دولت تدبیر و امید، این قانون را عملیاتی کند.
گزارش روز
|
