غلبه بر چالش ها (يادداشت روز)

«مهمترين نقطه قوت ما در اين سي و دو سه سال عبارتست از غلبه بر چالش ها... ما تا امروز بر همه اين چالش ها غلبه پيدا كرده ايم... ما بحمدالله راهمان را با قامت استوار ادامه داده ايم. اين مهمترين نقطه قوت ماست.»
فرازي از خطبه هاي تاريخي نماز جمعه ولي امر مسلمين 14 بهمن 90
چالش در علوم سياسي و اجتماعي به فضاي مابين «بحث» و «خطر» اطلاق مي گردد و دو مرحله تا رسيدن به وضعيت بحران فاصله دارد، در واقع اگر مديريت جامعه «بحث»هاي امنيتي را درست ادراك نكرده و آن را هدايت نكند، آن بحث به چالش تبديل مي شود و اگر چالش مديريت و هدايت نشود، آن چالش به خطر تبديل مي گردد و اگر مرحله خطر با مديريت به چالش تبديل نشود به بحران منتهي مي شود. به عبارت ديگر اگر يك مجموعه سياسي نتواند بر چالش غلبه كند به استقبال خطر و سپس به استقبال بحران رفته است.
غلبه بر چالش يك هدف مهم و اساسي است ولي نوعاً اينگونه تصور مي شود كه غلبه بر چالش به معناي از ميان برداشتن چالش است در صورتي كه غلبه بر چالش معناي اعم تري داشته و شامل خنثي سازي چالش هم مي شود به اين معنا كه چالش وجود دارد ولي تاثير عمده اي برجاي نمي گذارد، مثلا در هر جامعه اي يك گروه معارض وجود دارد و گريزي هم از آن نيست در اكثر مواقع نه مي توان با آن به صلح رسيد و نه امكان ريشه كن كردن آن وجود دارد، هنر مجموعه اي كه خود را با گروه معارض مواجه مي بيند، مديريت صحنه تعارض است به گونه اي كه معارضين از حد چالش فراتر نروند و به خطر و سپس تهديد تبديل نشوند.
در فضاي مناسبات ايران و آمريكا در فاصله سالهاي 1357 تا 1390، همواره چالش وجود داشته است اين چالش گاهي به نقطه خطر هم نزديك شده علامت هاي هشدار ميان دو طرف به صدا درآمده اند ولي در اغلب موارد اين علامت ها گمراه كننده بوده اند در عين حال در بسياري از مواقع غرب و بخصوص آمريكا تلاش كرده است تا طرف مقابل- يعني ايرانيان- اين چالش ها را «خطر» و حتي «بحران» تلقي كنند و در اكثر مواقع بزرگترين مشكل آمريكا اين بوده كه طرف ايراني به اين بازي توجهي نشان نداده است.
وقتي كه افغانستان و عراق به فاصله كوتاهي از همديگر به اشغال آمريكا درآمدند، مقامات آمريكايي و اروپايي دنبال اثرگذاري آن بر جمع بندي طرف ايراني بودند. آنان مي خواستند ايران شرايط را خطرناك و حتي بحراني ارزيابي كرده و به سرعت تسليم شود. اين پيام در داخل ايران منعكس گرديد. بعضي از دستگاههاي مسئول در ايران اين پيام را همانگونه كه غرب مي خواست، ترجمه كردند. 127 نماينده مجلس ايران در نامه اي خطاب به رهبري از چنين شرايطي خبر دادند و در همان وقت يك فاكس از سوي وزارت خارجه ايران به وزارت خارجه آمريكا ارسال شد كه در آن از آمادگي ايران براي حل و فصل همه اختلافات خود با آمريكا خبر مي داد كه البته اين به هيچ وجه موضع نظام نبود. اگر اين دو نامه را با دقت تجزيه و تحليل نمائيم درمي يابيم كه در آن زمان مجلس و دولت ايران درصدد بودند حل مسئله را از طريق پاك كردن چالش ميان دو طرف بدست آورند و حال آنكه چنين رويه اي به معناي واگذاري ميدان به حريف بود. در اين صورت قطعاً دشمن بر دامنه تهديدات خود مي افزود و آنگاه خطر و بحران واقعي كه قرباني كردن اصول و مباني نظام و انقلاب بود، بروز و ظهور پيدا مي كرد. اما رهبري انقلاب با درك دقيق تر، دريافت كه غرب در مورد اينكه هدف حمله بعدي ايران است، «بلوف» مي زند و واقعاً چنين قصدي وجود ندارد، ضمن آنكه اگر واقعاً هم غرب دنبال حمله به ايران بود، راه دفع حمله بالا بردن دست ها نبود. به هر صورت رهبري ايستاد و برنامه اي را براي خنثي كردن چالش امنيتي غرب به اجرا گذاشت كه نتيجه آن اين بود كه غرب بارها اعلام كرد كه «حمله به عراق و افغانستان شكست خورده و به نفع ايران تمام شده است» دست آخر هم غرب از عراق خارج شد بدون آنكه از مرزهاي غربي يك گلوله به سمت ايران شليك شود و به يك شهروند در درون مرزهاي جمهوري اسلامي آسيبي وارد شود. در واقع انقلاب توانست با روش خاص خودش چالش مورد اشاره را خنثي كند.
يكي ديگر از چالش هاي مهم در مناسبات ايران و آمريكا، چالش اقتصادي بود. غرب تلاش فراواني كرد تا ايرانيان دريابند كه با محاصره و تحريم اقتصادي راهي براي فرار نداشته و بايد تسليم شوند. آمريكا در فاصله آبان 1382 تا خرداد 1389 يك اجماع جهاني را روي ميز گذاشت و وانمود كرد كه ايران بايد ميان انزواي جهاني و ادامه برنامه هسته اي يكي را انتخاب نمايد. در داخل ايران، بعضي ها كه سالها تجربه ديپلماسي هم داشتند، اين پيام را خيلي جدي گرفته و از مسئولين مي خواستند كه به تعليق هسته اي بازگردند. اين افراد نام اين موضع را «خردمندي» و «دلسوزي» مي گذاشتند و حال آنكه تعليق در واقع تمكين به فشار حريف بود و پرواضح است كه با هر تمكين فشار جديدي وارد مي شود اما انقلاب به روش خود بر اين چالش نيز فايق آمد و امروز ديگر از آن باصطلاح اجماع جهاني خبري نيست و اتحاديه اروپا ناچار است خود ريسك كند و تحريم هاي نه چندان صريحي را به ميدان بياورد.
در واقع جمهوري اسلامي چالش اقتصادي غرب را با تكاپوي داخلي پاسخ داد و كاري كرد كه تهديد و چالش اقتصادي عملاً خنثي شود. ايران امروز در اكثر زمينه هاي اقتصادي به مرحله اي از خودكفايي رسيده است و مي تواند در امور اساسي زندگي مردم نظير اقتصاد معيشتي، بهداشت و درمان، فن آوري ارتباطات، امور آموزش و پرورش، محصولات كشاورزي، صنعت و تكنولوژي به خود تكيه نمايد و از بازارهاي بين المللي بي نياز باشد. اما البته ايران نمي خواهد بازارهاي بين المللي را به روي خود ببندد چرا كه حضور در اين بازارها امكان مبادله كالا را براي ايران فراهم مي كند. در اينجا بد نيست به ياد بياوريم روزي كه در تحريم نبوديم و غرب با رژيم حاكم بر ايران هيچ مشكلي نداشت در آن وقت كادر اصلي پزشكي كشور ما را پزشكان همسايه هاي شرقي ما تشكيل مي دادند، صنعت ما از مرزهاي غربي وارد مي شد و كشاورزي ايران زمين خورده بود و حكومت ايران قادر به تأمين نيازهاي 30 ميليون ايراني از جغرافيايي به وسعت 6/1 ميليون كيلومتر مربع در سرزميني با تنوع آب و هوايي ايران نبود. كشوري كه درصد باسوادان آن 46 درصد بود و عدد دانشجويان ايراني حدود 100 هزار نفر بود. بيماري هاي ساده بالاترين رقم مرگ و مير را در ايران تشكيل مي داد و نزديك به سه چهارم از جمعيت حدود 30 ميليون نفري ايران از يك وعده غذاي سير محروم بودند. اين ارمغان دوره اي است كه ما با غرب- علي الظاهر- هيچ مشكلي نداشتيم. حالا مي توانيم وضع خود را با آن دوره مقايسه كنيم در شرايط فعلي تقريبا هيچ آبادي- با خانوار 20 تايي- نيست كه از امكانات اوليه كه يك انسان شرافتمند به آن نياز دارد نظير آب، برق، گاز، تلفن، بهداشت و درمان، آموزش و پرورش، جاده آسفالته، امكانات ارتباطي، غذا، لباس، مسكن و... بهره مند نباشد. اين يك ادعاي گزاف نيست كه امروز كف امكاناتي كه در اختيار معدل شهروندان ايراني است از كف امكاناتي كه در اختيار معدل شهروندان اروپايي است بالاتر است و قطعا حداقل هاي زندگي در ايران از حداقل هاي زندگي در اروپا بالاتر است و البته همانگونه كه رهبر معظم انقلاب اسلامي فرمودند اين كف عدالت اجتماعي است و تا رسيدن به نقطه قابل قبول فاصله زيادي وجود دارد.
يكي ديگر از چالش هاي غرب با ايران چالش فرهنگي بوده است. غرب در طول 30 سال با استفاده از همه ظرفيت هاي خود- كه فراوان بوده اند- سعي كرده است كه فرهنگ انقلاب را از ميان بردارد و فرهنگ خود را مسلط گرداند. امروز بعد از 33 سال زمان خوبي براي ارزيابي است. غرب امروز احساس مي كند كه فرهنگ انقلاب از ايران نه تنها به كشورهاي همجوار و كشورهاي دوردست در شمال آفريقا و آسياي جنوب شرقي رفته بلكه به اروپا و آمريكا هم رسيده است. وقتي همين ديروز و پريروز بيش از 80 شهر آمريكايي و كانادايي شاهد تظاهرات مردمي در حمايت از ايران و حق آن بود و وقتي در مجامع روشنفكري اروپا و آمريكا چهره هاي شاخص و برجسته دانشگاهي از ايران و منطق ايران حمايت مي كنند و در روزنامه هاي مشهور آمريكايي و اروپايي هر روزه مقالاتي در دفاع از ايران نوشته مي شود و زماني كه فيلمسازان معروفي نظير اليور استون يك جبهه هنري را در مقابل غرب شكل مي دهند و به ايران سفر كرده و روايت زلال انقلاب را به آمريكايي ها ارائه مي دهند و زماني كه سخنراني يك مقام ايراني هزاران دانشجو و استاد آمريكايي را به سالن و حياط دانشگاه كلمبيا مي كشاند، كاملا معلوم است كه فرهنگ چه كسي روي ديگري اثر مي گذارد و چه كس ديگري را در حاشيه قرار داده است. امروز در عرصه رسانه اي هم رسانه هايي نظير العالم و پرس تي وي عرصه رسانه اي را فراخ كرده و انحصار غرب را شكسته اند به گونه اي كه اروپايي ها تاب نياورده و شبكه ايران را از سيستم ماهواره اي حذف مي نمايند. كاملا پيداست كه غرب در عرصه رسانه قافيه را باخته است. غرب البته رسانه دارد كم هم از آن استفاده نمي كند يك گزارش بيانگر آن است كه فقط آسوشيتدپرس روزانه 3 ميليون كلمه را توليد مي كند اما كدام كلمه، كلمه اي كه حريف را به تبعيت وامي دارد يا او را وادار به واكنش مي كند. امروز آسوشيتدپرس، فرانس پرس و... ديگر قادر به قرنطينه مخاطبان نيستند، توسعه شبكه هاي ارتباطي اين امكان را از بين برده است.
سعدالله زارعي

صابون (گفت و شنود)

گفت: درگيري لفظي وزير خارجه قطر با نماينده روسيه در سازمان ملل متحد كه ضبط شده بود به اينترنت راه يافته و به يك خبر پر سر و صدا تبديل شده است.
گفتم: حالا قضيه چه بوده؟
گفت: وزير خارجه قطر به نماينده روسيه گفته بود نبايد قطعنامه تحريم سوريه را وتو كند و نماينده روسيه به او گفته است اگر يك بار ديگر با من اينطوري حرف بزني ديگر چيزي به نام قطر باقي نخواهد ماند و به وي هشدار داده به اندازه حجمت حرف بزن.
گفتم: ولي حجم امير قطر كه از حجم «مدودف» رئيس جمهور روسيه خيلي بيشتر است!
گفت: آخه، قطر خودش چي هست كه حالا تهديد هم مي كند؟!
گفتم: چه عرض كنم؟! مورچه رفته بود حموم هرچي منتظرش شدند بيرون نيومد، اگه گفتي چرا؟! چسبيده بود به صابون!

راه اندازي 2 آبشار جديد سانتريفيوژ در سايت فردو

ديپلمات هاي وين مدعي شدند كه فعاليت هاي هسته اي ايران در سايت فردو گسترش يافته و عليرغم تهديدات، دو آبشار جديد در فردو نصب شده است.
به گزارش ايسنا، خبرگزاري رويترز از وين به نقل از منابع ديپلماتيك ادعا كرد كه ايران فعاليت غني سازي اورانيوم در فردو را گسترش داده است.
ايران ماه گذشته آغاز غني سازي اورانيوم با غناي 20 درصد را در فردو آغاز كرده است. ديپلمات ها در آن زمان گفتند كه ايران دو آبشار 174 سانتريفيوژي را در اين سايت فعال كرده و سانتريفيوژهاي بيشتري در حال نصب است.
يك ديپلمات مستقر در وين نيز گفت كه دو آبشار ديگر كه مانند سري قبل براي كارآمدي بيشتر به يكديگر متصل اند، اكنون براي غني سازي مستقر شده اند.
وي گفت: سري دوم آبشار در حال عمليات است. برداشت من اين است آنها هر دو فعال هستند و مشكلي ندارند.
ديپلمات ديگري كه نزد آژانس بين المللي انرژي اتمي معتبر است نيز بدون ارايه جزييات به گسترش فعاليت ها در فردو اشاره كرد.
رويترز افزود: مقامات ايران و آژانس براي اظهار نظر فوري در دسترس نبودند.

موسسه رند: تنها راه توقف برنامه هسته اي ايران روي كار آمدن جنبش سبز است

موسسه مطالعات راهبردي رند در آمريكا در تازه ترين تحليل خود از دورنماي تقابل راهبردي ايران و آمريكا موثرترين راه براي متوقف شدن برنامه هسته اي ايران و كاهش تهديد ايران عليه اسرائيل را روي كار آمدن جنبش سبز ]فتنه گران[ در ايران دانست.
داليا داساكايه (Dalia dassa kaye) در مقاله اي كه روز يكشنبه 16 بهمن 1390 (5 فوريه 2011) در پايگاه اينترنتي اين موسسه منتشر شد، نوشته است: «تلقي اسرائيل از خطر ايران تا حدودي برخاسته از گسترش توانمندي هاي موشكي اين كشور و پيشرفت هاي هسته اي آن است. به نظر مقامات اسرائيل، نفوذ منطقه اي ايران در حال افزايش است و اين مسئله بسيار مهم است. اين در حالي است كه منافع اصلي اسرائيل در حال ضعيف شدن و ثبات آن در مناطق اطرافش در حال تهديد شدن است. سران اسرائيل نگران آن هستند كه اگر ايران به توان تسليحات هسته اي دست پيدا كند، نفوذ و قدرت تهران افزايش خواهد يافت و در نتيجه قابليت مانور سياسي و نظامي آمريكا و اسرائيل در منطقه به شدت كاهش مي يابد».
داساكايه ادامه مي دهد: «قيام هاي عربي در سال 2011 سبب تشديد نگراني هاي اسرائيل شده است گرچه اين رويدادها سبب شده است آسيب پذيري ها و محدوديت هاي جديدي براي نفوذ و قدرت ايران در منطقه به وجود بيايد. چشم انداز جديد منطقه اي سبب تقويت نگراني اسرائيل درباره نفوذ مستمر ايران در حوزه هاي مورد مناقشه ايران و اسرائيل يعني لبنان و غزه شده است و در عين حال سبب شده نگرش ايران درباره افول قدرت آمريكا شدت پيدا كند».
اين پژوهشگر موسسه رند درباره واكنش اسرائيل به هسته اي شدن ايران مي نويسد: «با نگاهي به آينده متوجه مي شويم كه اگر ايران به سلاح هاي هسته اي دست پيدا كند و اگر به صورت خاص اين كشور بخواهد به قدرت نمايي آشكار مبادرت كند، احتمالا اسرائيل در موضع هسته اي خودش درباره ابهام هسته اي تجديدنظر مي كند. در عين حال ممكن است اسرائيل از آمريكا تضمين هاي امنيتي بيشتري درخواست كند. البته احتمالا آمريكا تمايل چنداني نخواهد داشت كه با اسرائيل پيمان رسمي امنيتي امضا كند زيرا اين كار سبب تضعيف اعتبار توان بازدارندگي خودش خواهد شد و آزادي عمل ديپلماتيك و نظامي اش را محدود خواهد كرد».
داساكايه درباره گزينه جنگ هم مي نويسد: «كساني كه مخالف حمله نظامي به ايران هستند معتقدند اين اقدام مي تواند سبب بروز جنگ وسيع تري در منطقه شود، بدون آنكه لزوما برنامه هسته اي ايران را متوقف كند».
داساكايه سپس تاكيد مي كند تنها راه حل بنيادين مسئله ايران روي كار آمدن سكولارهاست. وي دراين باره مي نويسد: «در اين ميان بايد به سناريوي ديگري هم توجه داشت و آن روي كار آمدن رژيم جديدي به جاي رژيم كنوني در ايران است. روي كار آمدن رژيم جديد در ايران مي تواند سبب تغيير شكل رقابت اسرائيل و ايران شود. ظهور سران متفاوتي در ايران كه نگرش هاي خصمانه كمتري درباره اسرائيل داشته باشند مي تواند سبب كاهش رقابت ميان اسرائيل و ايران شود. احتمال ظهور ايران دموكراتيك و سكولار مي تواند كاملا لزوم تداوم رقابت ميان اسرائيل و ايران را از بين ببرد».
اين محقق آمريكا اضافه مي كند: «يكي از كارهايي كه آمريكا مي تواند درباره اسرائيل و ايران انجام بدهد اين است كه از سياست هايي حمايت كند كه بر بحث هاي داخل ايران درباره تسليحاتي شدن برنامه هسته اي تاثير بگذارد. مقامات ايران لزوما قصد ندارند برنامه هسته اي اين كشور را تسليحاتي كنند. ممكن است ايران در حال دستيابي به دانش و زيرساخت هاي لازم براي ساخت سلاح هسته اي باشد اما ممكن است مقامات ايران تصميم بگيرند توان هسته اي خود را در يك سطح كمتر از ساخت عملي سلاح هسته اي حفظ كند. تصميمات مقامات ايران مبتني بر محاسبات هزينه و فايده است كه از فشارهاي آمريكا و احتمالا مشوق هاي مثبت تاثير مي گيرد».
اما وي در پايان اين نوشته باز هم ديدگاه قبلي خود را درباره ضرورت تلاش براي روي كار آمدن جنبش سبز در ايران تكرار كرده و مي نويسد: «كار ديگري كه آمريكا بايد انجام بدهد اين است كه سناريوهايي را بررسي كند و مدنظر بگيرد كه در قالب آن رژيم كنوني ايران دچار تغييرات اساسي مي شود. ظاهرا بنيادگرايان ايران پس از انتخابات رياست جمهوري سال 2009 قدرت خود را تثبيت كرده اند اما بايد توجه داشت كه نشانه هاي شكاف شديد و آسيب پذيري هاي جدي در درون رژيم ايران وجود دارد. نارضايتي گسترده مردمي و تشديد شكاف هاي داخلي از جمله مشكلات داخل ايران است. براي آينده ايران در بلندمدت يك گزينه احتمال روي كار آمدن عناصر دموكراتيك تر از قبيل عناصر جنبش سبز است. اين گزينه مي تواند به صورت چشمگيري رقابت ايران و اسرائيل و سياست هاي آمريكا را در اين خصوص تغيير بدهد. از اين رو، آمريكا نه تنها بايد بر برنامه هسته اي ايران متمركز باشد بلكه بايد توجه ويژه اي به مسائلي از قبيل نقض حقوق بشر در ايران مبذول دارد».

مهمان پرست: نامه جليلي به اشتون به زودي ارسال مي شود

سخنگوي وزارت امور خارجه خبر داد دبير شوراي عالي امنيت ملي كشورمان به زودي نامه اي را در پاسخ به كاترين اشتون ارسال خواهد كرد.
رامين مهمان پرست روز سه شنبه در نشست هفتگي خود با خبرنگاران گفت: ايران همكاري هاي خود را با آژانس به صورت كاملا شفاف ادامه مي دهد و در جريان گفت وگوها قرار شد در روزهاي دوم و سوم اسفند هيئتي از آژانس مجددا به تهران سفري داشته باشد.
وي در پاسخ به ايسنا، گفت: سفر هيئتي از آژانس بين المللي انرژي اتمي به سرپرستي معاون مديركل اين سازمان در چارچوب همكاري هاي معمولي ايران با آژانس بود كه امري طبيعي است. اين سفر با فضاي مثبت انجام شد. همكاري هاي ايران و آژانس مي تواند به شناخت بهتر آژانس از فعاليت هاي صلح آميز كشورمان منجر شود، گفت وگوهاي خوبي صورت گرفت و قرار شد اين مذاكرات ادامه يابد.
وي در پاسخ به پرسش ديگري درباره مذاكرات ايران و 1+5 نيز گفت: از انجام مذاكرات همه جانبه كه حول نقاط مشترك صورت گيرد و فضاي مثبت براي ايجاد تعامل و همكاري را دنبال كند استقبال مي كنيم.
مهمان پرست تاكيد كرد: جليلي بزودي نامه اي را در پاسخ به نامه خانم اشتون ارسال خواهد كرد و با اقدامي كه توسط خانم اشتون بايد صورت گيرد مي توانيم به سمت تعيين تاريخ و محل نشست بعدي برويم.

آقاي اردشيرخان اميرارجمند ... خودتي! (خبر ويژه)

«آقاي اميرارجمند! هنوز هم مي تواني انكار كني كه نفوذي رژيم در اپوزيسيون هستي؟»
يكي از فراريان پناهنده مطلب فوق را همراه با تفسير نسبتا طولاني در صفحه فيس بوك خود آورده و بسياري از سايت هاي وابسته به گروه هاي اپوزيسيون به بازنشر آن پرداخته اند. «رامين-ش» خطاب به اردشير اميرارجمند، مشاور فراري موسوي مي نويسد «خروج شما از ايران به شدت قابل ترديد بود. چه كسي مي تواند باور كند كه مشاور آقاي ميرحسين موسوي توسط وزارت اطلاعات رژيم دستگير شود ولي با وجود اهميت وي براي رژيم به عنوان كسي كه مشاور ارشد موسوي بوده است بعد از مدت كوتاهي موفق به كسب مرخصي شود و از زندان بيرون بيايد؟ آقاي اميرارجمند دستگيري شما براي رژيم اهميت زيادي داشت چون مي توانستند از شما اطلاعات فراواني درباره جنبش سبز(!) و افراد مرتبط با ميرحسين موسوي به دست بياورند. اما، در كمال تعجب بعد از مدت كوتاهي به شما اجازه مرخصي مي دهند! خودتان بفرمائيد كه اين مرخصي عجيب نيست و جاي سؤال ندارد.» رامين-ش در ادامه مي نويسد «شما آقاي اردشيرخان بعد از مرخصي موفق به فرار مي شويد و اين سؤال مطرح مي شود كه رژيم با آن همه تجربه اطلاعاتي و امنيتي چرا شما را تحت نظر نگرفته تا موفق به فرار شويد؟ اپوزيسيون حق دارد نسبت به هويت شما مشكوك باشد. ولي آنچه شك و ترديد اپوزيسيون را درباره شما به مرز قطعيت و يقين رسانده پيشنهاد فراخوان شما براي روز 25 بهمن در تهران است. پيشنهادي كه از موضع شوراي هماهنگي راه سبز مطرح كرده ايد. يعني شما نمي دانيد كه رژيم با تبليغات گسترده و البته گاف هاي پي درپي خودتان هواداران جنبش سبز(!) را پياده نظام آمريكا و اسرائيل معرفي كرده است و اگر كسي جرأت كند روز 25 بهمن به عنوان هوادار جنبش سبز در خيابان يا هر جاي ديگر آفتابي شود چه بر سرش خواهد آمد؟ اين واقعيت ساده تر از آن است كه افراد پيچيده اي مثل شما و آقاي مزروعي متوجه آن نباشيد.»
نويسنده مطلب فوق در ادامه نتيجه گرفته و نوشته است «آقاي اميرارجمند حالا ديگر شك نداريم كه جنابعالي نفوذي وزارت اطلاعات و كيهان هستيد و به دستور آنها براي 25 بهمن فراخوان داده ايد تا باقيمانده داخلي هواداران جنبش سبز را دودستي تقديم دژخيمان رژيم جمهوري اسلامي كنيد.» رامين- ش در پايان مقاله مفصل خود مي نويسد «حضرت اردشيرخان اميرارجمند! من آدم بي ادبي نيستم ولي دست شما را خوانده ام و جمله اي بهتر از اين پيدا نمي كنم كه به جنابعالي بگويم؛ خر خودتي»!

نشست محرمانه، امنيتي و ضد انتخاباتي در جايي اطراف استكهلم! (خبر ويژه)

برگزاركننده سوئدي يك نشست گروهك هاي اپوزيسيون تاكيد كرد اين نشست محرمانه بود.
به گزارش راديو پژواك (پخش فارسي راديو سوئد)، مركز موسوم به اولاف پالم باانتشار اطلاعيه اي اعلام كرد: محل نشست و اسامي شركت كنندگان محرمانه بود و نمايندگان رسانه ها نيز اجازه ورود به اين محل را نداشتند.
اين راديو اضافه كرد: ما اجازه پيدا كرديم ساعتي در روز دوم (يكشنبه) آن هم در خارج از سالن نشست، با تعدادي از شركت كننده ها گفت وگو كنيم. در اين نشست سازگارا، مخملباف، عبداله مهتدي (رئيس كومله)، عليرضا نوري زاده، احمد باطبي، ليلي پورزند، مهرانگيز كار و گيتي كاوه حضور داشتند.
«خودنويس» نيز از قول جنيو عبدو (خبرنگار اخراجي گاردين در تهران) كه در نشست مذكور حضور داشته، نوشت: گروه هاي مختلف از كومله تا سكولارها و سبزها حضور داشتند.
براساس اين گزارش محمدعلي توفيقي (عضو مستعفي سازمان مجاهدين)، محمد تهوري (همسر فاطمه حقيقت جو) و محمدجواد اكبرين از جمله اصلاح طلبان سابق بوده اند كه به محل نشست رفته اند.
رضا طالبي از همكاران موسسه ميزبان در گفت وگو با راديو فردا و راديو زمانه تصريح كرد: هدف از نشست، نزديك كردن اپوزيسيون به يكديگر بود. ما همچنين وظيفه داريم عليه انتخابات افشاگري كنيم. در مورد شفاف نبودن كنفرانس، اگر منظورتان مشخص نبودن نام شركت كنندگان و مبتكران باشد، من بايد اشاره كنم كه به درخواست تعدادي از دوستان دعوت شده و شركت كننده ما اين مسئله را اعلام نكرديم. اين امر موجب شد كه عده اي از دوستان و فعالان به اين امر با ديده شك و ترديد بنگرند.
وي مي گويد: بنا به دلايل امنيتي، اين نشست در محلي مخفي و در خارج از استكهلم برگزار شد. تعدادي از مخالفان جمهوري اسلامي، در سال ميلادي گذشته به ما مراجعه كردند. اين افراد گفتند قصد دارند كنفرانسي را متشكل از افراد اپوزيسيون ايران براي برقراري مذاكرات برگزار كنند. مركز از پيشنهاد آنها استقبال كرد و گروهي را تشكيل داد كه براي اين كنفرانس برنامه ريزي كند. با توجه به اينكه گروه ما شناخت كافي درباره مخالفان جمهوري اسلامي ندارد به يك ارگان خارج از سوئد و يك فرد ديگر اين ماموريت را داديم طوري اين فهرست تنظيم شود كه ديدگاه هاي گوناگون سياسي در آن رعايت شود 52 نفر در اين كنفرانس شركت كردند.
طالبي در ادامه مي گويد: مايل نيستم نام اين سازمان كه شركت كنندگان را انتخاب كرده، مطرح كنم. چون اين سازمان و فردي كه انتخاب مهمانان شركت كننده در اين كنفرانس را برعهده داشت، خواستار اين شده بود كه نامش در جايي برده نشود.
يادآور مي شود پنهانكاري برگزاركنندگان اين جلسه شبه مافيايي، باعث شده گروهي از عناصر وابسته به اپوزيسيون در استكهلم اقدام به برگزاري تجمع اعتراض آميز كنند.

پديده نادر قرن بيستم همچنان خاورميانه را دگرگون مي كند (خبر ويژه)

«انقلاب اسلامي ايران در حالي 33 ساله شد كه به عنوان رويدادي عظيم، منطقه خاورميانه را با دگرگوني عظيم روبرو ساخته است».
راديو فرانسه در تحليل انقلاب اسلامي ايران گفت: با ظهور انقلاب اسلامي، منطقه دگرگون شد و پژوهشگران و كارشناسان با گذشت 3 دهه معتقدند اين انقلاب پديده اي نادر در قرن بيستم بود.
اين راديو اضافه كرد: كارشناسان معتقدند با وجود سپري شدن 33 سال از عمر انقلاب ايران، هنوز از وزن و فشار آن كاسته نشده است.
در ادامه اين گزارش آمده است: در انقلاب ايران، دولت كه نهاد مدرني بود چندان ارتباطي با نهادها يا احزاب نداشت كه از آن طريق بتواند با جوامع حاشيه شهري مرتبط باشد. مذهب نهادي است كه در حدود يكصد سال فرصت داشت تا در كل كشور شبكه سازي نمايد. بازار در ارتباط وسيعي با روحانيت بود و دانشگاه نيز با انتظارات فزاينده نسل جوان روبرو و تا حدودي با وضع موجود مخالف بود. از نگاه ساختاري نيز، شكافها و گسلهاي اجتماعي زمينه ساز بروز انقلابها هستند، در ايران آن دوره شاهد گسل هاي مذهبي-سكولار، برخوردار- محروم، كه در ادبيات انقلابي تبديل به طاغوتي-مستضعف، انقلابي- ضد انقلابي شد، هستيم. اين شكافها و گسلها نارضائي هائي را كه در دوره قبل از انقلاب وجود داشت، به انقلاب ختم كرد.

برژينسكي: جنگ با ايران يعني نابودي اسرائيل و خروج اجباري آمريكا از منطقه (خبر ويژه)

مشاور اسبق امنيت ملي آمريكا گفت: درگيري با ايران، فاجعه اي بنيادين براي تل آويو است اما اثرات آن براي آمريكا به مراتب مخرب تر از اسرائيل خواهد بود.
زبيگنيو برژينسكي كه با رويتر مصاحبه مي كرد، افزود: روسيه يا كشورهاي اروپايي در چنان درگيري با ايران، با ما همكاري نخواهند كرد و ممكن است چنين اتفاقي آمريكا را مجبور به ترك منطقه كند. اين امر موجوديت اسرائيل را به خطر مي اندازد.
رويتر همچنين از قول مؤسسه تحقيقاتي «رند» نوشت؛ تهديد نظامي عليه برنامه هسته اي ايران، حمايت داخلي از حاكميت را منسجم تر مي كند.
رويتر اضافه كرد: جنگ منطقه اي و انفجار قيمت نفت، از تبعات تنش نظامي است، ضمن اينكه طرف مهاجم مورد اتهام قرار خواهد گرفت و از سوي ديگر ايران بلافاصله ناظران آژانس را اخراج مي كند و از معاهده عدم توليد و تكثير تسليحات هسته اي انصراف مي دهد. چنين روندي به معناي پايان مذاكرات نيز خواهد بود.
رويتر از قول كارشناسان نوشت: حمله به ايران، برنامه اتمي اين كشور را با تأخير كوتاه مدت مواجه مي كند اما بعد از آن، ايران به توليد سلاح اتمي گرايش پيدا خواهد كرد.
اين خبرگزاري در ارزيابي پيامدهاي منفي تنش نظامي با ايران براي آمريكا از قول هوارد سيمون (عضو شوراي روابط خارجي) نوشت: ديده شدن آمريكا به مثابه حامي همه جانبه اسرائيل، در فضاي روابط با كشورهاي مسلمان را با معضل مواجه مي كند و احساسات ضد آمريكايي در كشورهاي اسلامي منطقه تشديد خواهد شد.
رويتر تأكيد كرد: اشتباه است اگر كسي به ويژه اسرائيل تصور كند مي تواند به ايران حمله كند اما از تلافي مصون بماند. حمله به ايران، احساسات ضد اسرائيلي را به شدت برمي انگيزد و موجب تلافي گروه هاي اسلامي در منطقه مي شود.
نشريه القدس العربي نيز در تحليلي خاطرنشان كرده است: آمريكا پس از شكست در عراق و خسارت هاي سنگين انساني و حيثيتي هنوز نتوانسته كمر راست كند.
اين نشريه نوشت: بيانات رهبر معظم ايران در نماز جمعه كه نوعي مبارزه طلبي متقابل بود، آرزوهاي غرب درباره عقب راندن ايران را بر باد داد و به شكست كشاند. ايشان صراحتاً تصريح كرد هر چند كه ما خواهان جنگ نيستيم اما اگر لازم باشد با تمام توان وارد مي شويم. پيام آيت الله خامنه اي بسيار روشن بود؛ اگر به تلافي برخاستيم، آن وقت شما بايد همه پيامدهاي آن را بپذيريد.

چيزي ننويسيد هيچكس به ما محل نمي گذارد (خبر ويژه)

شبكه ضدانقلابي بالاترين، بازي «مبارزه مجازي» را مورد هجو قرار داد و تصريح كرد پرگويي اپوزيسيون نقابدار در فضاي مجازي باعث اشمئزاز مخاطبان عادي شده است.
اين شبكه در حالي كه خود يكي از بانيان بلبشوي مورد اشاره در ميان اپوزيسيون است، مي نويسد: عيب بزرگ كار ما در اين است كه خامدستانه خودمان با جديتي ناباور هجوم آورده ايم به «من هم يك سوپر مبارز سياسي هستم» و چنان صحنه را شلوغ كرده ايم كه مرتب در هم مي لوليم و به همديگر تنه مي زنيم و دور خودمان مي چرخيم و گاهي از روي نعش هم رد مي شويم و در اين بين الماس هايمان (فتنه گران زنداني) را به خزف تبديل مي كنيم.
اين پايگاه اينترنتي مي افزايد: امر مبارزه سياسي جدي و بسيار مهم زندانيان سياسي را دستمايه «سياسي كاري» خود مي كنيم و مبارزه جدي آنان را در مسلخ خامدستي و هوا و هوس و ناداني و فانتزي بازي هاي خود چنان دستمالي و آلوده مي كنيم كه در مخاطب يك نوع واپس زدگي طبيعي ايجاد مي كنيم. و توجه به اين نكته نمي كنيم كه درست است كه تكرار هوشمندانه و هدفمند يك خبر محتمل يا يك شايعه قوي يا يك دروغ بزرگ(!!) حتي؛ ممكن است در اثر تكرار مكرر و استدلال هاي مقوم تحليلي و تفسيري به واقعيت ارتقاء يافته و مورد باور و توجه مخاطب قرار بگيرد؛ اما در سوي ديگر هرگونه تكرار مكرر بلافاصله به ضد تبليغ دچار شده و مخاطب را مي رماند. به همين خاطر هم است كه تكرار ده ها و ده ها باره خبرهاي مربوط به زندانيان سياسي كمترين حساسيت جامعه مخاطب رسانه ها را برمي انگيزد و ما مي بينيم كه اين قبيل اخبار و نوشته هاي سخيف و سست تكراري از آدم هاي گمنام و خامدست بازديد كننده اي پيدا نمي كند. يك نگاه اجمالي به اين قبيل لينك ها در سايت بالاترين بعنوان پرمخاطب ترين شبكه اجتماعي فارسي زبان نشان مي دهد كه اخبار سياسي مربوط به زندانيان و با تبديل شدن هر كدام به موضوع داغ و با لينك هاي بي شمار داغ شده از نظر امتياز ولي همه مثل هم؛ مخاطبان را نه تنها جلب نكرده بلكه يك نوع بي تفاوتي زشت و خطرناك و خجالت آور و نگران كننده را هم باعث شده است.
نويسنده بالاترين در ادامه نوشت: طرفه اينكه در اين ميان، نوشته هاي آدم هاي شناخته شده و چيره دست از سويي و اخبار تلاش هاي مجامع حقوق بشري «تاثير گذار در سرنوشت و وضع زنداني سياسي» نيز قرباني شده و توجه و حساسيت مخاطبي را برنمي انگيزد. زيرا كه ما با سياسي كاري بر موضوعي سياسي و بسيار حساس جامعه مخاطب را به اشباع رواني تا حد اشمئزاز رسانده ايم. در حالي كه اگر اجازه بدهيم كه موضوعات «امر واقع» و جدي سياسي را قلم هاي صاحب صلاحيت پي بگيرند از صدها و هزارها ابراز احساسات خامدستانه و بي تاثير ما موثرتر و مفيدتر خواهد بود. البته اين يك روياي غيرقابل تحقق است و «خود روشنفكرانگاري بيمارگونه» ما هم آن را تشديد مي كند. من كمتر به طور مستقيم اين شهر آشفته را به هم مي زنم و آشفته ترش مي كنم با نوشتن مدح نامه و سوگنامه؛ زيرا كه نه مدح من كمك كننده است، و نه سوگ من راهگشا.

اسرائيل به گراز مفلوك تبديل شده است (خبر ويژه)

«اسرائيل دولتي اشغالگر و ورشكسته است».
روزنامه هلندي «د پرس» در گزارشي با همين عنوان نوشت: اسرائيل پس از 60 سال به يك رژيم ورشكسته تبديل شده است. هزينه جنگ مداوم، اقتصاد اين رژيم را پوك و توخالي ساخته و ارتش، بزرگترين بخش بودجه را مي بلعد. آنها تا كجا مي توانند اين روند را تحمل كنند و با اشغال سرزمين ها و شهرك سازي، بدون آن كه مجازاتش را بپردازند، اداي پيروزها را درآورند؟ نزديك 20 سال است كه شرايط بهداشت و بيمه هاي اجتماعي در اسرائيل به وضع اسفناكي وخيم و بي اندازه خراب است.
اين روزنامه افزود: اسرائيل مي خواهد در اقتصاد از آمريكا تقليد كند اما به يك سرمايه داري گرازصفت كه هيچ شرمي نمي شناسد تبديل شده است. فاصله طبقاتي اكنون در اسرائيل بيداد مي كند و به نسبت آغاز تاسيس اين رژيم 30 برابر تشديد شده است.
روزنامه هلندي رجزخواني هاي گاه و بيگاه صهيونيست ها در چنين اوضاعي را ديوانگي و بلوف محض توصيف كرده است.