شهادت دو هنرمند توسط تروريست ها از آسمان ...

عباس گودرزي (كارگردان) و محمد فراهاني(تصويربردار) از هنرمندان متعهد صدا و سيما بودند كه در عمليات تروريستي پياده نظام استعمار به شهادت رسيدند.
اين دو هنرمند شهيد براي توليد برنامه اي از همايش وحدت بخشي كه با حضور تعدادي از سران سپاه و عشاير و مردم عادي در استان سيستان و بلوچستان برگزار مي شد به اين مقام بلند آسماني دست يافتند.
گودرزي و فراهاني كارگردان و تصوير بردار برنامه تركيبي «از آسمان» بودند. اين برنامه از شبكه دو سيما پخش مي شود و در هر قسمت از آن به موضوعي مرتبط با دفاع مقدس و نيروهاي مسلح پرداخته مي شود.
تهيه كننده برنامه «از آسمان» در اين باره گفت: سپاه پاسداران در استان سيستان و بلوچستان اقدام بزرگي را آغاز كرد مبني بر اينكه خود طوايف امنيت شان را تأمين كنند. بر همين اساس همايش هايي را با حضور سران طوايف برگزار كرده بود كه ما سه قسمت از برنامه «از آسما ن » را با عنوان «سرزمين مادري ام» به پخش گزارش از اين همايش ها اختصاص داده بوديم.
امير خورشيدي فر ادامه داد: روز يكشنبه گروه به دو قسمت تقسيم شد كه يك قسمت تصاوير داخلي و عده ديگر تصاوير خارجي را ضبط كنند. گروهي كه قرار بود تصاوير بيروني را بگيرند شهيد گودرزي و شهيد فراهاني بودند كه همراه سردار شوشتري مي خواستند وارد سالن شوند كه اين اتفاق رخ داد.
يك كارگردان سينما نيز پس از شهادت محمد فراهاني وي را عاشق حقيقي آثار دفاع مقدس خوانده و او را لايق مقام رفيع شهادت دانست.
وحيد باقر زاده در گفت وگو با ايرنا گفت: حدود 11 سال است كه با فراهاني كار مي كردم و در اين سال ها از وي جز تعهد و عشق به كار نديدم.
وي افزود: فراهاني عاشق دفاع مقدس بود و كار خود را نيز در اين دوران در جبهه هاي جنگ آغاز كرد.
اين كارگردان سينما يادآور شد: وي پدري مهربان و هنرمندي زحمت كش و در كار متعهد بود و جاي خالي او در سينماي ايران بخصوص سينماي مستند احساس مي شود.
باقرزاده گفت: هرجا نامي از دفاع مقدس، راهيان نور و مقدسات بود فراهاني با تمام احساس حضور مي يافت. پس از زلزله بم وي از نخستين افرادي بود كه براي فيلمبرداري در اين منطقه اعلام آمادگي كرد.

خورشيد در قاب نگاهي به رهيافت هاي تعامل ميان حوزه و سينما -1

محمدرضا محقق
آيا بايد پذيرفت آنچه باعث تعامل و صف آرايي- حقيقي يا مجازي، ميان علما و روحانيون و به عبارت ديگر هويت صنفي روحاني از يك سو و بخش قابل تأملي از اهالي هنر، خاصه هنر سينما گرديده است، تنها و تنها پيش داوري ها و قضاوت هاي فرسايشي تاريخي است؟ آيا آنچه به عنوان عقبه سينماي معروف به فيلم فارسي با آن مختصات مبتذل و نازل در انبان خاطره همگان، هنوز جلوه گري كمرنگي از خود نشان مي دهد، مايه و پايه اين تضادها و تنافرات گرديده است؟
اساساً عقبه تاريخي مراوده عدمي حوزه مقدسه علميه و هنرمندان وسينماورزان، تا چه حد در آنچه اكنون و بر اكنونيان از هردو سو مي گذرد، تأثير دارد؟ جاي مباني فقهي و مفاهيم اصولي و عرفيات شرعي و وجدان متشرعين در اين ميان چگونه و تا به چه حد است؟
با گذشت سي سال از پيروزي انقلاب اسلامي و اتفاق شگرف و بي نظيري كه با اين رخداد عظيم اجتماعي- فرهنگي- سياسي در ايران و جهان پديد آمد، چه تفاوت ها و تغييراتي در متن و بطن و حواشي اين تعاملات رخ داده و رونموده است؟
آيا مي توان صورت مسئله را پاك كرد و يا از اساس منكر«وجود» حوزه اي به نام سينما در تكاپوي فرهنگي و اجتماعي امروز جامعه ايران اسلامي بود؟
بارها و بارها اين حركت خارق العاده و تكان دهنده حضرت امام خميني(ره) در آغازين روز حضور ايشان در ايران پس از سال هاي هجرت، يعني 12 بهمن 57 و آن سخنراني يگانه در بهشت زهرا(س) و آن جمله يگانه تر كه بر تارك انديشه هاي معرفتي ايشان و رهيافت هاي انقلابي و الهي آن مرد بزرگ مي درخشد، به جهات مختلف مورداشاره قرار گرفته است.
آنجا كه ايشان با اشاره به موضوع مهم «سينما» كه نشانگر توجه و تدقيق مثال زدني و كم نظير ايشان است در حوزه هنر و ارتباطي كه مي تواند ميان يك رهبر ديني و انقلابي، و هنري مثل سينما وجود داشته باشد، با تأكيد بر نقش سينما به عنوان يك مؤلفه مهم و غيرقابل انكار اجتماعي نوعي هويت مستقل و ارزشمند براي هنر هفتم قايل شدند وفرمودند: «ما با سينما مخالف نيستيم. ما با فحشاء مخالفيم.»
نگارنده بر آن است كه اين جمله امام(ره) به عنوان يك مانيفست سياسي- اجتماعي و فرهنگي در زير چتر ولايت فقيه و فقه جعفري و شيعي، قابليت رهيافت قرار گرفتن و راهكار شدن براي يك حركت مدون و متعالي در حوزه هنر سينما فراهم كرد كه البته توسط برخي مديران و مراودان آنها در طول اين سه دهه گذشته در بعضي نهادهاي مديريتي فرهنگ و هنر كشور، به دست فراموشي يا انحراف سپرده شد.
جمله ناب امام(ره)، گويا و پوياي پذيرش اصل سينما به عنوان يك هنر معرفتي بود و اينكه سينما در ذات و اصالتش، نه با دين منافاتي دارد و نه با اخلاق و نه با انقلاب. و اين مانيفست اززبان يك رهبر ديني، يك انسان اخلاق مدار و يك عارف انقلابي به زبان جاري شد،آن هم در «اولين» و شايد «مهم ترين» موضع گيري ايشان در مقطع زماني بدو ورود به ايران. اين ها همگي قابل سنجش و شاهد رهگيري اهميت و شاخص شناخت موقعيت و ارحجيت موضوع از ديدگاه ايشان است.
با اين حال، بايد بپذيريم، سينما، به جهت سابقه و عقبه تاريخي اش در اذهان متشرعين جامعه ايراني، به دليل فضايي كه تا پيش از انقلاب بر قاطبه و اكثريت محافل اين هنر در مناسبات و اشكال متنوعش حاكم بود، وجهه اي شرعي و عرفي نداشت و در متن و حواشي اش، آلودگي ها و ناراستي هايي فوران مي كرد كه حق هم در انكار و رد و توبيخ و موهن بودن آن مي نمود. واقعيت آن است كه تاريخ سينماي «فيلم فارسي» از آلوده ترين، مستهجن ترين و مبتذل ترين نوع نازل سينمايي است كه اتفاقاً در ميان طبقه متوسط و رو به پايين اجتماع هم به جهت فراگيري، مطلوبيت و استعانتي نداشت و تنها در حوزه محدود و دگمي از طبقه لوده و يا جناح مزدور مروج فرهنگ عريان غرب و اقران و اقمار اين چنيني و كذايي شان ظهور و بروز داشت.
سينماي معروف به فيلم فارسي، مألوف به دم دستي، بيهودگي و برهنگي بود. آن هم در سخيف ترين و بي تبارترين شكل و شمايلش.
سينمايي كه «صمد» و داستان هاي پي در پي اش، نمونه اي شدبراي الگونمايي و تباري شد براي بي خاصيتي و سستي و لودگي و ابتذالش. سينمايي روبه افول و عصبي و بي درد و گنديده كه شاهد مثال هايش از فرط استهجان، غيرقابل بيانند!
با درنظر داشت اين عقبه، آيا مي توان رأي به چيزي غير از تقابل و تنافر ميان اين گونه پرسخافت سينمايي و آن محيط معنوي و تشرعي علماء و متدينين داد؟ قطعاً خير. براي اين رأي و نظر هم نه چندان به مذهبي بودن نيازي هست و نه به تسلط بر فرامين سينمايي. تنها، شناختي نسبي ازهويت انساني و شاخصه هاي وجداني اجتماع كفايت مي كند!
اين ابتذال و ظواهر منحط و ناجوانمردانه از تصوير غبارگرفته و پاك ايران و ايراني، آنچنان حجيم و وقيح و دريده بود كه حتي آن معدود آثار شاخص و جاندار و هويتمند را هم در چنبره فريبندگي و نازل سازي هاي كتره اي خود به حاشيه رانده بود.
آثاري مثل گاو، قيصر، گوزن ها و... محصولاتي از اين دست كه نه نتيجه يك جريان يا روند بلكه حاصل دردهاي شخصي و تلاش هاي فرديتي سازندگانشان بودند.

مقدمه اي بر سينما و سكولاريسم جابه جايي فرهنگ براي سياست و اقتصاد

رضا فرخي
سينما كه امروزه يكي از مهمترين رسانه ها در جهان است علاوه بر ابزاري براي سرگرمي، به عنوان وسيله اي براي انتقال فرهنگ هم مورد استفاده قرار مي گيرد؛ به نحوي كه در دنياي امروز به عنوان ابزاري براي تهاجم فرهنگي به جوامع، القاي تفكرات ايدئولوژيك و سياسي به ديگران و حتي نفوذ در فرهنگ ها و نابودي آن فرهنگ استفاده مي كنند.
ذهن آدمي به خاطر علاقه به تنوع هميشه جذب چيزي جديدتر و جلوه اي پرزرق و برق تر مي شود كه يكي از اين جلوه ها تصويري است كه از طريق تلويزيون و سينما مشاهده مي شود. همين موضوع باعث شده كه دنياي غرب از اين دريچه قابل نفوذ استفاده كرده و در كشورها به ويژه كشور ما كه داراي فرهنگ و مكتبي مشخص است سعي در منحرف كردن اذهان به ويژه نسل جوان كه بالطبع طالب چيزهاي نو و جذاب است نمايد. كشورهاي غربي به ويژه انگلستان و آمريكا به خوبي مي دانند براي پيشبرد اهداف خود بايد ابتدا تفكر و فرهنگ اصيل آن سرزمين را از آنان ربوده و سپس تفكر دلخواه خود را جايگزين كنند كه در اين راه رسانه هايي همچون سينما به دليل استقبال فراوان از آن مي توانند نقش موثري داشته باشند. يك فيلم، به طور مستقيم يا غيرمستقيم يك پيام را قابل باور مي كند كه يكي از اين پيام ها سكولاريسم است.
سينماي غرب در جلوه هاي صادراتي تصويري خود سعي كرده به ويژه در اين سالها اين موضوع را پي گيري كند كه به واقع در سه بعد آن را ادامه داده است: 1-تفكر بي خدايي كه در آن به دنبال اثبات جهاني بدون خدا است، هر چند كه در اين زمينه بسيار ناتوان بوده اما به هر حال تا حدودي تاثير گذاشته است. 2-ضربه زدن و تحريف عقايد ديگر ملتها و عقايدي كه با آنها مخالف است، به ويژه دين اسلام. 3-ايجاد و ترويج بي بندوباري فكري و فرهنگي و بي اهميت جلوه دادن ارزش هاي مذهبي در بين اذهان عمومي به ويژه جوانان كه هر كدام از آنها هدف خاصي را دنبال مي كند. به عنوان مثال تروريست خواندن مسلمانان در بسياري فيلم ها، حتي در مورد ديگر مذهب ها از جمله خود مسيحيت هم صادق است و مي توان از فيلمي مانند «آخرين وسوسه مسيح» را نام برد. اين روند نشان مي دهد اين تفكر در سينما علاوه بر اسلام زدايي سعي در به زير سؤال بردن اديان ديگري مانند مسيحيت دارد. ژانر جديدي در سينماي هاليوود در حال شكل گيري است كه به سينماي فلسفه گرا اطلاق مي شود و در آن سعي مي شود با پرستيژ دروغين روشنفكرانه، مباني ديني را زير سؤال ببرند. نكته قابل تأمل اين است كه اين رويه تنها در يك ژانر و موضوع خاصي محدود نمي شود و كار از اين هم فراتر رفته است. به طوري كه در فيلم هايي مانند هري پاتر كه مخاطب آن نوجوانان هستند هم در قالب پرداختن به جادو، تفكر بي خدايي به طور غيرمستقيم القا مي شود. در اين نوع فيلم ها دنيايي ترسيم مي شود كه بدون حضور معنويات و خدا و تنها بر پايه جادو حوادث اتفاق مي افتند. براساس نگاه ديني، تقابل خير و شر در اصل مبارزه خدا و بندگانش با شيطان و سربازانش است، نه بين شيطان و جادو. در اعتقادات ديني، منشأ همه خوبي ها خداست و تنها با رفتن به سوي خدا مي توان با بدي ها و شيطان مبارزه كرد، اين در حالي است كه هري پاتر، خرافات، سحر و جادو را به جاي خدا و دين معرفي مي كنند.
به اين ترتيب يكي از روش هاي سينماي سكولار، اعتبار بخشيدن به موضوعاتي است كه در مرام و عقيده انساني و ديني باطل هستند؛ جادو، خرافه پرستي، شيطان پرستي و... از جمله اين موضوعات است. دليل اين همه هجمه تصويري از سوي غرب در قالب رسانه قدرتمندي مانند سينما، از بين بردن ريشه هاي ناب و اصيل فكري و بومي هر ملتي است كه با آن ها در تعارض هستند. اين موضوع يادآور زمان رضاخان است. در آن زمان، يكي از كارشناسان انگليسي گفته بود كه نمي توان بدون از بين بردن اصول فكري و ارزش هاي اسلامي، بازار مصرف ايران را كنترل كرد و براي همين، از ميان برداشتن ارزش هايي چون حجاب اسلامي در دستور كار آن ها قرار گرفت، تا بتوانند با جابه جايي فرهنگ به اهداف سياسي و اقتصادي خود برسند. به نظر مي رسد كه امروز هم اهداف آن ها تغييري نكرده است و تنها راه هاي رسيدن به اين اهداف تغيير كرده؛ روش هاي آن ها امروز بسيار خطرناك تر از گذشته است.
يكي ديگر از زمينه هاي سينماي سكولار از بين بردن حريم هاي اخلاقي، كه در اديان، به خصوص اسلام مورد تأكيد قرارگرفته اند است. غرب براي اين هدف از فيلم ها و تصاوير مستهجن بهره مي برد. چرا كه تجربه آن ها نشان مي دهد بي بندوباري جنسي در يك جامعه، حاصلي جز فروپاشي بنيان خانواده و طغيان بيماري هاي رواني ندارد.
غرب، كاملا از تأثير سينما آگاه است. چرا كه تصوير، نقش سريع تر و عميق تري بر ذهن مي گذارد و تكرار يك موضوع به وسيله فيلم، مي تواند زمينه را براي پذيرش آن موضوع فراهم نمايد. از اين رو، بايد با اين جريان، كه هدف گيري اصلي آن نيز جوانان كشور ما هستند مبارزه كرد. تنها راه مبارزه با سينماي سكولار هم از راه خود سينما امكان پذير است؛ بومي سازي سليقه مخاطب مي تواند نقش موثري در جلوگيري از اشاعه فرهنگ سكولار و پوچي و بي محتوايي فرهنگ غرب باشد. به خصوص اين كه در مقابل سكولاريسم، ما قابليت آن را داريم كه با تكيه بر فرهنگ معنوي و غني خويش حرف هاي بسياري براي گفتن داشته باشيم.

به بهانه پخش مجموعه «زردسالاران» از سيما ژورناليسم دروغ؛ زير ذره بين

محمدعلي ايرانمنش
مجموعه مستند «زردسالاران» عنوان برنامه اي تحليلي- تحقيقي با موضوع نشريات و ژورناليسم زرد است كه به مناسبت برگزاري جشنواره مطبوعات، به كارگرداني و تهيه كنندگي محمدتقي فهيم هر شب از شبكه دوم سيما پخش مي شود.
بالاخره تلويزيون با توليد و پخش سريال «زردسالاران» وارد چالش با پديده اي به نام نشريات زرد شد. نشرياتي كه طي سال هاي گذشته و به خصوص پس از به اصطلاح تكثرگرايي بي مهاباي دوم خرداد تبديل به اپيدمي خطرسازي تا حد ايجاد سلطه بر برخي چهره ها و رويدادها شدند. تا جايي كه با عناوين و توجيهات گوناگون مثل دروغ سيزده و امثال آن اذهان جامعه را مشوش مي كرده اند.
از مطبوعات به عنوان ركن چهارم دموكراسي ياد مي شود. اما برخي از مطبوعات با روش ها و حيله هاي خاص و فريب افكار عمومي، با در دست داشتن تابلوي آزادي بيان و دموكراسي، در عمل عليه دموكراسي عمل مي كنند. به عنوان مثال يكي از روزنامه هاي مدعي اطلاع رساني آزاد و «اعتماد سازي» براي اكثريت نشان دادن اقليت از طريق چاپ عكس هاي ساختگي و دستكاري شده از راهپيمايي روز قدس، امسال قصد قلب در واقعيت را داشت. چنين تمهيداتي كه به ژورناليسم زرد اطلاق مي شوند، در اصل نوعي دور زدن اطلاع رساني آزاد و شفاف و القاي دروغ محسوب مي شود.
«زردسالاران» با ساختاري پرسشگرانه و افشاكننده به بررسي اين جريان مطبوعاتي مي پردازد. در اين سبك، ابتدا پرسش هايي مطرح مي شود، سپس با ترسيم واقعياتي مدام در ذهن مخاطب، پرسش ها تجزيه و تحليل مي شود تا اين كه وارد افشاي جزئيات مي شود. در «زردسالاران» هم طبق همين الگو، پس از طرح سؤال، طي گفت وگو با كارشناسان، مردم عادي و متخصصان رشته هاي مختلف، پرسش به بحث گذاشته مي شود و با گرايش به اطلاع رساني، به پاسخي درخور منتج مي شود. البته براي افشاي مسائل مربوط به ژورناليسم زرد، به بحث و گفت وگوي صرف اكتفا نشده است، بلكه با مستنداتي تحقيق شده، مباحث كارشناسان تقويت مي شود و به نتيجه گيري در راستاي اهداف تبيين شده در برنامه منجر مي گردد.
ساختار مجموعه «زردسالاران» از ريتمي تند و ضرباهنگي بالا برخوردار است، به طوري كه زمان 20دقيقه اي هر قسمت آن خيلي زود مي گذرد. فرم اين مستند، برخلاف اغلب فيلم هاي مستندي است كه در آن ها دوربين كاشته مي شود و يك نفر مدتي طولاني صحبت مي كند. كارگردان سعي كرده از اين اپيدمي مبتلا به مستندسازي كه باعث دافعه مي شود فاصله بگيرد و با نماهاي كوتاه و تنوع در لوكيشن و بك گراند موضوع، شتاب ويژه اي به كار ببخشد.
متأسفانه گرايش به بحران سازي تنها متوجه نشريات موسوم به زرد نيست، همان طور كه ذكر شد، برخي از روزنامه هاي سياسي و حزبي نيز در اين سال ها مبادرت به جنجال هايي كردند تا جامعه سالم و آرام ايران را بحران زده نشان دهند. از اين رو مستند «زردسالاران» تنها به يك نشريه و يك بنگاه مطبوعاتي بسنده نكرده است، بلكه نگاه كلي آن به جريان زرد مطبوعاتي در جامعه ايران است. جرياني كه با توجيه كسب درآمد و فاصله از شكست، مطبوعات را مبدل به بنگاه دروغ پراكني كرده اند. مثلاً در يكي از برنامه هاي زردسالاران، خبر دروغ يكي از روزنامه هاي سياسي كه با چاپ عكس اعلام كرد «برج ميلاد كج است» به چالش كشيده مي شود. دوربين اين مستند، با در قاب گرفتن اين خبر در روزنامه مذكور، وارد پرس و جو در حوالي برج ميلاد و كسبه و ساكنين محله مي شود. مخاطب زردسالاران با ديدن اين قسمت تازه متوجه مي شود كه همين يك دروغ روزنامه چه تأثير منفي و بحران سازي را بر جامعه و مردم گذاشته است.
در زردسالاران اين نكته زير ذره بين قرار گرفته است كه نشريات سياسي چگونه به ورطه زردنگاري مي افتند. اتفاقاً وزير فرهنگ و ارشاد اسلامي نيز چند روز پيش و در نخستين نشست مطبوعاتي خودش اشاره كرد كه برخي از روزنامه هاي در آستانه ورشكستگي با زدن تيترهاي جنجالي وتلاش براي توقيف شدن، مي خواهند به صورت يك قهرمان صحنه مطبوعات كشور را ترك كنند. در اين برنامه هم اين مسئله مورد واكاوي قرار گرفته است.
يكي از موضوعاتي كه در «زردسالاران» به آن اشاره شده است، سرقت ادبي در ژورناليسم امروز ايران است. باتوجه به اهميت اين مسئله، جا داشت كه به اين مسئله به طور عميق تر و گسترده تري پرداخته مي شد و نگاه گذراي سريال به آن، جاي انتقاد دارد. با اين حال، همين هم مي تواند تلنگري به مسئولان امر بزند كه فكر چاره اي براي رفع اين معضل نمايند. در اين مستند مي بينيم كه برخي از نشريات زرد در كنار انتشار خود، دست به كاسب كاري هايي مي زنند كه بعضاً خلاف قانون هستند. مثل فروش فيلم زيرزميني و... سوءاستفاده مديران نشريات زرد از خبرنگاران جوان هم از ديگر موضوعاتي است كه در اين برنامه مورد بررسي قرار گرفته است.
در اين مستند نمايش داده مي شود كه جواناني بدون دريافت حقوق اوليه مدتي مديد را در نشرياتي كار مي كنند. مديران اين نشريات هم براي فرار از عواقب اين عمل غيرانساني خود، خبرنگارانشان را زود به زود عوض مي كنند. حتي در زردسالاران مي بينيم كه بعضي از مطبوعات زرد با خبرنگاران خود قرارداد مي بندند تا يا نامشان چاپ شود و يا فقط حقوق بگيرند، بدون قيد نام. نكته تأسف بار اين است كه حتي آن دسته از نيروهايي كه حاضر مي شوند از خير درج امضايشان پاي مطلب خود بگذرند نيز از دريافت دستمزد محروم مي مانند. سوءاستفاده نشريات زرد از عكس كودكان براي ايجاد جذابيت و ديگر اقدامات غيرقانوني اين نشريات از ديگر موضوعاتي است كه در اين برنامه به بحث گذاشته مي شود

تعويق اكران كودك و فرشته

كارگردان فيلم سينمايي كودك و فرشته از تعويق اكران اين اثر سينمايي به دليل عدم همكاري يكي از موسساتي كه پخش اين اثر سينمايي را برعهده گرفته بود خبر داده و از اين موضوع گلايه كرد.
مسعود نقاش زاده در گفت وگو با ايرنا گفت: طبق برنامه ريزي هاي انجام شده و هماهنگي با يكي از موسسات سينمايي كه مسئوليت پخش فيلم سينمايي كودك و فرشته را برعهده گرفته بود قرار بود اين اثر سينمايي آبان ماه از سينماهاي سراسر كشور به نمايش درآيد.
وي افزود: متأسفانه با بد عهدي اين موسسه سينمايي اكران اين اثر سينمايي بار ديگر به تعويق افتاد و اين باعث تأسف است.
اين كارگردان سينما خاطرنشان كرد: حدود يك سال است كه براي اكران فيلم سينمايي كودك و فرشته تلاش مي كنم اما متأسفانه كمتر شخص و موسسه اي براي حمايت از اين فيلم سينمايي در اكران استقبال مي كند.
نقاش زاده با ابراز تأسف از روند حمايتي فيلم هاي دفاع مقدس گفت: متأسفانه همه در كشور ما ادعاي حمايت از آثار سينمايي دفاع مقدس را دارند اما در عمل هيچكس از اكران چنين آثاري حمايت نمي كند وجالب آن كه در چنين شرايطي از فيلمسازان توقع ساخت آثار سينمايي دفاع مقدس را داريم.

افزايش جوايز جشنواره اصلاح الگوي مصرف

با پشتيباني وزارت نيرو و با اعلام حمايت شركت توانير سقف جوائز جشنواره فيلمنامه و فيلم كوتاه اصلاح الگوي مصرف افزايش يافت.
با توجه به تأثيرات گسترده مبحث اصلاح الگوي مصرف در حوزه آب و برق و به منظور بسترسازي مناسب فرهنگي در اين عرصه از طريق زبان هنر، شركت توانير در راستاي تشويق فيلمسازان در حوزه توليد فيلم و اعطاي جوايز از اين جشنواره حمايت مي كند.
جشنواره اصلاح الگوي مصرف به همت موسسه فرهنگي هنري شهيد آويني در 15 آذرماه سال جاري هم زمان با عيد سعيد غدير برگزار خواهد شد و علاقه مندان تا پايان مهرماه فرصت دارند تا آثار خود را به دبيرخانه اين جشنواره ارسال كنند.

فرصتي براي اعتلاي تئاتر

مهدي نادري
هفتمين جشنواره بين المللي تئاتر رضوي از 28 مهر ماه در تهران و بندر عباس آغاز شده است . با توجه به اين كه اين جشنواره به عنوان بزرگترين و فرا گير ترين رويداد تئاتر ديني شناخته مي شود ، فرصت خوبي براي ارزيابي و تحليل وضعيت نمايش مذهبي است . به همين مناسبت ديدگاه هاي تني چند از هنرمندان و كارشناسان تئاتر در ارزيابي تئاتر رضوي از نظر مي گذرد.
وضعيت تئاتر رضوي
حسين فدايي حسين ، نمايشنامه نويس و پژوهشگر تئاتربا بيان اين كه در دوره هاي ابتدايي كسي نمي دانست كه سياست هاي جشنواره تئاتر رضوي چيست و چه موضوعاتي قرار است در آن به اجرا درآيد، ادامه مي دهد: اين جشنواره به لحاظ مضمون در سال هاي اخير توانسته است گرايش هاي نويي با موضوع امام رضا(ع) -هرچند به صورت محدود- به وجود آورد و نويسندگان از پرداخت به مسائل ظاهري و تاريخي گذشته اند.
وي تصريح مي كند: درصورتي كه موضوع جشنواره بسط پيدا كند، شاهد آثار بهتر و متنوع تري در اين زمينه خواهيم بود.
داوود رشيدي بازيگر پيش كسوت تئاتر هم جذب مخاطب توسط جشنواره تئاتر رضوي را مثبت ارزيابي مي كند و دليل ان را ارتباط مضمون جشنواره با مذهب و سنت ايرانيان مي داند.
وي همچنين خواستار شد موجي كه با تئاتر رضوي آغاز شده در تمام كشور پخش شود و با اجراي نمايش هاي اين جشنواره در شهرهاي ديگر، شرايطي فراهم شود تا مردم و نيز گرو ه هاي نمايشي كه امكان تماشاي تئاتر را ندارند، به واسطه اين دسته آثار با تئاتر ارتباط برقرار كنند.
او مي گويد: تئاتر رضوي فقط محدود به زمان جشنواره نيست ، بلكه لازم است با استفاده از تشكيلاتي در خور اين حركت، شرايطي را مهيا كرد كه در تمام طول سال اين نمايش ها اجراي عمومي داشته باشند. زيرا همين امر باعث ملموس تر شدن جشنواره مي شود.
حسين مسافرآستانه كارگردان تئاتر هم مي گويد: جشنواره تئاتر رضوي در دوره هاي اول در ميان جشنواره هاي فرهنگي هنري بي شماري كه با موضوعيت امام رضا (ع) برگزار مي شد گم بود. اما در سه دوره اخير جايگاه ويژه اي يافته است.
وي درباره دليل رشد جشنواره تئاتر رضوي توضيح مي دهد : هر جا كه بشر با مسائل انساني سر و كار دارد مي تواند حركت هاي وسيع و ماندگاري را رقم بزند و هر چيز كه ماندگار شد جزء مسائل انساني است. امام رضا (ع) هم جزء مسائل جدي انساني خصوصا ما شيعيان است و در ارتباط با بشريت و انسان است و از همين روي ماندگار است.
مسافر آستانه بر افزايش سرمايه گذاري بر جشنواره تئاتر رضوي تاكيد كرد و اظهار داشت : نتيجه اين هزينه ها را در جشنواره تئاتر رضوي را 20 سال بعد خواهيم ديد و بايد در اين مورد بيشتر هزينه كنيم.
وي تصريح نمود : وقتي از يك كار فرهنگي صحبت مي كنيم. بايد بهاي آن را بدهيم و بهايي در خور آن كار فرهنگي انجام دهيم.
نياز ها و ضرورت ها
رحمت اميني كارگردان تئاترنيزگفت: جشنواره رضوي تا به حال موفق عمل كرده است و توانسته به كشف استعدادها و ايجاد فرصت براي هنرمند كمك كند.
وي افزود : جشنواره رضوي از دوره چهارم خيلي محكم گام هايش را برداشت و گام هاي محكم با برنامه ريزي بيشتر انجام داد. جشنواره تئاتر رضوي نهالي است كه به آن رسيدگي مي شود و در حال رشد است
و روز به روز قوي تر مي شود.
او ادامه داد : بايد به وجه اول جشنواره توجه شود يعني اينكه هنرمند در اين جشنواره رشد كند و شكل بگيرد و شناخته شود.
اميني درباره آسيب هاي كه اين جشنواره توضيح داد : مي توانم به اين موضوع اشاره كنم كه جشنواره ها در كشور ما تبديل شده به اينكه خود هنرمندان توليد مي كنند خودشان مي بينند و خودشان هم تعريف مي كنند و جايزه مي دهند. اين مهمترين آسيب جشنواره هاي ما است كه تنها مربوط به تئاتر رضوي نيست.
وي افزود : بايد بودجه مناسب براي هر استاني در نظر گرفته شود به جاي 15 يا 20 كار درجه 10 كه در جشنواره ها مي بينم چند كار درست و حسابي و اساسي اجرا شود. هر استان در سال 3 تئاتر اجرا داشته باشد در شهرهاي مختلف كه نهايتا يكي از اينها به جشنواره فجر راه پيدا كند.
اين كارشناس راهكار هايي را پيشنهاد داد و گفت : به نظر من با تقويت بنيه خالقان اثر يعني نويسندگان مي توان اين مشكلات را حل كرد. حتي به تاريخچه تئاتر هم كه نگاه مي كنيد تا قرن 18 صاحب اصلي آثار نويسندگان هستند. كه صاحب كار هستند بعد از آن كم كم كارگردانان مطرح شدند. قله هاي رفيع تئاتر نويسندگان هستند. سوفوكل، اشيل، شكسپير، مولير و ايبسن همگي نويسنده بوده اند. پشت نوشتن متن هر نويسنده «خوب خواندن هايي» وجود دارد. تنها خواندن نمايشنامه نيست بلكه بايد مثلا رمان بخواند، نمايشنامه نويسي كه رمان نخواند نمي تواند قصه پرداز خوبي باشد. نويسنده اي كه شعر نخواند نمي تواند كلمات زيبايي براي نمايشنامه اش بنويسد. ديالوگ نويسي با شعر نسبت دارد. قله هاي رفيع نمايشنامه نويسي ما از جمله بيضايي و مرحوم رادي براي كلمه قداست قائلند و مي گويند بايد كلمه را بشناسم و تحليلش كنم براي نگارش. در جشنواره ها آفتي كه هست براي پر كردن زمان جشنواره ها، خيلي وقتها كيفيت در نظر گرفته
نمي شود. مثلا از 100 متني كه مي آيد 10 تا از آنها هم خوب نيست اما چاره اي نيست و از بين همان كارهاي بد هم چند تا انتخاب مي شود كه زمان جشنواره پر شود و اين آسيب بزرگي براي يك جشنواره است. ما در چرخه اي كار مي كنيم كه گاهي اوقات از هيچ بايد همه چيز بسازيم.
رسالت تئاتر رضوي
منوچهراكبرلو نمايشنامه نويس و منتقد تئاتر هم در يادداشتي با عنوان «ما و رسالت جشنواره تئاتررضوي» نوشته است : تئاترمرتبط بادين،تئاترديني،تنهامي تواندتوسط نمايشگري پديدآيدكه خودمتدين باشد.متدين بودن به اجراي آيين وظواهرديني ختم نمي شود،كه نتيجه اجرا با نيت واقعي اين آيين ها،انضباط ديني است واين فضاكه درواقع فضاي حضورخداونداست،اجازه نمي دهدكه هيچ گونه منكري صورت بگيرد.چنين فردي اگرتئاتري بسازد(ازهرموضوعي) به باورنگارنده،تئاتراوديني است.خواه تئاتربرباب قصه هاي ديني باشدوخواه قصه اودرباب روزمره مردمي،درانتخاب آثاربراي حضوردرجشنواره تئاتررضوي اين مهم بايد مدنظرقرارگيرد.
وي ادامه مي دهد : پرداختن به زندگي امام رضا(ع) درواقع پرداختن به زندگي ايماني است وبازنمايي بينش ديني وجهان نگري است كه براساس خدامحوري شكل مي گيرد.آن چيزي كه انسان ها به آن نيازدارند فهم تجربه نبوي است. درواقع دين نيازبه رمزگشايي داردوتفسيروبسنده كردن به ظاهردين وبازگفتن پاره اي ازبايدهاونبايدهانمي تواند زندگي عميق وايماني رابراي مخاطب جستجوگرامروزبه وجودآورد.
وظيفه نمايش نامه نويس،شعوربخشي است.كسي كه دست به قلم
مي بردبايدفراترازپوسته هاتلاش كند.باقي ماندن درسطح عوام زدگي كارنمايش نامه نويس نيست. راه امام رضا(ع)برگرفته ازطريق پيامبراسلام(ص)، راهي براي همه مردم جهان است.بايدايشان رابه گونه اي مطرح كنيم كه ديگران نيزدرراه ايشان حركت كنند.آنچه درادبيات وتئاترمااتفاق مي افتد،فقط نوعي ستايش ومدح است. حال آنكه مانيازمندآن هستيم كه ايشان راهم الگوي زميني وهم آسماني مطرح كنيم.بسياري ازمتون رضوي ازنظرشاعرانگي زيباوقابل توجه هستند،ولي جنبه هاي زندگي آن حضرت رابازگشايي نكرده اندوبه عمق آن
نرسيده اند.درزمينه داستان نيزدربيشترمواردبازنويسي هاي ساده بوده وبرخي اوقات نيزنگاه تاريخي به زندگي شان شده است. براي اين كه واقعيت زندگي آن حضرت رابفهميم،به تاريخ اسلام محتاجيم،پس بايدنويسندگان ماپژوهشگرانه، به سراغ زندگي ايشان بروندوسعي كنندحقيقت رابيابند.دركنارهمه اين مسائل،مابه زباني جذاب هم نيازمنديم،زباني كه درعين سادگي،هنري هم باشد.
اكبرلو در بخش ديگري از يادداشت خود آورده است : برخي براين باورندكه ماهنوزبه تئاترديني نرسيده ايم وحتي درجهان نيزهنوزتئاترديني به وجودنيامده است. اماگفته اندكه خداوندمحيط برهمه چيز است ودين، محيط بركليه اموربشري است.پس نمي توان انتظارداشت كه يك تئاتر،كليه وجوه ديني راشامل شود.بل، هرتئاتري مي تواندوجهي ازدين ورفتاروزندگي فطري انسان رانشان دهد.اگرتئاتري باپرداختن به مناسك عظيم ديني به امردين مي پردازد،تئاترديگري باپرداختن به وجوهي ازاخلاق فطري بشري، درواقع،دين فطري رامطرح ميكندومجموعه اين نمايش هاست كه فضاي ديني وتئاترديني رابه وجود
مي آورد.درجهان تئاتر،نمايش هايي بامضامين ديني وباديدديني پرداخته شده است ونمايشگراني دراين راه گام برداشته وپيش روان هنرديني اند.پس ازانقلاب نمايش هاي قابل تاملي بامضامين ديني ساخته شده است.فضاي ديني پس ازانقلاب، تلاش هاي بسياري رادراين راه برانگيخته وثمرات ونمونه هاي مهمي داشته است كه نبايد ناديده انگاشت.كه اين ناديده انگاشتن ودرباب نمايش هاحكم كردن،موجب دلسردي نمايشگران صادق وديندارماخواهدبود.