گام به گام درباره يك طرح (يادداشت روز)

بدون ترديد پرونده هسته اي ايران در حال ورود به دوراني جديد و اساسا متفاوت از گذشته است. آنچه طي هفته هاي اخير طرح گام به گام روسيه خوانده شده صرفا بيروني ترين جنبه اين تغيير فاز است والا آنچه واقعا در حال رخ دادن است، بسيار عميق تر از آن است كه صرفا در قالب اين يا آن پيشنهاد ديپلماتيك خاص قابل خلاصه سازي باشد.
از ماه ها قبل روشن بودكه زمان يك تغيير فاز اساسي درباره مجموعه مناسبات ديپلماتيك شكل گرفته حول برنامه هسته اي ايران فرا رسيده است. بويژه در آمريكا، ظرف حدود دو سال گذشته اين ادبيات كه چاره اي جز زندگي با يك ايران هسته اي نيست به روش هاي بسيار متنوعي توسعه داده شده است. از يك منظر كساني استدلال مي كردند كه پس از 10 سال كشمكش ديگر وقت آن است كه غرب اين سخن ايران را كه مي گويد علاقه اي به ساخت سلاح هسته اي ندارد بپذيرد چرا كه اگر واقعا ايران قصد چنين كاري را داشت زماني به وسعت يك دهه كافي بود كه آن را به هر نحو ممكن انجام بدهد واگر اين كار را انجام نداده پس لابد واقعا قصد انجام آن را ندارد. و از منظر ديگر، كارآمدي راهبرد غرب براي متوقف كردن ايران يعني همان چيزي كه استراتژي دو مسيره فشار-مذاكره ناميده مي شود در اين دو سال عميقا به چالش كشيده شده است. اين راهبرد در مسير فشار مبتني بر تركيب گزينه هاي تحريم، تهديد به درگيري نظامي، عمليات اطلاعاتي و تلاش براي ايجاد بي ثباتي داخلي در ايران بوده است. اين گزينه ها در دو سال گذشته نه به طور مناسب ايجاد شدند، نه تركيب موفقي از آنها شكل گرفته و نه مجموعا توانستند تاثيري روي واقعيت هاي برنامه هسته اي ايران بگذارند به گونه اي كه نه روند پيشرفت اين برنامه مختل شده، نه ايران هدف گذاري هاي خود را تغيير داده و نه حتي از سرعت برنامه هسته اي ايران كاسته شده است.
در مسير مذاكره هم اين راهبرد هرگز به اندازه كافي مبتكرانه و صادقانه نبوده است. اكنون تعداد طرفداران اين ايده بسيار زياد شده است كه ظاهرا آمريكا اصلا مايل به حل برنامه هسته اي ايران نيست چرا كه اصلا مشكلش برنامه هسته اي نيست و به خوبي مي داند كه كسي در ايران قصد ساخت سلاح هسته اي ندارد بلكه هدف اصلي آمريكا اعمال فشار براي تغيير رژيم در ايران است و لذا به حفظ بهانه اي مانند برنامه هسته اي براي تداوم اعمال فشار نياز دارد. همين مسئله باعث شد اعضاي گروه 6 عملا به دو دسته تقسيم شوند. دسته اول كشورهايي كه عقيده داشتند مي توان به راه حلي رسيد كه در آن ايران سلاح نسازد و از حقوقش هم برخوردار باشند و دسته دوم آنها كه وجود هرگونه راه حلي در دورنما را انكار مي كردند.
منازعه ميان اين دو دسته درون گروه 6 تازه داشت بالا مي گرفت كه تحولات منطقه آغاز شد. در ساده ترين تحليل ممكن، اين تحولات به 3 نتيجه راهبردي منجر شد كه هر سه مستقيما بر موضوع هسته اي ايران اثر مي گذاشت. اول اينكه اين تحولات مجموعه اي از مشكلات ژئوپلتيكي بسيار حاد براي آمريكا و اسراييل ايجاد كرد كه باعث شد آنها ديگر حقيقتا قادر به حفظ موضع سنتي خود در اين باره كه مسئله هسته اي ايران «تهديد شماره يك» است نباشند. بنابر اين خود به خود از ميزان حساسيت ها درباره برنامه هسته اي ايران كاسته شد. دوم، آمريكايي ها دريافتند -بپذيرند يا نه- قدرت منطقه اي ايران روز به روز در حال فزوني است و نيروهايي در منطقه در حال به دست گرفتن سررشته امور هستند كه نزديكي فكري و پيوندهاي سازماني وثيق با ايران دارند. و سوم، متزلزل شدن موقعيت ديكتاتورهاي عربي منطقه آمريكا را به اين فكر انداخت كه ديگر از توان گذشته براي اعمال فشار به ايران برخوردار نخواهد بود.
اينجا بود كه به نظر مي رسد گروه هوادار مصالحه درون گروه 6 توانست حرف خود را به كرسي بنشاند و ايده روسيه محصول همين امر است. 5 نكته زير روشن مي كند كه مباني خفته در پس اين ايده چيست:
1- قلب ايده روسيه اين است كه راهبرد دو مسيره عليه ايران بايد كنار گذاشته شود. ديناميزم دروني راهبرد دومسيره اساسا بر اين پيش فرض مبتني بود كه ايران تحت فشار امتياز خواهد داد و مشكلي هم اگر هست در نوع و شدت فشارهاست. آمريكايي ها بويژه از فتنه 88 به اين سو با قوت استدلال كرده اند كه اگر ميزان مناسبي از فشار با مشاركت تعداد مناسبي از كشورهاي جهان و در زمان مناسب بر ايران وارد شود حتما موضع ايران را تغيير خواهد داد. روس ها استدلال مي كنند كه اين راهبرد امتحان خود را پس داده و ناكارآمدي آن روشن شده است. اولا روشن شده كه غرب به هيچ وجه قادر به توليد آن مقدار فشار كه ادعا مي كند بر ايران نيست. ثانيا هيچ نوعي از فشار وجود نخواهد داشت كه در طولاني مدت به طور اجماعي عليه ايران قابل اعمال باشد و ثانيا حتي اگر غرب بتواند آنگونه كه ادعا مي كند فشارهاي اقتصادي سنگين به ايران وارد كند، اين فشارها «رفتار هسته اي ايران» را عوض نخواهد كرد. روس ها بر اين ايده تاكيد دارندكه موضوع ايران نهايتا از راه تعامل حل مي شود نه فشار و انزوا. از ديد روس ها، فشار و انزوا مي تواند ايران را تا حد بسيار دردناكي آزار بدهد ولي نمي تواند محاسبه راهبردي ايران درباره برنامه هسته اي اش را عوض كند همچنان كه تا كنون نيز نكرده است. پس اگر هدف آمريكا تغيير دادن محاسبات راهبردي ايران درباره برنامه هسته اي اش باشد، ثابت شده است كه تحريم به اين هدف منجر نخواهد شد چرا كه محاسبات راهبردي ايران درباره برنامه هسته اي اش اساسا از مسائل اقتصادي تاثير نمي پذيرد. بنابراين پيشنهاد روس ها اين است كه به جاي تهديد به افزايش تحريم كه يك روش امتحان شده است، روي كاهش تحريم ها تمركز شود.
2- مسئله بعدي به تحولات منطقه مربوط است. در اين باره هيچ ترديدي نيست كه اگر اين تحولات رخ نداده بود ايده گام به گام به ايران پيشنهاد نمي شد. نكته كليدي در اينجا اين است كه آمريكايي ها بوضوح دريافته اند كه در ميان مدت بايد حدي از برتري ژئوپلتيكي ايران در منطقه را بپذيرند و از اين هم كه مسائل منطقه اي به دستور كار مذاكرات با ايران اضافه شود گريزي نيست. ضمن اينكه درباره آينده منطقه بوضوح ميان روسيه و آمريكا هم اختلاف ديد و هم اختلاف منافع وجود دارد. روس ها عقيده دارند كه كاهش قدرت آمريكا در خاورميانه امكان مانور بيشتري به آنها خواهد داد كه البته اين جز از طريق شراكت با ايران ممكن نيست.
3- سومين نكته اين است كه اكنون هم در آمريكا و هم در اسراييل اين ارزيابي اطلاعاتي كه ايران مشغول ساخت سلاح هسته اي نيست غلبه كرده است. در واقع جامعه اطلاعاتي و نظامي در غرب -كه اگر بنا بر درگيري با ايران باشد بايد بار آن را به دوش بكشد- به هيچ وجه مايل نيست به سياستمداران اجازه بدهد دردسري جديد آن هم به بزرگي ايران ايجاد كنند. روسيه و چين از مدت ها قبل بر اين باور بوده اند كه ايران واقعا علاقه اي به ساخت سلاح هسته اي ندارد چرا كه سلاح هسته اي چيزي به برتري هاي استراتژيك ايران اضافه نخواهد كرد. جامعه اطلاعاتي و نظامي آمريكا و اسراييل هم به تازگي در حال نزديك شدن به همين ديدگاه هستند. اكنون برآورد اجماعي غربي ها -كه البته از بيان علني آن ابا دارند- اين است كه ايران هيچ برنامه بالفعل ساخت سلاح هسته اي ندارد و همه آنچه هست اين است كه پي گيري و تعميق برنامه غني سازي باعث شده ايران توانايي انتخاب مسيرهاي متعدد در آينده برنامه هسته اي اش را داشته باشد. علاوه بر اين، يك نكته بسيار مهم اين است كه اكنون در غرب نوعي اتفاق نظر بوجود آمده است كه ايران از نقطه قابل بازگشت عبور كرده پس بهتر است غرب به جاي اينكه انرژي خود را صرف هدف بيهوده و غير قابل دست يابي به نام بازگرداندن ايران به عقب بكند، روي آينده برنامه هسته اي ايران متمركز شود و با تقويت نظارت آژانس امكان ادعايي انحراف را منتفي كند. در يك جمله، غلبه اين تحليل كه ايران به دنبال بمب نيست، فضاي وسيعي را براي ابتكار عمل هاي ديپلماتيك ايجاد كرده است.
4- مسئله چهارم اين است كه بويژه براي روس ها هيچ چيز مهم تر از توسعه روابط اقتصادي هم با ايران و هم با آمريكا نيست. روس ها به دنبال فرمولي هستند كه اجازه حضور آنها در بازار ايران را بدهد بدون اينكه آنها را از حضور در بازار ايران محروم كند.
5- و نهايتا، غرب اين نكته را دريافته است كه امكان به نتيجه رسيدن هيچ ايده اي كه درصدد تحميل يك جانبه درخواست هاي غرب بر ايران باشد بي آنكه براي خود غربي ها هم تعهداتي در نظر بگيرد وجود ندارد. گام به گام بودن طرح روس ها دقيقا از اين واقعيت ناشي مي شود كه هر دو طرف بايد تعهداتي را بپذيرند و ميزان پاي بندي هر يك از طرفين به گامي كه ملزم به برداشتن آن شده تنها عاملي است كه طرف مقابل را هم به برداشتن گام متقابل تشويق مي كند. بنابراين غربي ها با پذيرفتن اين ايده عملا قبول كرده اند كه دوران اعتمادسازي يك طرفه به پايان رسيده و آنها هم بايد تعهداتي جدي را بپذيرند.
آنچه در اينجا گفته شد فقط در حد مباني است. مراحل كليدي ديگري هم وجود دارد كه بحث درباره آنها در اين مقال نمي گنجد. از جمله يك بحث مهم اين است كه چارچوب اين طرح گام به گام يعني اصولي كه غرب حاضر است بپذيرد چيست و نهايتا اينكه درون طرح كدام گام با كدام گام مقابل نهاده خواهد شد؟
مهدي محمدي

گزارش خبري تحليلي كيهان
فارين پاليسي: غرب با تحريم به اقتصاد ايران خدمت كرد

پايگاه خبري-تحليلي فارين پاليسي با انتشار مقاله اي، تصوير سياه و تاريك غرب از اقتصاد ايران را منطبق با واقعيت اقتصادي جمهوري اسلامي ندانست.
فارين پاليسي در اين مقاله كه به قلم «ابوالقاسم بينات» به نگارش درآمده با بيان اينكه استراتژي فعلي غرب در قبال ايران مبالغه در تاثير تحريم ها بر اقتصاد ايران است نوشت: غرب با ارائه تصويري تاريك و سياه از واقعيات اقتصادي ايران و ناديده گرفتن عناصر متعدد و مثبت آن قصد دارد در مورد اثرات تحريم ها بر اقتصاد ايران مبالغه كند.
اين مقاله خاطر نشان كرد: گزارش اخير صندوق بين المللي پول در مورد اقتصاد ايران و ارائه ارزيابي مثبت از اصلاحات اقتصادي صورت گرفته توسط دولت ايران و نيز ترسيم چشم انداز مثبت درباره اقتصاد ايران واكنش هايي را در غرب برانگيخته است.
صندوق بين المللي پول در گزارش خود به طور ويژه از اصلاح نظام يارانه اي ايران كه حدود 60 ميليارد دلار يارانه را از اقتصاد عمدتاً بخش انرژي حذف كرد، تمجيد كرده و تصريح كرده بود: اصلاح نظام يارانه اي و هدفمندسازي آن، ميزان كارآمدي و رقابت پذيري اقتصاد را افزايش مي دهد، توزيع درآمدها را بهبود مي بخشد، فقر را كاهش مي داد و به ايران كمك مي كند تا پتانسيل رشد اقتصاد خود را تحقق بخشد.
به گزارش صندوق بين المللي پول، درآمدهاي ناشي از افزايش قيمت انرژي در حمايت از تقاضاي داخلي، بهبود توزيع درآمد و كاهش فقر نقش مهمي دارد.
اين اولين باري نيست كه صندوق بين المللي پول (IMF) از چشم انداز اقتصادي ايران ارزيابي نسبتا مثبتي ارائه مي دهد. در سالهاي قبل نيز IMF انجام اصلاحات اقتصادي ساختاري توسط ايران در شكل خصوصي سازي، كاهش نقش دولت در فعاليت هاي اقتصادي و آزادسازي قيمت انرژي و محصولات كشاورزي را مثبت ارزيابي كرده بود.
اما تازه ترين گزارش IMF در مورد اقتصاد ايران با واكنش هاي منفي از سوي چند كشور غربي مواجه شده است.
برخي از رسانه هاي آمريكايي با انتقاد از اين گزارش معتقدند در اين گزارش واقعيت اقتصادي ايران ناديده گرفته شده است.
به گزارش باشگاه خبرنگاران، فارين پاليسي ادامه داد: با وجود آن كه شكي نيست كه برخي از اين ويژگي هاي منفي در اقتصاد ايران وجود دارد، اما همه واقعيت اقتصاد ايران، اين نيست.
نمي توان اصلاحات اقتصادي بزرگي را كه طي چند سال گذشته در ايران صورت گرفته انكار كرد. اصلاحاتي كه در درازمدت به اقتصاد ايران كمك شاياني خواهد كرد.
اين مقاله سپس به بخشي از اين اصلاحات اقتصادي و تاثير آنها بر اقتصاد ايران اشاره كرد و نوشت: خصوصي سازي گسترده شركت هاي دولتي در چند سال اخير نماد اصلاحات اقتصادي در ايران بوده كه اين امر پس از تفسير مفادي از قانون اساسي و توسط نهادهاي عالي رتبه تصميم سازي سياسي به عينيت رسيد.
طبق اعلام سازمان خصوصي سازي ايران طي پنج سال گذشته 589 شركت دولتي به ارزش 83 ميليارد دلار خصوصي شده اند و بعضي از شركت هاي خصوصي شده به خصوص شركت هاي بخش مخابرات پس از خصوصي شدن رشد مثبتي داشته اند. بخش غيرنفتي ايران نيز در سال هاي اخير به رشد اقتصادي ايران كمك فراواني كرده است.
گرچه بازار وسيع داخلي ايران عامل بازدارنده براي رشد صادرات غيرنفتي است، خصوصي سازي شركت ها به ويژه شركت هاي بخش هاي انرژي و صنعتي در سال هاي اخير به صادرات غيرنفتي ايران كمك كرده است. فرآورده هاي پتروشيمي بخش اعظم صادرات غيرنفتي ايران را تشكيل مي دهد. در شش سال اخير صادرات غيرنفتي ايران بيش از 4 برابر رشد داشته و از 4/6ميليارد دلار در سال 2004 به 3/26 ميليارد دلار در پايان سال 2010 رسيد. هر چند كه صادرات نفت بخش اعظم درآمدهاي ارزي ايران را تشكيل مي دهد اما در سال هاي اخير سهم فرآورده هاي غيرنفتي در مجموع صادرات ايران به طور چشمگيري افزايش داشته و اكنون نزديك به 30 درصد مجموع صادرات ايران را شامل مي شود.
خصوصي سازي و ديگر اصلاحات اقتصادي نقش مهمي در جذب سرمايه گذاري مستقيم خارجي ايران داشته است.
با وجود كاهش شديد سرمايه گذاري مستقيم خارجي در سطح جهان در سال هاي اخير، گزارش كنفرانس تجارت و توسعه سازمان ملل متحد (آنكتاد) در مورد سرمايه گذاري جهاني نشان مي دهد مجموع سرمايه گذاري مستقيم خارجي وارد شده به ايران طي 6 سال گذشته 13 برابر شده است.
پس از دو سال عدم رشد در جذب سرمايه مستقيم خارجي ورود اين قبيل سرمايه گذاري به ايران از سال 2008 به بعد به شدت افزايش يافت و در نتيجه در سال 2009 ميزان جذب سرمايه گذاري مستقيم خارجي در ايران 86 درصد و در سال 2010 ميلادي 20 درصد رشد داشت. با وجود آن كه حجم ورود سرمايه گذاري خارجي به ايران در مقايسه با حجم ورود اين قبيل سرمايه گذاري ها به بعضي از كشورهاي در حال توسعه از جمله تركيه و عربستان اندك است، اما نشان مي دهد ظرفيت بهبود يافته ايران براي جذب سرمايه گذاري خارجي است.
فارين پاليسي ضمن اشاره به اينكه اقتصاد ايران براي كاهش وابستگي خود به صادرات نفتي و ايجاد شرايط لازم جهت دستيابي به رشد اقتصادي پايدار راه طولاني در پيش دارد، تاكيد كرد: اختلاف سياسي ايران وغرب بر سر برنامه هسته اي ايران باعث شده تا دو طرف با اهداف سياسي جنبه هايي از واقعيت هاي اقتصادي ايران را پررنگ تر كنند. مقامات ايران تحريم هاي غرب عليه ايران را نعمت دانسته و از غرب بابت تحميل چنين تحريم هايي سپاسگزارند؛ زيرا اين اقدام آنها باعث شد ايران اصلاحات اقتصادي معطل مانده خود را اجرا كند.
آسيا تايمز: تحريم ها عليه ايران غيرقانوني است و بايد لغو شود
در همين حال يك پايگاه تحليلي معتبر در آسيا با انتشار مقاله اي تاكيد كرد كه تحريم هاي اعمال شده عليه ايران غيرقانوني است و خواستار لغو آنها شد.
يوسف بات در تحليلي كه در پايگاه اينترنتي آسيا تايمز منتشر شده است عنوان كرد: «راي تكيه» نويسنده آمريكايي با اطمينان كامل در يكي از شماره هاي اخير واشنگتن پست نوشت كه ايران ظرف چند سال آينده قادر خواهد بود يك بمب هسته اي منفجر كند. چرا تكيه چنين پيش بيني مي كند، زيرا دولت ايران آگاهانه به آژانس بين المللي انرژي اتمي اطلاع داده است كه نصب سانتريفوژهاي جديد را در تاسيسات هسته اي اش آغاز مي كند. ظاهرا غني سازي اورانيوم فقط براي امثال ايران ممنوع است.
بنابر تحليل آسيا تايمز، برنامه هسته اي ايران در دهه 50 ميلادي با حمايت آمريكا شروع شد. در سال 1970، آمريكا پيشنهاد ساخت 23 نيروگاه برق هسته اي را در ايران تا سال 2000 ميلادي مطرح كرد. در سال 1976، جرالد فورد رئيس جمهور وقت آمريكا دستور ساخت يك مركز استخراج پلوتونيوم را از سوخت رآكتورهاي هسته اي در ايران داد. اين ماده از عناصر اصلي بمب هاي هسته اي است و اين دقيقا همان چرخه اي است كه آمريكا الان تلاش مي كند دور از دسترس ايران نگه دارد.
آيا جامعه بين المللي حق دارد از ايران بخواهد غني سازي اش را متوقف كند؟ هيچ يك از معاهدات و توافقات حقوقي كه ايران عضو آن است از زمان شاه سابق تغيير نكرده است. آنچه كه آن زمان قانوني بوده الآن نيز قانوني است. ايران عضو معاهده منع تكثير هسته اي است و طبق آن اجازه دارد اورانيوم غني كند. آرژانتين، برزيل، چين، فرانسه، آلمان، هند، ژاپن، هلند، پاكستان، روسيه، انگليس و آمريكا بدون هيچ مزاحمتي اين كار را مي كنند.
يوسف بات ادامه داد: غني سازي اورانيوم براي توليد سوخت نيروگاه هاي برق هسته اي و راديوايزوتوپ هاي پزشكي و كشاورزي و همچنين بمب هسته اي كاربرد دارد. اما اين سؤال كه ايران چند سال با ساخت بمب هسته اي فاصله دارد، وقتي درست است كه ايران واقعا يك برنامه تسليحات هسته اي داشته باشد. گزارش هاي اداره اطلاعات ملي آمريكا حاكي از آن است كه در ميان دستگاه هاي اطلاعاتي آمريكا در خصوص اينكه ايران قصد شروع برنامه تسليحات هسته اي اش را ندارد، اتفاق نظر وجود دارد. محمد البرادعي مدير سابق آژانس نيز اخيراً به سيمور هرش روزنامه نگار آمريكايي گفت، هيچ مدركي دال بر انحراف در برنامه انرژي هسته اي ايران وجود ندارد و اين كشور تهديد محسوب نمي شود. آژانس نيز هر سال تاييد كرده است كه ايران به تعهدات خود در برابر آژانس هسته اي پاي بند است.
ظاهرا تنها مدرك از برنامه تسليحات هسته اي ايران خودداري اش از دادن مجوز به بازرسان آژانس براي بازديد از هر محلي است كه آنها خواستار بازرسي اش هستند.
به گفته اين تحليل گر آسيايي، هر اقدامي كه آمريكا و متحدانش براي مقابله با برنامه هسته اي ايران كرده اند، نتيجه عكس داده است. تحريم ها باعث شده است توانمندي هاي علمي در داخل ايران افزايش يابد. ترور دانشمندان ايراني باعث شد يكي از قربانيان نجات يافته به نام فريدون عباسي رئيس سازمان انرژي اتمي و درنتيجه معاون رئيس جمهور شود. حملات سايبري نيز مانند ويروس استاكس نت خللي در برنامه ايران ايجاد نكرد و برعكس شاهد هستيم كه اين كشور نصب نسل دوم و سوم سانتريفوژها را نيز آغاز كرده است.
از اين رو بهتر است آمريكا ترورها، حملات سايبري و تحريم ها را متوقف كند. تحريم هاي سازمان ملل نه تنها نتيجه عكس مي دهند، بلكه غيرقانوني نيز هستند. طبق منشور سازمان ملل، تحريم فقط وقتي جايز است كه موجوديت خطر براي صلح، نقض صلح يا تهاجم مسجل شود، چيزي كه در مورد ايران اصلا ديده نمي شود.

آن شب غم انگيز (به جاي گفت و شنود)

اين روزها كه با شهادت مولاي مظلوم و بزرگوارمان، حضرت اميرالمومنين علي عليه السلام همزمان است، ستون گفت و شنود را به سروده اي در وصف آن شب غم انگيز، اختصاص مي دهيم.
اين كوچه ها مهتاب بارانند، با تو
آرامش ماقبل طوفانند، با تو
از «حمد» تا «والناس» را مرغان شبخوان
در چارده تحرير مي خوانند، با تو
«انا اليه راجعون» مي ريزد از شب
آيات رحمان رو به پايانند، با تو
اين قوم خواب آلود، غير از نارفيقي
رفتار و كرداري نمي دانند، با تو
شرح غدير و شام هجرت يادشان رفت
هرچه محمد(ص) نهي كرد، آنند با تو
در چلچراغ شام نه، در شمع كوفه
عدل و مروت با تو تابانند، با تو
حالا كه داري مي روي مسجد، ملائك
«فزت و رب الكعبه» مي خوانند، با تو

بروجردي: گام بعدي روس ها فشار بر آمريكا براي حذف تحريم هاست

رئيس كميسيون امنيت مجلس، گام بعدي روس ها پس از مذاكره با مقامات ايراني را، فشار بر آمريكا براي حذف تحريم ها دانست.
علاء الدين بروجردي با اشاره به طرح گام به گام روسيه براي حل مسئله هسته اي ايران استدلال كرد: با توجه به گام هاي برداشته شده از طرف جمهوري اسلامي ايران در راستاي شفاف سازي پرونده هسته اي در قالب مداليته و بسته هاي پيشنهادي، روس ها اگر براساس واقعيت عمل كنند بايد گام بعدي خود را فشار بر آمريكا در راستاي حذف تحريم ها عليه ايران قرار دهند.
نماينده مردم بروجرد در مجلس شوراي اسلامي اصل مذاكره با روسيه به عنوان يك عضو دائم شوراي امنيت را حائز اهميت خواند و اظهار داشت: حضور دبير شوراي امنيت روسيه در ايران و مذاكره با دكتر جليلي درباره مسائل مهم منطقه اي وجهاني هدف جمهوري اسلامي از دعوت ايشان بود.
وي با اشاره به بسته پيشنهادي ايران به 1+5 خاطرنشان كرد: در بسته ايران به 1+5 پيشنهاد داده شده بود كه در مذاكرات آينده ايران با طرف اروپايي مجموعه مسائل منطقه اي و جهاني مورد بحث و بررسي قرار گيرد كه دستيابي ايران به فناوري صلح آميز هسته اي نيز جزئي از اين كل بود.
وي متذكر شد: مداليته نيز رفع تمام ابهاماتي بود كه آژانس به صورت رسمي اعلام كرده بود و ايران نيز به صورت رسمي پاسخ داده و آژانس نيز تعيين كرد.
بروجردي تصريح كرد: آمريكا با بهانه جويي هايش علاقه مند نيست كه براي پرونده هسته اي ايران نقطه پاياني وجود داشته باشد تا از اين مسئله به عنوان اهرم فشاري دائمي استفاده كند.
رئيس كميسيون امنيت ملي با ارزيابي مثبت از سفر دبير شوراي امنيت فدراسيون روسيه به ايران گفت: گام روس ها در سفر دبير شوراي امنيت اين كشور به ايران و دعوت از صالحي براي سفر به روسيه بسيار حائز اهميت است.
وي كه با مهر گفت وگو مي كرد ادامه داد: ايران اصل مذاكره با يك عضو دائم شوراي امنيت به ويژه روسيه كه همسايه جمهوري اسلامي نيز هست را فارغ از نتايج آن مثبت ارزيابي مي كند.

از ترس كيهان اجازه داديم عوضي ها همه كاره اپوزيسيون شوند (خبر ويژه)

«از ترس اينكه آب به آسياب جمهوري اسلامي نريزيم و كيهان تيترمان نكند، مدام سكوت كرديم اما حالا همان فرصت طلب ها ما را عوضي و مشكوك مي نامند.»
اين مطلب را گويانيوز از قول «اميد- ح» ضدانقلاب فراري و همكار بي بي سي منتشر كرده است. وي با اشاره به درشت گويي هاي برخي اعضاي حلقه جرس و برخي روزنامه نگاران فرصت طلب ديگر نظير نوري زاده، هوشنگ اسدي و... كه در خارج از ايران براي خود كاسبي راه انداخته اند، مي نويسد: بار ديگر جنبشي رخ داد تا باز گروهي بر موج سوار شوند، براي خود از اين ميان كلاهي بسازند. كاسه هاي گدايي بر دست به در وزارت خارجه اين دولت و آن دولت روانه شدند. كسب و كار رسانه اي خود را به مدد موج سواري بر «انبوه خلق» و پوپوليسم مبتذل حزبي شان رونق بخشيدند و لشكر اصحاب خود را به خارج از كشور فراخواندند. پس لشكريان به كار شدند، «شهداي قلابي»، «قربانيان تجاوز قلابي» و « داستانهاي جيمزباندي قلابي» از خطرات و فرارهاي بزرگ شان ساختند.
وي مي افزايد: ما مي دانستيم آن كسي كه خاطرات مي نويسد دروغ مي گويد! ما مي دانستيم آن كسي كه شهيد قلابي مي سازد دروغ مي گويد! ما مي دانستيم آن كسي كه خود را قرباني جلوه مي دهد دروغ مي گويد! سكوت كرديم. سكوت كرديم، چون نمي خواستيم آب به آسياب دشمن بريزيم! به ما گفتند: «هيس! حالا كه وقت اين حرفها نيست! كيهان فردا تيتر مي زند. حالا بگذار حساب رژيم را برسيم و بعد ...»
اين ضدانقلاب مقيم لندن همچنين نوشت: اگر آهسته نقي زديم كه نشان بدهيم سكوتمان از سر رضايت و همدستي نيست برايمان دار و دسته راه مي انداختند. ما را «عوضي و مشكوك و تفرقه برانگيز» مي خواندند و برايمان «مامور» مي فرستادند كه ساكت مان كنند يا كه گوشه نق زدن مان را به هم بزنند. در هر رسانه اي از بزرگ تا كوچكش، هيئتي وار اصحاب و سينه چاكان خود را وارد كرده و به اسم «روزنامه نگار» جا زده اند تا فقط يكصدا باشد.
نويسنده گويانيوز ادامه مي دهد: دار و دسته تازه از راه رسيده در خارج از كشور كه گاه پاسپورت به دست با مهر خروج قانوني در صف راي در برابر سفارتخانه هاي جمهوري اسلامي، مشت حواله مخالفان جمهوري اسلامي مي كنند همگي مي دانند كه براي چه احضار شده اند و «بي ترمز» بر همان راهي مي روند كه برايشان مقدر شده است.
«اميد- ح» در ادامه اين مقاله اعتراض آميز آورده است: در اين آشفته بازار البته كه دشمن ريشخندمان مي كند، گروهي را به بازي مي گيرد و به ملت چنين مي نمايد كه همه اپوزيسيون و همه روزنامه نگاران خارج از كشور ساده لوح و منفعت جو هستند. ما باز سكوت كرديم تا دشمن سوءاستفاده نكند! روشن نيست پس از اين همه سكوت دشمن باز چه سوءاستفاده ديگري مي تواند بكند كه تا به حال نكرده است! روشن نيست سكوت ما در برابر دروغ و فرصت طلبي و دسيسه هاي گروهي كه با هزار بند و ريسمان به «قدرت» وابسته اند تا به كي قرار است فرصت ها را از چنگ ما بربايد و ما را به تاكتيك هايي از نوع «اسب تروا» يا جنگ و دعوا بر سر «انجمن بين المللي روزنامه نگاران ايراني» سرگرم كند. ما سكوت كرديم و در ازاي اين سكوت بزدلانه سزاوار طعن و لعنت آيندگان هستيم، از همان سياق كه اكنون ما بر برخي روشنفكران پيشين روا مي داريم. ما متهميم.

دارايي سرمايه داران 273 برابر فقرا بي اعتمادي شهروندان در غرب شدت مي گيرد (خبر ويژه)

بحران اقتصادي و بي اعتمادي عمومي نسبت به عملكرد دولت هاي سرمايه داري مجددا به اروپا و آمريكا برگشته است.
پنجشنبه گذشته، پس از يك هفته آرامش موقتي، مجددا بازار بورس نيويورك بحراني شد و سهامداران و بورس داران، براي دومين بار طي چند هفته اخير با افت شديد شاخص كل بورس مواجه گرديدند.
سهامداران آمريكايي روز پنجشنبه با كاهش شديد شاخص كل بورس نيويورك روبرو شدند بطوري كه شاخص كل داوجونز 4درصد سقوط كرد كه در 2 سال گذشته بي سابقه بود. شاخص نزدك نيز كه تغييرات ارزش سهام شركت هاي فني را در آمريكا نشان مي دهد با 12/5 درصد كاهش در رقم 2382واحد بسته شد.
همچنين شاخص اس-پي 500 نيز 52/6 درصد كاهش يافت و در رقم 1047 واحد متوقف گرديد.
همزمان تمام بورس هاي معتبر اروپايي نيز با سقوط شديد شاخص كل مواجه شدند. بنابر گزارش هاي رسمي، ارزش سهام در بازارهاي بورس نيويورك، پاريس، فرانكفورت و زوريخ كه بزرگترين بازارهاي بورس جهان به شمار مي روند، حداقل 4درصد سقوط كرده است. اين شوك روز جمعه به بازارهاي مالي شرق آسيا (استراليا، كره و ژاپن) نيز منتقل شد.
مقارن با اين شوك منفي اقتصادي، نتايج يك نظرسنجي در آلمان نشان مي دهد اكثريت آلماني ها به سياست هاي دولت بي اعتمادند و معتقدند دولت مركل نمي تواند از گسترش يك بحران مالي جديد ممانعت كند. به گزارش «دي ولت» ، 75 درصد مردم آلمان «اعتقادي ندارند» يا «هيچ اعتمادي ندارند» كه دولت مركل بتواند از گسترش بحران مالي جلوگيري كند و تنها 22درصد از اعتماد به دولت در اين زمينه سخن گفته اند. طبق اين گزارش در فرانسه نيز فقط 15درصد به سياست هاي اقتصادي دولت ساركوزي خوش بين هستند و 63 درصد گفته اند، اعتماد كمي دارند.
نتايج اين نظرسنجي ها در حالي منتشر مي شود كه ژاك ديلورز رئيس سابق كميسيون اروپا در مصاحبه با روزنامه سوئيسي لوتام، سران اروپا را «بزدل» خطاب كرد و گفت: نيكلا ساركوزي رئيس جمهور فرانسه و آنگلا مركل صدراعظم آلمان از كم شهامت ترين رهبران اروپا هستند و نشست فرانسه و آلمان كه چند روز پيش برگزار شد، به هيچ درد نمي خورد. ما ممكن است روزي چشم هايمان را باز كنيم و واحد پول اروپا را روي لبه پرتگاه ببينيم. از آغاز بحران، سران اروپايي واقعيت ها را كنار گذاشتند. چطور رهبران فرانسه و آلمان خيال مي كردند با برگزار كردن يك نشست ساده مي توانند ثبات و آرامش را به بازارها بازگردانند؛ آن هم در حالي كه لااقل تا پايان سپتامبر هيچ برنامه اي عملي نخواهد شد؟
شبكه اسكاي نيوز انگليس نيز با اشاره به سقوط شديد سهام در بازارهاي آمريكا و اروپا اعلام كرد: اقتصاد جهان در ركود اقتصادي ديگري مانند بحران سال 2008 فرو خواهد رفت. يكي از نگراني هاي مهم دوره جديد، كاهش اعتماد مردم به قطب هاي اقتصادي جهان است.
مي توان گفت از دل اين كاهش اعتمادي و ياس شهروندان بود كه آشوب بي سابقه يك هفته پيش در لندن سربرآورد. روزنامه گاردين چند ماه پيش در اين باره هشدار داده بود «لندن نابرابرترين شهر در ميان كشورهاي توسعه يافته است. سرمايه دهك بالاي اين شهر، 273 برابر بيشتر از پايين ترين اقشار فقير در آن است. اين سطح از نابرابري تاكنون بي سابقه بوده است».

يافتم! يافتم! بايد اسب را جلوي درشكه ببنديم! (خبر ويژه)

«اسب را به كدام سوي درشكه ببنديم؟» اين سؤالي است كه يكي از اعضاي اپوزيسيون مقيم خارج پرسيده تا بالاخره مسئله اختلاف ميان اپوزيسيون حل شود.
«اسماعيل-ن-ع» كه سايت نيمه تعطيل سكولاريسم نو را اداره مي كند و چند ده سال است به خيال خود مشغول مبارزه مي باشد، به تازگي فهميده كه مشكل اپوزيسيون در بستن اسب به كجاي درشكه بوده است! او در اين باره مي نويسد: در زبان انگليسي ضرب المثلي هست مبني بر اينكه «اسب را پشت درشكه نمي بندند». دليل هم روشن است؛ اسب قرار است درشكه را بكشد و آن را با سرنشينان احتمالي اش به مقصد برساند، اما اگر اسب را به پشت درشكه يا درشكه را به جلوي اسب ببنديم هيچكس به مقصد نخواهد رسيد. اين اصطلاح، مثل هر اصطلاح ديگري، كاربردهاي مختلفي دارد و مي توان آن را در موارد گوناگوني در راستاي روشن كردن مقصود به كار برد؛ و من هم اين روزها آن را در راستاي روشن كردن پيچ و خم هاي مساله غامض اتحاد نيروهاي سياسي بسيار رسا و مبين مي بينم. مثلا، در وضعيتي كه قرار است عده اي دور هم جمع شده و به حداقلي از توافق و همكاري برسند، مي توان به اين ضرب المثل رجوع كرد و ديد كه چه مسائلي حكم اسب را دارند و كدام يك كاركرد درشكه را عرضه مي دارند و چگونه مي توان، بر حسب اين ضرب المثل، اسب و درشكه را طوري به هم بست كه سفر و رسيدن به مقصد ممكن شود.
وي مي افزايد: «در استنباط من از اين صورت مسئله، به نظر مي رسد كه آنچه در ميان افراد يا آحاد شركت كننده در يك اتحاد عمل مشترك است حكم اسب (عامل حركت) را دارد و اختلاف هاي بين آنها همان درشكه اي است كه قرار است بوسيله اسب به حركت درآيد. يعني، براي اينكه سفر اتحاد عمل آغاز شود چاره اي نيست جز اينكه اسب را به جلوي درشكه ببنديم، و در حين حركت به حل اختلافات بپردازيم و يا حل آنها را به رسيدن به مقصد واگذاريم؛ هرچند كه در طول سفر ممكن است مسافران در حل اختلافاتشان توفيق نيابند و كل سفر ناتمام بماند. اسب بي درشكه، قدرت حركت كردن و رفتن را دارد اما درشكه بدون اسب به سختي قابل كشيدن است.»
حالا فارغ از اينكه در ميان اپوزيسيون، اسب را به درشكه ببندند يا درشكه را به اسب، پيشنهاد مي شود فكري به حال خود اسب ها بكنند چرا كه طي همين 15-10 سال گذشته بارها از سران اپوزيسيون شنيده شده كه اين جريان ها مانند اسب هاي درشكه به سربالايي رسيده و همديگر را گاز گرفته اند. كشيدن دندان آنها يا بستن لجام مي تواند راه حل موقتي باشد هرچند كه بايد مراقب لگد اسب هاي درشكه به يكديگر هم بود! (بماند كه با ماجراي اسب تروا، اسب هاي اپوزيسيون بعضا درازگوش نيز از آب درآمده اند و معلوم شده از اول، جنس تقلبي در ميان اپوزيسيون توزيع شده است).

ابطحي: تندروي هاي جنبش سبز به اصلاح طلبان خيلي ضربه زد (خبر ويژه)

مصاحبه جديد رئيس دفتر و معاون خاتمي در زمان رياست جمهوري وي عليه فتنه سبز، خشم رسانه هاي ضدانقلاب را موجب شد.
محمدعلي ابطحي در مصاحبه با «نسيم» مي گويد: عمده ترين اشتباه جريان اصلاحات را اين مي دانم كه طيف گسترده اي به نام اصلاحات حرف مي زديم، اين طيف گسترده داراي مواضع گوناگوني بودند كه بخشي از آنها قطعاً مواضعي نبود كه اصلاح طلبي به خاطر آن بنا شده باشد. مثل حركت هاي راديكالي كه به بيرون از نظام هدايت مي كردند يا حركت هاي افراطي كه احساسات و عواطف ديني مردم را مورد توجه قرار نمي دادند... از سوي ديگر بين ما جرياناتي هم به عنوان اصلاح طلب فعال بودند كه مرز كاملاً متفاوتي با اصلاحات داشتند. آنها حق داشتند نظرات خود را بگويند، اما متأسفانه نظراتشان به نام اصلاح طلبي مطرح و بيشتر باعث شكست اصلاحات مي شد تا قوت آن. انكار نمي كنم من هم در بسياري از موارد نظرات افراطي داشتم كه فكر مي كنم بايد خودم را نقد كنم.
عضو مجمع روحانيون همچنين به تخطئه فتنه سبز پرداخت و گفت: اينكه جريان اصلاحات از جنبش سبز خيلي ضربه خورد را قبول دارم و هميشه روي آن تأكيد كردم، جنبش سبز را يك جنبش مرحله اي و گذرا مي دانستم. جنبش سبز اگرچه جزئي از اصلاحات محسوب مي شود اما به روش هائي كه در آن اتخاذ شد و مواضع متناقضي كه گرفته شد و يأس و نا اميدي كه پراكند انتقادهاي زيادي هست كه اگر الآن آقايان موسوي و كروبي رسانه داشتند، حتماً موارد متعدد انتقادات خودم به جريان سبز را علناً در رسانه آنان مطرح مي كردم تا آنان نيز فرصت پاسخگوئي داشته باشند.
وي افزود: مشكل بحران در شهرستان ها را هم نداشتيم. عمده اتفاقات تهران بود كه آن هم به دليل مسائل گذشته بود.
معاون حقوقي و پارلماني خاتمي در دولت اصلاحات با اشاره به مواضع متناقض دست اندركاران فتنه سبز گفت: با توجه به اينكه جنبش سبز از اعتراض به مديريت و شكل برگزاري انتخابات 88 آغاز شد و چيزي هم تغيير نكرده و براساس همان قانون و مديران و مجريان انتخابات مجلس هم برگزار مي شود، براين مبنا نمي دانم شركت در انتخابات را چگونه مي توانند توجيه كنند.
وي درباره علي مطهري نيز كه اغلب آلت دست فتنه گران و نشريات زنجيره اي آنها واقع مي شود، گفته است: يك فردي مثل علي مطهري در مواردي بيشتر از اقليت اصلاح طلبان، اصلاح طلبانه تر و مؤثرتر رفتار كرده است.
به دنبال انتشار مصاحبه معاون خاتمي، برخي عناصر ضد انقلاب در شبكه بالاترين به وي حمله كردند و حتي او را با شعبان جعفري مقايسه كردند! بالاترين نوشت: جناب ابطحي باز چي شد؟ توي دادگاه اون حرفهارو زدي همه ما گفتيم زير فشار بودي و به خاطر فرار از شكنجه و زندان مجبور بودي اين حرفها رو بزني اما حالا چرا؟ چي شده؟ بابا بيخيال كلاً شما جزو جنبش سبز نباشي بهتره.
يكي ديگر از كاربران بالاترين نيز با تقدير از صداقت ابطحي، نوشته است: كلي زور زديم بگيم دنبال براندازي هستيم نه اصلاحات و حالا ابطحي همين رو ميگه. واقعاً خوشحال شدم از اينكه يكي از اين عزيزان اعتراف كرد به اينكه جنبش سبز با اصل نظام مشكل دارد، اين يعني خارج شدن بقيه از سردرگمي. اين يعني اينكه مزروعي ديگه نمي تونه به خودش اجازه بده بياد از طرف جنبش سبز صحبت كنه و بگه كه يكي از انتخاب هاي جنبش سبز مصالحه است. اين يعني اين كه خاتمي ديگه نمياد بگه ما را عفو كنند. اين يعني اين كه ديگر «كلمه» و «رسا» هر چيزي كه دلشان بخواهد را نمي توانند به جنبش سبز وصل كنند.
يكي ديگر از همين طيف عناصر ضد انقلاب تأكيد مي كند: ممنون از آقاي ابطحي و ممنون مي شيم كه همه ترسوها اعلام كنن سبز نيستن تا اين طور باعث لطمه به ما نشن. ايشون نشون داد حداقل قصد لطمه زدن به سبزهارو نداره و مانند مهاجراني و كديور نيست كه حرف هاي خودشون را به اسم جنبش مي زنن.
ضدانقلاب ديگري نيز از ابطحي خواسته بيشتر از اين بساط اصلاح طلبان را هم نزند چرا كه بوي آن حسابي درآمده است!